Het is weer somber regenachtig en winderig weer. Ik ga ervan uit dat vandaag de tam-tam in het stadje wel zal werken en dat de verkopen morgen tijdens de marktdag wel wat beter zullen zijn.
P komt tussen de middag met Marc langs om gedrieën te lunchen, als er iets open is natuurlijk. Nadine koopt een kleine tafelloper en een krans voor op de deur en een begeleidster van de bejaarden een schattig lief klein rond stukje. Dat is toch 3x beter als gisteren.
De chinezen kunnen er niet zijn en met een bemanning van 3 mensen is het voor nieuwsgierigen te rustig, te eng om zomaar naar binnen te stappen. Geen chinees gepingel vandaag, dat scheelt.
P,Marc en ik gaan eten en we vinden een louche donker café waarvan men zegt dat het een lekker en makkelijk restaurant is. We lopen dus toch maar naar binnen en vragen of we nog een hapje kunnen eten. De drie paar ogen van de drie aanwezigen, allemaal personeel en of familie, vliegen naar de klok; tien voor 2... We zien ze alledrie denken of dit nog wel kan. Of ze hun middagdutje nog kunnen doen als we lang blijven plakken, maar we krijgen toestemming en lopen mee naar het verlaagde achterhuis waar het heel erg lekker ruikt naar.. knoflook.
Het 5-gangen dagmenu wordt ons nog net niet door de strot geduwd, zo snel worden de borden gewisseld. P kauwt nog op z'n sla en ik nog op een patatje als de borden al met een zwier van tafel genomen worden door een wel alleraardigst meisje met een toch oprechte glimlach. Ze denken aan toeristen die hier gestrand zijn.. Ach, laat maar denken. Als we vertrekken vragen ze waar we wonen, dus er is toch herkenning.
P zoekt een krans uit, die houd ik achter voor als ze samen over 2 weekjes terugkomen om alsnog een verlate kerstvakantie te genieten.
Ik ga nog een paar uurtjes terug. Dominique en ik gaan nog even langs het office du tourisme om te vragen of ze nog een keer reclame kunnen maken voor de geprolongeerde kerstmarkt. Zodra ze de naam van dit evenment horen komt er een bot 'non' tot ons. Dominique dringt aan en noemt haar naam, de kunstschilderes en mevrouw slaat om als een blad aan een boom. Ze hebben echt een hekel aan de man die de windmolenlobby vernietigde en ervoor zorgde dat die 100 molens a 120 meter hoog hier niet zouden komen. Dat heeft de notabelen hier dwars gezeten, zo'n misgelopen miljoenen-project. Iedereen geniet van dit karakteristieke franse platteland en wil dit zo graag houden, beschermen. Men vind het hier -geweldig. Maar zulke projecten moeten daaraan bijdragen? Toch wordt de voorzitter gezien als een terrorist als José Bove en krijgt jaren na zijn geslaagde tegenactie alleen maar weerstand.
Maar ze gaan morgen hun best doen. Als er kerstmuziek op de markt is en de bijna wekelijkse omroeper met zijn verhaaltje, als het weer goed is en men er ergin in heeft zullen ze nog een annonce doen voor de chinees-franse markt.. We wachten af.
's Avonds zitten we lekker wat te werken als Marc besluit een verpakkingsdoos in de schouw te verbranden. De vlammen gaan even fel de hoogte in en alle roetaanslag in de schoorsteen vat vlam. Het dooft wel, maar het blijft gloeien en de deksteen buiten op de schoorsteen is een gloeiend geheel. De harde wind waait er gloeiende brokken af die onder het dak kunnen waaien. Dus vliegen we naar buiten om te improviseren. Ik pak een tot nu toe ongebruikte staalborstel op een steel en Marc klimt op een oud laddertje om die gloeiende troep eraf te borstelen. Wat een gedoe in het donker tijdens een storm. Maar het werkt.
En ik zei het nog tegen de dakdekker eind van de zomer; "Bernard, moet dat niet eens geveegd worden?" "Nee hoor, het gat is nog groot genoeg!"
Wel potver!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten