Na een heel bijzondere nacht waar ik als door een wonder diep doorheen slaap, sta ik om 6:30 op in de hoop dat de berg waar ons huis tegenaan gebouwd is niet te hoog is en de hemel onbewolkt. Dit om de maansverduistering te kunnen zien. Maar het is zwaar bewolkt tijdens deze vollemaansnacht en de berg is toch te hoog. Dus sta ik al vroeg naast m'n bed voor weer een dag met veel indrukken, dat staat vast.
Het is deze nacht midwinter, de kortse dag van het jaar breekt aan, ik heb weer de maandelijkse periode en droom niet zo leuk over onze terrorist-op poezenpootjes.
Hij ligt op een zeiltonnetje in het varkenskot waar onze vriezer staat, op een bedje van hooi en tilt moe zijn koppie op als ik binnenkom. Roze van de bloedvegen met ergens op zijn buik een diepe open wond, Joppie zal sterven. Zodra de wekker me uit de droom roept, ligt Joppie prinsheerlijk in mijn armen onder het anti-poezen-haren-laken te spinnen alsof hij dat nog nooit gedaan heeft.
Dus mijn kortste dag begint al vol met van alles en nog wat. Als ik om half 9 me moet haasten om op tijd boven te zijn, valt de schouwplaat naar voren, bijna op het vuur en de koffiepot... Iets gehaaster als gepland verlaat ik onze stulp en rij over een slushpuppy-bospad naar boven.
De genodigde Chinezen zijn ook net gearriveerd. De Vereniging voor Culture & Nature die de, inmiddels tot Michaël gedoopte, President voorgaat organiseert dit mini-evenement om de regio eens kennis te laten maken met andere culturen. Een ware idealist, die het jaren geleden wel voor elkaar kreeg dat de bergtoppen en plateau's niet volgestauwd zouden worden met de niet zo voordelige groene windmolens. Met gedrevenheid en een eindeloos positivisme leidt hij deze vereniging, wat hem niet overal geliefd maakt, omdat hij in de bres springt en soms enige impopulaire acties moet nemen. Zijn Chinese vrienden hebben hem geinspireerd tot het organiseren van deze activiteit, maar het blijkt veel moeite te kosten het van de grond te krijgen.
Zijn vriendin exposeert ook. Ze is kunstschilderes en gisteren laadt ook zij een deel van haar gepassioneerde werk uit; hanen. Alleen maar hanen. Wat ik dan nog niet weet is dat ze veel meer kan en doet dan die hanen, maar ik zie alleen maar schilderijen van hanen. Ik samen met haar werk en de chinese stand maken het festival.... Ach ja, als niemand iets doet.
Ik steek mijn kaarsjes aan, de geurbrander en steek de stekker in het contact van de kerstlampjes in de decoraties en ga even zitten, terwijl de Chinezen uitladen en opzetten.
Flodderige kleedjes gaan over de schragentafels. De knalrode lampionnen-zonder-lampen worden opgehangen. Dominique verschikt wat van haar doeken. De rode geknoopte amuletten worden neergelegd en andere prullaria met daartussen een parelsnoer en andere bijouterie van parels. De prijskaartjes zijn gescheurde papiertjes met een cijfer erop met het slordig geschreven euroteken erachter die één maal dubbelgevouwen bij de artikelen komen te liggen. Peperdure spullen naast de goedkoopste massaproductie-prullen. Ijverig werken de dame en twee studenten aan hun geimproviseerde stand. Ik zie het aan terwijl Michaël chinese muziek opzet.Nieuwsgierig wordt er door de ramen gekeken met twee handen aan weerszijden van de ogen, buiten is het somber en nat. Leveranciers blokkeren de stoep en de vrachtwagen van La Poste ons uitzicht. Alledrie hebben ze een snel geavanceerd vertaalcomputertje bij de hand die de dame niet nodig heeft, ik versta haar frans perfect en het chinese accent is nog leuker als fransen die engels spreken 'allo-allo'.
De muziek wordt hard gezet en ik zit naast het apparaat en geniet van het chinese gepingel dat in een restaurant zachtjes nog wel te harden is, maar op deze sterke naast mijn oor niet zo fijn voor mijn innerlijke rust. Ok, een paar dagen, het komt wel goed.
Een paar nieuwsgierigen durven al een rondje binnen te lopen, weer de oh's en ah's over mijn decoraties, geinteresseerde blikken naar de hanen, ze pronken, dat zeker.
De portemonnees komen bij de chinezen gelijk uit de zakken en tassen en ze verkopen wat kleingoed. Dit herhaalt zich de hele dag door. Dominique verkoopt een klein hanenportretje van 9x14 centimeter en ik een mooi zilveren sneeuwstukje aan Martine van de garage. En of ik het volgend jaar weer opnieuw wil maken als ze de gebruikte spullen teruggeeft. Dat had ik al gehoopt en Dominique schrijft een regel dat ik uit zal printen om morgen op de tafels erbij te leggen. Dat scheelt mij inkopen doen volgend jaar en men zal sneller zo'n duur stuk willen kopen, omdat het meerdere jaren te gebruiken is. Ik leg me zo wel vast om hiermee door te gaan, maar ik kreeg zaterdag ook al het verzoek of ik er ieder jaar ben en of ik vaker zulke decoraties maak. Met pasen, zomaar, op verzoek, tijdens de vaste evenementen in de regio. Ook vandaag word ik benaderd door een dame die een decoratiewinkeltje heeft en een ruimte die ze voor beeldende kunstenaars als galerie ter beschikking wil stellen. Ik voel me veel te serieus genomen, maar het is een erg leuk gevoel, het stimuleert me en in deze omgeving is er inspiratie te over. Onderwijl stromen de chinese beurzen vol met wat ze verkopen en Dominique en ik kijken elkaar knipogend aan. Tussen de middag gaan we samen lunchinkopen doen bij de supermarkt. Zij hebben 5 katten en een hond. Goh wat toevallig, wij ook. Ze vallen als creatieve en actieve Parijzenaren hier een beetje uit de toon. Goh, toevallig, wij ook.
Tussen de middag zetten we een extra tafel midden in de ruimte en eten gezamelijk. Het gezamelijk tafelen kennen de chinezen niet, die blijven heen en weer lopen, telefoneren, zakcomputertjes raadplegen en eten chips uit de zak en koekjes. De dame kookt wat water, giet dit in een tupperwarebakje met mie en lepelt het naar binnen. Ze zegt nee tegen de gerookte forel, maar eet de twee visjes wel op met smaak. Van zachte franse kaas moeten ze echt niets hebben, ieder z'n meug. Ik eet met smaak en vind het een unieke situatie.
Ook gaat later de tussendeur open die le salle polyvalente met het bejaardentehuis verbindt met een lange gang, waardoor een groep hoog bejaarden binnenkomen druppelen, rijden en lopen. Michaël legt me uit dat het wel heel bijzonder is dat er in deze ruimte eens wat gebeurt, een topdag voor de ouderen dus. Ze blijven lang en nemen de tijd rond te kijken, sommige in joggingbroek en schoenen zonder sokken, anderen in iets dat op een pyama lijkt en een heer in stijl met stok. Een oud baasje dat niet meer rechtop in zijn rolstoel kan zitten wordt rondgereden, eerst langs de hanen.
Boven mijn tafels hangen doeken met chinese abstracte dames erop gedrukt (Alles is massaproductie). Achter de tafel waar ik zit staat een dame met ontbloot bovenlichaam afgebeeld. Een prachtige dame, dat moet gezegd en de dame die meneer in zijn rolstoel duwt, buigt zich voorover naar het baasje, kijkt omhoog naar de dame met de mooie borstjes en attendeert hem op het doek. Zelden zag ik zoveel plezier. Met nog drie enorm gele tanden in de mond die hij blootlacht glimt hij met glanzende ogen naar het doek en het stel blijft een minuutje voor mijn tafel staan. Ik denk niet dat hij een oog had voor de decoraties, deze oh's en ah's waren voor de borstjes.
Ik verveel me enorm, morgen gaat er een leesboek mee, Thor de beer, zo'n leuke makkelijk te lezen klassieker.
Morgen nog een dag, die houd ik kort, ik ga later naar boven en wat eerder naar huis dan 5 uur. Veel mensen zullen wat kletsen vanavond, morgen komen ze nog eens met de buurvrouw of echtgenoot en donderdag is het marktdag. De kans om wat te verkopen is dan het grootst.
Thuis ben ik moe, bedrukt en m'n lief vraagt tijdens een knuffel of ik teleurgesteld ben na 1 verkochte decoratie. Ik denk niet dat dat het zozeer is. Ik krijg zoveel informatie over hoe ik dit kan uitbouwen, kan aanpassen aan de behoeften van de mensen hier zonder dat mijn creativiteit hieronder hoeft te lijden. Dan maar een kerst met overal kerstdecoraties, een mini-omzet, vrienden erbij en een indruk die de mensen hier anders niet hadden gekregen van les Hollandais la bas.
De hanen laten een onuitwisbare indruk achter. De hanen worden hoe langer ik ze bekijk hoe mooier. Sommige hoor ik al kukelen, anderen zie ik al parmantig en beschermend rondstappen tussen hun kippetjes. Hanen in alle kleuren en veel witte op zwart papier en doek. Ze laat me nog wat ander werk zien en als ik toch eens een lange witte wand zou hebben... Maar och, haar hanen, ze is erg goed in wat ze doet en dit zijn alleen nog maar haar haantjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten