Hooi op een gebaksvorkje

Foto genomen door Edith; met veel dank voor dit oer-Hollandse plaatje

Ik kan het heel goed, veel hooi op de vork nemen en ermee sjouwen zonder dat er een strootje op de grond valt. Meestal maak ik geen brokken met die volle vorken, ik til me wel een breuk wat me altijd duur komt te staan.
Te veel hooi op de vork nemen doe ik alleen als er derden in het spel zijn, zoals visite en gasten of als ik me een tijdje buitenshuis moet begeven. De vakanties in het verleden of de weken en weekends Nederland nu. Ik heb deze weken altijd vol gepropt met dingen die nu eenmaal geregeld moeten worden en uiteraard wilde ik een flink aantal mensen zien die ik mis, hier zo ver weg. (En toch zo dichtbij, 1 dag rijden of skypen, mailen en bellen.)
En één ding heb ik wel geleerd sinds ik op het platte land in Frankrijk woon; je kunt wel plannen, maar weet in je achterhoofd dat van die planning vaak weinig terecht komt. De laatste paar keren Nederland was het of sneeuwval die alle plannen en ontmoetingen in de war schopte en niet door liet gaan, of files, of een overleden computer. Ik zal geen doomscenario's uit gaan schrijven nu, wil me niets op de hals halen deze week. -ik kan er genoeg verzinnen-
Ik was van plan wel 3 vriend(innen) op te zoeken naast opa en onze eerste franse docente Denise. Naast het helpen met het feest, even naar de kapper gaan en naar de Makro voor dat ene ding dat hier gewoon niet te krijgen is of peperduur.
Het bijzondere is dat er dit keer iets essentieels veranderd is. Ik wilde het allemaal wel weer, maar een groot aantal mensen van wie ik heel af en toe wat hoorde, laten al een tijd verstek gaan in het onderhouden van contact. Ik kan wel raden hoe dat komt en ik heb er alle begrip voor. Jammer kan ik het ook niet noemen, ik begrijp dat ze ons niet begrijpen, onze manier van leven en onze keuzes.
Dus ergens verwacht ik dan van mezelf dat ik me aan m'n woord hou en ze eens op zal zoeken zodra ik een weekje 'Nederland doe', anderszijds is het niet logisch dat ik zoveel hooi op de vork schep en mailtjes en vragen de deur uit doe, aan de telefoon ga 'hangen' of probeer te skypen. Het klinkt niet aardig, maar ik heb hen hier nog nooit gezien. Ik krijg geen levenstekens meer en al zouden ze wel het leven hier begrijpen of meeleven, dan nog lopen contacten nu eenmaal stuk op de afstand en het andere leven waar wij voor kozen, niet zij.
Dat schept een hooivork vol ruimte, zodat ik daar aan mezelf toe kom. Er aan toe kom eens rustig bij te babbelen met mijn ouders, een avondje op hun landje te genieten van de poldernatuur en -cultuur. Een wandeling te maken met Denise en een klein blokje om op het plein van opa's verzorgingstehuis zonder dat ik op m'n mobiel naar de tijd hoef te kijken om te weten wanneer ik ook alweer door moest naar de 'volgende' alsof ik mensen afwerk zonder ze echt te zien en te horen. Zonder ze te voelen en te weten dat het op waarde wordt geschat.
Ik kijk met een gerust hart uit naar de mensen die ik wel zal zien, naar de stilte die ook in Nederland volop aanwezig is op een wel heel mooi stukje Oud-Hollands landschap dat ik toch wel mis af en toe.
Even geen steile paadjes van 10%, even geen harde rotsen en doornige acacia's, even geen gezoek naar de franse benaming of vervoeging, maar alles in m'n moerstaal. Even makkelijk en dat noem ik met recht; Vakantie!!