Beste Anoniem

Soms krijg ik reacties van mensen waar ik mee in gesprek zou willen. Meestal om heel verschillende redenen.
Anoniem reageerde op deze post: http://opennaarfrankrijk.blogspot.com/2010/11/geloof-hoop-liefde.html
Maar Anoniem kan ik niet reageren, ik besluit hem/haar een brief te sturen;

Hoi beste Anoniem,
Zoals altijd was ik blij met je reactie. Het zet me altijd aan het denken en jou reactie net even meer als normaal. Wat me trof, is dat je direct terug zou keren naar Nederland als je kon. En als ik je reactie goed begrijp, is dat omdat je wat dingen mist in je nieuwe 'thuis'land, zoals; het knusse, de vriendschappen en het even bij elkaar aanwippen. Dat 'knusse' en 'gezellige' -een woord wat niet te vertalen valt- mis ik niet zo, moet ik je zeggen. Vaak vond ik mijn eigen huisje het fijnst om te zijn en dan vooral als ik het net had opgeruimd, schoongemaakt en klaar was met mijn werk en het moeten van die dag. Dat ervaar ik hier hetzelfde als in Nederland. Nee, anders gezegd; dit stenen cottage, dit oude wijnboerderijtje, is als een sprookjeshuisje zo knus en kan in een oogwenk heel erg kneuterig, warm en gezellig zijn. In het begrip 'vriendschappen' heb ik me danig vergist. Ik heb niet eens zo'n hoge pet op van het woord, het staat en valt voor mij veelal met verwachtingen die je van elkaar hebt en die zorgen eigenlijk altijd voor teleurstellingen. Vriendschappen zijn meer contacten, die sociale omgang met je medemens die zo onontbeerlijk zijn om jezelf mens te voelen. Ik heb na twee jaar Frankrijk geen vrienden nodig, wel contacten, ieder met zijn eigen invulling, op z'n eigen manier. Elkaar nodig hebben zoals hier tot uiting komt, vind ik mooi, bijzonder, eerlijk en vrij van verwachtingen. Het is duidelijk, waarvoor je elkaar nodig hebt. Dus de regionale manier van met elkaar omgaan bevalt me eigenlijk beter als het zo even aan kunnen lopen bij dees of gene in Nederland, gek genoeg....
Je schreef ook dat we hier te gast zijn. Van gasten verwacht ik dat ze weer gaan. Ik ga niet, dus ben ik niet echt 'te gast'. Ik voel me ook niet ongewenst. Dat men zich niet lijkt te interesseren voor vreemdelingen, wil niet zeggen dat ze ons wegkijken, of dat ik hen in de knusse Nederlander wil veranderen. Ik blijf erbij dat Fransen anders zijn, maar niet minder of meer. Ik voel ook niet hetzelfde van de mensen hier. Dat ik minder zou zijn en of niet meetel, omdat ik geen Fransaise ben. Ik ben voor velen hier niet van belang, omdat ik geen bijdrage lever aan hun leven. (Dat geldt andersom ook voor de vreemdelingen in Nederland. Die marokkaanse bovenbuuf waar je niets mee deelt en die je gedag zegt in het trappenhuis, zonder echt interesse te tonen, want je hebt in je drukke bestaan geen interesse voor iemand die zo anders is, terwijl je ook niet in aanraking komt met haar cultuur. tenzij je een gedeelde interesse hebt....) Nog geen bijdrage lever moet ik zeggen.
En nu even de uitzonderingen; Als ik een Concours d'Escargots organiseer en er sta in de regen met m'n slijmerige teams in fromage blanc bakjes, als ik op de rommelmarkt franse rommel verkoop en een mooi dingetje weggeef aan de feestcommissie voor de tombola, als ik een lachsalvo ontketen op de markt omdat ik als in mime Sarkozy een kusje geef, als ik het bospad vrijhoud van omgevallen bomen, als ik de gemeente bel omdat er een boom op een telefoonkabel hangt, als ik kerstdecoratie's verkoop op de kerstmarkten en meefeest tijdens het cider-kastanje feestje in het kasteeldorpje en zelfgebakken koekjes meeneem die allemaal opgaan.
Zoals je suggereert dat het niet verbeterd mettertijd, nee zeg, ik wil geen verbetering. Laat men hier alsjeblieft zo blijven als ze zijn. Hier houdt men in stand, waar de halve wereld zo gek op is; het franse typische authentieke platteland, geweldig!
We leren onszelf wel heel goed kennen hier, wat we aankunnen en inderdaad; waar onze grenzen liggen. Wij vinden dit een fantastische kans, we zijn alletwee nog steeds heel dankbaar dat we dit hebben kunnen doen, hier zitten en niet meer zo 1-2-3 terug kunnen.
En dit is ons tweeede huis niet, we willen graag van ons tweeede huis in Nederland af. We kunnen er ook niet meer naar terug, al is het nog ons eigendom. We kunnen en willen de levensstandaard die we daar hadden niet meer behouden. We zouden meer dan 40 uur per week heel hard moeten werken om het in stand te houden. Terwijl we elke dag weer beseffen dat het eigenlijk decadent was zoals we konden leven in Nederland. Waardoor we door de luxe voorbij gingen aan de essentie in ons leven, die voor ons verder gaat dan het gemak van vloerverwarming, een supermarkt dichtbij en die vriend waar we altijd welkom zijn, maar wel iets verwachtte.
Anoniem, je schrijft over blijvend levensgeluk. Ik weet, het is nogal subjectief, maar blijvend levensgeluk klinkt als een contaminatie. Levensgeluk is voor mij geluk dat je leven lang duurt, blijvend. De meeste mensen zullen ernaar streven, het zoeken in hoeken en gaten, in vriendschappen, een knus huis, gezelligheid, goed te eten, geen (financiele- gezondheids-) problemen en vaak ook vooral comfort ervaren. Maar neem maar van me aan; ik heb nog nooit zoveel geluksmomenten beleeft in de korte tijd dat ik hier woon, leef en ben. Tussen alle moeilijkheden door, in de meest rotte momenten hier, de tegenslagen, liggen die geluksmomentjes voor het grijpen. Juist hier, zien we ze! En dat blijft me verbazen. Ook jouw reactie geeft me een geluksmoment, terwijl we juist in een heel moeilijke periode zitten. Dus wederom; bedankt daarvoor!
Dus beste Anoniem; ik vergeet het absoluut niet! Levensgeluk is niet afhankelijk van het land waar je leeft, de omstandigheden, taal of cultuur. Levensgeluk vinden we niet in de externe dingen, buiten onszelf, maar vinden wij in onszelf en dat merken we hier bijna iedere dag meer dan in ons oude vertrouwde Nederland. Daar is ons alles al bekend, weten we van de hoed en de rand. Juist daar gingen we voorbij aan ons geluk, het geluk van een dak boven ons hoofd hebben. Het geluk van de tijd hebben voor onszelf, elkaar, de omgeving en de mensen hier, die midden op de weg stoppen en het achteropkomend verkeer gewoon laten wachten tot het praatje is gemaakt en de groet is uitgewisseld. Het geluk van eigen brood in de vrieskist als je door sneeuw het bospad niet afkunt, het geluk van noten kunnen rapen of een vriendelijk gebaar van de cassière in de supermarkt en de hulp van de postbode die met gevaar voor eigen leven dat modderpad afrijdt om je pakketjes te bezorgen.
En tot slot, beste Anoniem, "als je alleen achterblijft".... Ik wist niet zo goed wat ik daarmee aanmoest. Alleen achterblijven interpreteer ik als m'n partner verliezen aan ziekte, ongeval of een gekozen scheiding. In dat geval, ik sluit niets uit, heb ik me gerealiseerd dat ik talloze mogelijkheden heb en voor geen goud terug wil naar het compacte, gemaakte en wat mislukte Nederland. Ik zal volgend jaar in het sociale systeem terecht komen, doordat ik als autoentepreneur gestart ben. Ik ken inmiddels een x aantal mensen die me zullen helpen en dat durf ik met zekerheid te stellen. Het is, hoe zal ik dat zeggen, een overlevingsdrang die in ieder mens aanwezig is. Je zoekt de mensen op die je nodig hebt. Na twee jaar kan ik me gelukkig prijzen met veel contacten die allemaal iets toe te voegen hebben als ik alleen kom te staan. Ik voel me natuurlijk verloren als het gebeurd, ook in Nederland en wederom kan ik uit ervaring spreken. Maar die ervaring leerde me, dat Nederland niet het beste land is om 'alleen te staan'. Door een zo gering aantal mensen hier, dat het isolement bevestigd, heb ik ook geleerd, gezien en ervaren, dat de mensen hier weten dat men elkaar nodig heeft.
Prachtig, si non??
Anoniem, bedankt dat je me hebt stil laten staan bij de essentie waarom ik nu hier ben en de omstandigheden die me leren dat het goed is zoals het nu is; moeilijk, koud en vanochtend te ziek om op te staan.
Dat je me duidelijk maakte dat ik de mensen niet wil veranderen, dat ik me niet verloren waan als ik alleen ben, want ik heb altijd mezelf nog. En blijkbaar kan ik meer dan ik ooit dacht toen ik nog in Nederland (alleen) was. Je doet me realiseren dat het goed was Nederland te verlaten. En dat ik trots ben een Nederlandse te zijn. met een franse mentaliteit had ik het in een ander departement in Frankrijk niet gered, ook in Nederland niet trouwens. Deze plek haalt het beste in me naar boven, ook het zwakste en minst mooie, wat weer voor een balans gaat zorgen.
Ik hoop dat je de kans grijpt om naar Nederland terug te keren, dat je je kans zult creëeren en je levensgeluk zult vinden als die missie voltooid is.
Ik wens je alle goeds, op welke bodem dan ook.
10