Improviseren, reorganiseren

Konden we gisteren nog in T-shirt buiten zijn en hoefden we de kachel niet te stoken, vandaag is het dikke truien aan, sjaal om en nog kleumen buiten in een snijdende wind. De contrasten geven ons een antwoord op de vraag hoe de winters zijn in de luwte van het Centraal Massief; afwisselend, geen pijl op te trekken.
Marc is zaterdag jarig en de wens voor een echte fijne wollen trui was al een paar keer uitgesproken. De fleece-truien die hij in grote getale heeft liggen blijven een beetje zozo, alsof het te dunne goedkope truien zijn. Dus koop ik bij een plaatselijk boerenbond-winkel een fijne eenvoudige deels wollen trui die in de aanbieding is.
In plaats van een betaling per cheque voor het tweeede deel van het tuinonderhoud dat we mochten doen bij een huis met australische eigenaar, hebben we hem gevraagd om een massief houten kast met spiegeldeur die in het gemeubileerde huis staat weg te rotten. Dit keer niet door houtworm, maar door het vocht. Het is zo triest te zien dat het huis door gebrek aan bewoners of huurders steeds vochtiger wordt, het plamuur van de muren komt en de schapenboer uit het dorp de tuin gebruikt als uitvalsbasis voor een twintigtal schaapjes. Daar gaat ons werk van afgelopen seizoen.
Maar de eigenaar gaat akkoord met het meenemen van de kast. Het is een zwaar massieve kast en alleen gedemonteerd krijgen we hem de trap af de auto in. We hebben echt grote behoefte aan een extra kast in huis voor spullen die nu overal open en bloot verspreid staan, stof vangen, verkleuren, zoek raken en in de weg liggen. De spiegeldeur die erin zit zorgt weer voor een ruimtelijk effect. Alleen 's avonds gedemonteerd in huis dubben we over waar de kast moet komen. We zijn nog steeds die trap van plan om het middenhuis met het bovenhuis te verbinden en we zullen wat dingen om moeten hangen of moeten versjouwen naar boven of benee. Lastig al die kleine ruimtes die geen van allen geschikt zijn om vol te stouwen met toch onmisbare zaken. Improviseren dan maar weer.
Omdat we er toch uit waren gisterenmiddag, rijden we voor het kast-verhaal eerst naar P&W om dode fruitbomen en twee doodgevroren vlinderstruiken te verwijderen, op z'n M&M's. Dat wil zeggen; ketting om de stamvoeten heen en gas in z'n achteruit, met beleid, dat wel.
Ik spit en schraap de ontstane gaten weer vol aarde die op het gazon ligt uitgespreid, en freubel alle steentjes ook terug, anders draait de grasmaaier erop stuk volgend seizoen. Het valt nog niet mee, want ook al trekt een auto best goed, veel handwerk is noodzakelijk om het gazon heel te houden en gaten vullen met aarde moet toch echt met de hand. Het versjouwen van de dode bomen is ook geen sinecure, 7 stuks in totaal. De zwaarste boompjes dragen we samen naar het bos, waar het door de landkaartjeskever aangevreten hout verder mag vergaan en tot schuilplaats en voedsel van de bosdieren dienst mag doen. Niets gaat verloren.
Halverwege het tallud het bosje in, struikel ik over een braamsliert en terwijl ik met mijn gezicht half in de beaarde kluit loop, terwijl ik wat wortels vasthoud, en Marc de top van het appelboompje, kukel ik voorover met mijn hoofd in de kluit. Mijn handen willen me opvangen en planten zich diep in de bosbodem, waar nog stekelbolletjes liggen van de tamme kastanje erboven. Na een lachsalvo en gegrinnik probeer ik de aarde uit mijn mond en ogen te wrijven met vieze handen en bemerk dat de muis van mijn rechterhand een speldenkussentje is geworden voor de stekeltjes van die rotkastanjebollen. Het voelt als grijpen in een nestje wespen of je vastklampen aan een ronde cactus met hele fijne naaldjes. 24 Uur later zit ik voor de zoveelste keer met een koplampje, pincet en spelden gaatjes te prikken in mijn huid om grip te krijgen op de extreem kleine venijnige stekeltjes. De huid sluit zich heel snel en zo verdwijnen de naaldjes, die met enige druk een stekend gevoel geven. "Dan heb ik wat te doen......"
Tijdens deze marktochtend lukt het me wel om twee winkeliers zover te krijgen dat ze als een reclame drie decoraties willen plaatsen. De bloemiste heeft wel oren naar de grote guirlande, om buiten aan de pui te hangen. Nu maar hopen dat het niet gaat gieten, want de lampjes erin verwerkt zijn voor binnen.
En natuurlijk nog steeds geen pakketje met lint, dus plan B gaat in werking; improviseren en me richten op wat stukken zonder breed lint. Jammer, maar het is niet anders.
Nu zaak om te reorganiseren en te schuiven met kastjes en spullen, om de kast op zijn plek te zetten, die nu midden in de kamer staat. Ondertussen genieten we stiekem van de zon die het bij ons beter doet dan boven op de plateau's in de koude wind.