Van alles

Het zwembad moet wel toegankelijk blijven en aldus maakt Marc een trapje dat haaks op het te smalle oude gemetselde trapje staat. De oude gevonden eiken parket delen komen weer goed van pas. Nu de entree nog, met een deurtje erin en een dakje om het dicht te houden. Aan de andere lange kant van het zwembad, waar nu hout ligt, komen golfplaten te liggen. Goedkoop en niet zichtbaar, alleen moeten we het hout of verplaatsen of opstoken. Maar alles op zijn tijd.

Nadat ik P heb geholpen zijn huis aan kant te maken voor het weer een maandje vertoeven in Nederland, oogst ik zijn lavendel. Het is iets meer als vorig jaar, maar van lavendel knippen word ik hebberig door de rustgevende geur en het vooruitzicht om daar leuke geurzakjes van te maken, of geurkikkertjes waarvan ik het patroontje vond onderin mijn naaidoosje. Om het te drogen heb ik maar een laken uitgespreid op één van de bedden boven. Is gelijk de wat muffe geur daar weg. Ik laat het liggen tot ik daar klaar ben met verven. Tegen die tijd is het niet meer zo warm en slaap ik in een opgeknapte kamer, ik kijk daar erg naar uit, maar eerst moet ik daar nog veel werk verzetten. Om zin te maken ben ik dus maar met de deur begonnen, ook verven, en die muren gaat makkelijker als zo'n deur.

Manlief wil er vandaag even tussenuit. Het 'rondje Bèz-Bédène' doen. Het ligt 'op' het plateau La Viadène en te verstopt om er zo spontaan naar toe te rijden. De priorij en een paar huizen staan op een hoge smalle bergkam die zo is uitgesleten door een riviertje die weer een stuwmeer voedt. Als daar 's winters 10 mensen wonen zou het me verrassen. Zomers is Bèz-Bédène een trekpleister, een beschermde gemeente, samen met nog 2 plaatsjes, die bol staan van de activiteiten. Achter de priorij ligt de begraafplaats als laatste teken van menselijk leven. De weg loopt wel door, steil naar beneden om daar via een brug over de rivier zijn weg te vervolgen het niemandsland in. In de 11e eeuw is de priorij gestart door ene St. Gausbert en het kerkje is nog steeds indrukwekkend. Het is fris, er staat een lekker windje en zodra we uit de auto stappen kopen we eerst een ijsje bij de enige gelegenheid die daar is. 's Winters is het ook hier uitgestorven stil. Er staan nog Dolmen, maar daarvoor moet je voorbij de graven en de hoge stenen muur die hen aan het zicht onttrekt. Dan via een rotsig onduidelijk paadje je weg zoeken naar de punt van de kam, om daar op gevoel verder naar beneden te klauteren. Vrij diep, dicht bij het riviertje kom je grote stenen tegen, enorme boulders die horizontaal op verticale stenen balanceren. Het is dat er een rotstekeningetje bijstaat dat het dolmen zijn, anders zou je toch denken aan een gewoon natuurlijk fenomeen. Nu staat er overal geschreven dat Dolmen vooral hebben gediend als ceremoniële plekken voor druïden en andere paganisten. Vandaag gaan we niet naar beneden, maar willen we het rondje bovenlangs lopen. Over de historische brug, die idyllisch begroeit is met hedera en waar het water nog helder en rijkelijk onderdoor stroomt, met aan één kant een dicht begroeide ruïne en een ruime schapenweide erachter. Met de ochtendzon op deze brug is het een lust voor het oog, en nog steeds wil ik eens heel vroeg eruit om dit schouwspel vast te leggen.

De route start gelijk na de brug, een verschrikkelijk steile klim die per definitie een aanslag doet op zere knieëen en versleten heupen. het blijft maar stijgen. Het pad is gemaakt van toevallig daar liggende stenen en rotsblokken, omgevallen bomen en boomwortels van de beuken die daar hoog naar de hemel staren en sterk staan verankerd. Hier en daar heeft de mens het pad 'verbeterd' door wat trapjes aan te brengen van stukjes vangrail, boomstammetjes en pennen die deze stukken vasthouden. Ook touwen zijn er tussen bomen gespannen om je aan vast te houden. Naast de touwen valt de bodem weg en we horen steeds steentjes naar beneden rollen. Als het regent glijdt je hier meer dan dat je lopen kunt en nu het zo droog is, is het oppassen geblazen dat je niet naar beneden rolt door het losse gruis. Stoffige benen en schoenen in de kleur van de bosbodem hebben we snel en Castel is niet te houden. Die komt met een soort grote logge opengevreten rollade de helling af. Het is echt een rollade, maar nog zwaar en niet één van de slager. We vragen ons af wat het ding hier doet. Het enige dat ik kan verzinnen is een lekker -met gif gevuld- hapje voor vossen en marters, die de vijanden zijn en blijven van de boeren/kippen-eigenaren. Dus weten we Castel zover te krijgen dat ze het afstaat en rol ik het ding de helling af en leidt Marc de hond af door een stok de andere kant op te gooien. Het is een hele heftige zware maar ontzettend leuke wandeling. Over de 6 kilometer doe je wel 2 uur, maar wat wil je als er nog geen meter vlak terrein in de wandeling zit.

Bijna thuis, op het bospad, rijden we langs het bankje. Marc trapt op de rem en kijkt me aan met de vraag "waar is de ploeg?". Naast het bankje voor de wandelaars hebben we vorig jaar een oude verroeste half verbogen ploeg neergezet, ter decoratie. We stappen uit, kijken rond, kijken in de raveintjes, maar geen ploeg. Gestolen; absurd!!!!!!

Een beetje beduusd door zoiets stoms, zoiets banaals dat iemand de moeite nam met een flinke wagen met aanhanger op dit plekje een ploeg te komen halen. Er stond geen bordje op 'neem maar mee' en het bankje heeft meer waarde dan dat stuk schroot.

Dus we komen even bij thuis en gaan gelijk het bankje halen, dat we neerzetten op het stalpad in een wijde bocht. Dan maar geen rustpunt voor de wandelaars.

Ik kan er niet bij met mijn verstand.....

We zijn een uurtje aan het bewateren met 3 gieters, de hele moestuin, of althans, wat er nog kans van slagen heeft; wat prei, salie, 1 pompoen-plantje, boontjes, kool??? en de meloen van inmiddels wel 7 centimeter. We blijven positief en geloven in de liefde die er in de aarde is gestopt. Een vaas met zonnebloemen bevestigd me binnen dat er buiten veel moois te vinden is.

Deze dag is weer van alles en nog wat.