Actie

Na weken van regen en sneeuw, smeltende sneeuw en donderende bergbeken, watervalletjes en ijspegels is het al weer een paar dagen droog. De reeds dode kastanjestaken die op de hellingen extra opvallen omdat het hout grijs en gebleekt is, vallen zo op, dat we toch het bos in gaan en op het verlaten terrein van derden dode bomen gaan zagen. Kastanjehout is geen populair brandhout als je ook eik kunt krijgen waar er hier ook erg veel van staan. Het is dan wel europees hardhout en de kooltjes geven een enorme hoeveelheid warmte, maar het brandt relatief snel op en het spettert en knettert de kooltjes je kachel of schouw uit. De paden door de bossen zijn ontoegankelijk voor traktoren of 4x4's en een eind weg van de bebouwing. De meeste eigenaren wonen ergens in Parijs en weten vaak niet eens meer dat ze hier nog kaveltjes hebben en zowel, men kijkt er niet naar om. Dus voelen we ons niet echt schuldig dat we het bos een beetje opknappen en ons in het zweet werken om het 's avonds gerieflijk te hebben. Zere lijven zijn het gevolg samen met een uitstekende nachtrust in de stilte die je hier nog beluisteren kan.
Ik vind tijdens zo'n zaagochtendje 2 heel aparte stukken hout die ik naar beneden sjouw samen met de twee grote kettingzagen, 2 vesten, een gevoerde legergroene pet, oorkleppen en een trui, ik voel me nu echt een ezel! Marc neemt stelling halverwege de hellingen op een terras, ik maak een paadje vrij van rondhout en gedoornde takken en sjouw alle stammetjes naar het eerste terras 20 meter verderop om ze daar op een terras lager te gooien. In drie etappes rolt, duwt en gooit hij ze op het bospad. Drie terrassen liggen er tussen de zaagplek met dode kastanjes en het pad. Daar hakt Marc ze in stukken en haalt ze later op.
Zo gebeurt het elke keer; een paar dagen voor we echt kou denken te moeten gaan lijden, is het weer wat dagen droog en hebben we de tijd om hout te zagen!
Op tijd wil ik stoppen voor het eten, want we zijn op de koffie gevraagd. Ach, op de koffie, hoe Hollands spreek ik me nu uit, op een aperatief natuurlijk. Door Dominique en Michaël, het franse stel dat aan de rand van een gehucht woont en te apart is voor deze omgeving wat hen ook in een isolement plaatst. Hij is heel werelds georiënteerd en zij is kunstschilderes die werkelijk prachtige schilderijen maakt en lang niet allemaal hanen. Kleurijk, vurig, gepassioneerd, non-figuratief, niet van hier. Ze is wel van hier, haar familie, haar achternaam, maar toch. Ze spreken beide een mondje engels met het charmante accent en zo wordt een middagje converseren voor hen net zo zwaar als voor ons. Het zoeken naar de franse woorden en synoniemen die de franse taal amper heeft en het zoeken naar het engelse woord of uitdrukking.
We worden getrakteerd op champagne, hele goede als je het mij vraagt, en 3 borden vol zoete hapjes, een high champagne in plaats van een high tea. Ook rennen er 3 kittens rond van nog geen drie maanden, een oude poes van 19 en buiten een rood met witte kater van 6 maanden die al tonnetje rond is door de verwennerij, terwijl voor de kachel een grote zwarte hond ligt te soezen en ook denkt dat ie een poesje is zodra hij ziet dat het kleine spul geknuffeld wordt. Er wordt ons haast gesmeekt of we het bange kitten mee willen nemen en anders de zeer aanhankelijke leuke kater van 6 maanden die buiten woont omdat de oude zwarte poes hem de baas is. Maar Marc is streng en onvermurwbaar, geen zesde kat in huis. Als ons er één ontvalt, weet ik waar ik moet zijn. Maar ze blijven het proberen.... Zonder succes overgens.
We kletsen, drinken, lachen en zijn serieus. We komen weer veel te weten over onze plek, onze status als vreemdelingen. Over de regio, de lokale politiek, over fransen in het algemeen en de verschillen van het platteland en in de grote steden. Het valt ons goed en zijn op de juiste plek terecht gekomen; ergens verstopt in het bos.
De interesse, overeenkomsten en algemene ontwikkeling, de afwezigheid van een taalbarrière, die er wel is, maar niet zo ervaren wordt, is een feestje zo tussen kerst en oud en nieuw. We willen eigenlijk wel blijven voor de maaltijd die ze in gedachten had. Maar ik moet de auto nog vol laden met alle spullen die we nodig hebben voor een bomenklusje bij Britten een uurtje rijden verderop. (Daar worden we ook weer verwend met een warme uitgebreide lunch bereid met kunde en liefde!)
Snel krijgen we gerookte zalm in de armen gedrukt en bedanken we vriendelijk voor foie gras dat ze ons mee wil geven. We houden geen van beiden van dit goedje, maar het is geen probleem dat we ervoor bedanken. Lang leve de wat lossere locals!
Doordat we samen al weer wat dagen dingen ondernemen, hoe simpel de handelingen ook zijn, we knappen er flink van op en ik was blij dat Marc wel mee wilde op visite. Ik ga hen vroeg in het nieuwe jaar uitnodigen en zin op een typisch Hollands etentje. Iemand nog ideëen naast stamppot of aardappels-vlees-groente?
In de brievenbus nog twee kerstkaarten die ons ook weer opbeuren. Verder het goede nieuws dat P&W komend weekend al weer hier zijn en niet pas half januari. Fijn, dan kan ik W een knuffel geven na al die tegenslag van afgelopen paar weken.
Jaaaaaa ACTIE!