kroketten, lentegroen en zonneschijn

De bovenstaande foto's lijken niets bijzonders. Maar het is toch wat vreemd als je 11 december een linde nog vol in het groene zachte blad ziet staan of een meidoorn die lentegroene prille blaadjes heeft met op de achtergrond het winterse kale bos in een felle laagstaande zon. Het heeft hier al flink gevroren, doet het nog steeds, en de 30 centimeter sneeuw is ook pas net een weekje weg.

Ook al slaap ik rond 3 uur vannacht pas in, toch wil ik er voor negenen uit zijn, het vuur in de schouw vast aandoen, koffie zetten, kaarsjes aan en een enorme ballon opblazen met de tekst "Joyeux Anniversaire". Ik blijk een zee van tijd te hebben en zet ook vast notentaart op tafel. Babbel met m'n moeder die net te vroeg belt om Marc te kunnen feliciteren en ga daarna aan de slag met m'n kroketten.
Zodra het vlees opstaat, een lapje rund, te luxe misschien, maar restjes hebben we nooit, komt de jarige met een slaapdronken koppie de kamer in. Zijn pakje ligt op tafel, donkergroen glimmende folie met een gouden kadostrik eromheen, het ziet er sjiek uit in het kaarslicht en samen drinken we een bakkie. De oude poezen-van-dagen dralen om hem heen, niet om te feliciteren hoor, oh nee, maar om hem aan te sporen zijn pap te nuttigen zodat de heren wat te snoepen hebben.
H gaf gisteren het bot met sangliervlees mee voor de hond. Castel kijkt me kwispelend onzeker aan en kan het niet geloven dat ze dat zomaar van me aan mag nemen en dat het helemaal van haar is. Haar zien we de rest van de ochtend niet meer.
Marc is blij met zijn trui en trekt hem niet meer uit op deze koude start van de dag. Het vroor flink en het valt niet mee om in de onverwarmde keuken op de tegelvloer te staan om geduldig in mijn roux te roeren.
Het prutje wordt heerlijk, smaakvol, stevig en dat wordt 's avonds zeker smullen. Het is wel veel werk, alles zo fijn snijden, heel lang roeren, heel geduldig een liter bouillon beetje bij beetje toevoegen, maar dan heb je ook wat.

We eten niet echt vandaag, de notentaart vervangt de lunch en we willen in de zon gaan wandelen. Een tocht op en neer naar de brievenbus a 7 kilometer valt altijd weer mee, mits je goede schoenen aan hebt en geen extra truien en vesten aandoet. Marc 4 lagen, ik maar 2 en we puffen en we zweten! Castel gaat in een beekje langs het bospad liggen, meer een watergeul, ook zij is flink verhit door de 14 km. (Zij rent vele stukken dubbel en doet nog een flinke spurt extra over de hellingen op zoek naar wild.) En nee, geen lint in de bus....
Thuis moet ik echt met de kroketten aan de slag. Ik maak 14 volwassen kroketten en leg ze nog even te stijven in de koelkast. Tis een kliederboel, maar ze zien eruit of ik bij de snackbar in de Rozenstraat sta, wauw!
's Avonds maken we een ouderwets nestje, matras voor de schouw, dikke dekens en kussens erbij, wat drinken, hapje en een filmpje, die we snel verwisselen voor een andere, want deze schiet-die-bandieten-maar-lek-film krijgt van ons het label D-Movie; zo slecht.
Tijd voor friet-appelmoes-kroketten. En die waren me lekker!!!!!! Och och, beetje mosterd erop, dikke krakende krokante paneerlaag, (h)eerlijke smaakvolle vulling en na 3 moet ik echt stoppen of ik plof. (Gelukkig liggen er nog 9 in het vriesvak, mmmm)
Een tweeede film voorkomt dat we op deze verjaarsavond gaan zitten werken en hij heeft La Rafle gedownload.
Al wie het boek "Haar naam was Sarah" gelezen heeft weet precies hoe deze film is. Een prachtige op de waarheid gebaseerde film over de deportatie van een kleine 13000 joden uit Parijs die tijdelijk in het velodrome zijn opgesloten onder erbarmelijke toestanden om uiteindelijk naar een vernietigingskamp in Polen gebracht te worden. Van dit aantal kwamen er 25 levend terug. Een smet op de franse geschiedenis, zeker gezien franse politieagenten deze razzia uitvoerde onder het Vichy-bewind.