on-weer

Wat een dag.... Wakker worden met hoofdpijn en weer last van m'n darmen. Marc die op de nok bezig is om die te draaien en hem precies pas in de groeven op de spanten te laten vallen en ziet dat de hele nokbalk eraf rolt... naar de verkeerde kant waar je niet kunt lopen. Ik skype m'n moeder voor het eerst, het geluid gaat de mist in, dus terwijl we bellen kunnen we elkaar nu ook zien. Helaas geen babbeltje, maar slecht nieuws, allemaal lappenmand daar. Ziekenhuis in en ziekenhuis uit, ik maak me dan zorgen. Namelijk alle dames in onze familie hebben te kampen met de darmen en het is nog een familie-kwaal ook waar je niet blij van kan worden.
Ik ontdek in het 'muizen-keukenkastje' dat Marc vorige week dichtsmeerde met cement weer een nieuw muizengaatje. Meneer of mevrouw muis had net naast de cementplak weer een opening geknaagd. De tegelvloer loopt vermoedelijk door en het diertje zit vast in en onder die kast. Nu had het wat blikwikkels aangevreten en een pak soep, dat is gaan lekken en gaf de kast een kippensoep-aroma. Inclusief alle andere etenswaren die daar in staan tot op de crusli toe. Waarom die muis niet de zak crusli openvrat weet ik niet, ik had het als muis wel geweten.
Samen rommelen we de balk weer op de nok en blijkt dat de uitsparingen die Marc zo zorgvuldig had gemeten en uitgezaagd, niet meer passen en het geheel vele centimeters wijkt. Dus de balk moet weer gedraait en hij mag weer gevaarlijk aan de slag met barbie-kettingzaag.... Maar wijselijk laat hij het eerst bezinken hoe dit zo fout kon gaan en slaapt er een nachtje over.
Het heeft al een tijd niet langdurig geregend, de heftige buien zijn wel even fijn, maar het regenwater spoelt zo de hellingen af zonder bij de wortels van de planten te komen. Het is dan ook steeds bewolkt geweest en als de zon even schijnt is het gelijk weer zo warm. Vandaag verwachten we onweer, maar het weer is wel on, maar geen uitbarsting of verfrissend regentje.
Castel zien we groeien, in de breedte dan wel te verstaan. Ze krijgt teveel te eten en te weinig beweging. Dus willen we er even tussenuit eind van de middag, pakken we een picknick in en gaan met hondlief in de bak erop uit.
Na 5 meter gereden te hebben horen we een gigantisch geknars en gepiep. Bij het rechter voorwiel is er iets niet in de haak. Nou dat weer!
We kruipen onder de auto, kijken ernaar en zien niets, dus die picknick moet even wachten tot we bij de garage zijn geweest. Er blijkt een steentje tussen de remschijven te zitten en met een beitel peutert Yves hem als een tandarts eruit. Toch nog picknicken dus en m'n lief rijdt ons naar een schitterende helling. Kilometers aan bospaden, ongemaaid met bramen links en rechts, bronnetjes, watervalletjes, stilte. Castel mag haar luie zweet eruit rennen. Dat vindt ze heerlijk, dus wat wij in 30 minuten rijden met 10 tot 30 kilometer per uur, legt zij af te poot. Met het schuim op haar bek en dichtzakkende ogen komt ze bij ons uithijgen en legt haar snoepje even opzij voor later. De hond is en blijft een lieve blije hond. Ze is veranderd en geeft ons weinig reden een ander thuis voor haar te zoeken. De sterilisatie komt steeds dichterbij. Zeker ook omdat we de dierenarts ontmoet hebben tijdens het dorpsetentje afgelopen zondag.
Tot het donker wordt eten we, drinken we koffie en rijden over weer zoveel prachtige paden naar huis.
We willen nog wel even wat werken, dus gaan de pc's aan.... Maar de mijne doet niets. Althans niets, wil niet opstarten en blijft hangen. Het schiet Marc in het verkeerde keelgat. Ik sta er machteloos bij, ik weet niet met pc-problemen om te gaan en haal mijn schouders op, om de administartie van 5 maanden maar weer eens uit te zoeken. Pas als Marc al naar bed is, heeft mijn pc zijn controles en reparaties uitgevoerd dankzij het pc-vernuft van Marc. Wat een technische held is het toch!!!
Al met al een vrij heftige dag waarin ik weinig heb kunnen doen.
Heel goed dat we er even tussenuit zijn geweest. Toch kan ik de zorgen niet zomaar naast me neer leggen. Vrienden die langdurig ziek zijn en daardoor ook andere problemen krijgen met werk en relaties. In onze eigen familie lijkt een soort noodlot toe te slaan, onze zorgen hier natuurlijk en met het huis in Nederland. En niets wat je kunt doen.
Ik blijf het een mooie eenvoudige spreuk vinden die ik van een oud-collega kreeg; "Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht" Dank je lieve Wout!