Zaalberg

Vroeger aten wij thuis altijd van het Zaalberg servies. Een zwaar aardewerk servies, mooi robuust, eenvoudig met de buitenkanten van ieder stuk, donker haast leger groen en de binnenkant net niet wit met een soort aardewerkspikkeltjes erin.Hoe ouder ik werd hoe mooier ik het vond.Na veel jaren kochten mijn ouders ander servies en kreeg ik het Zaalberg-spul.Dat verhuisde niet veel later met mij mee naar Marc, die het echt afschuwelijk lelijk vond en absoluut niet begreep wat ik ermee had.Hij/wij aten van oude bij elkaar gescharrelde rommel te weten; van de vorige eigenaars van het huis, van zijn jeugdliefde, van zijn ex-vriendin... (zo ook de rest van het huis, inrichting, decoratie, meubels, alles)Maar dat was ik een keer zat, dus opperde; kom wij gaan een nieuw servies uitzoeken. Voor veel geld waren we het heel snel eens in een sjieke serviezenzaak.Ovaal-vormig porcelein met een elegant gemeleerd streepje groen alsof het sprietjes waren en een blanke kelkbloem erop.Toen we hierheen verhuisden, was het net een half jaartje oud of zo.Dus verhuisde het in dozen, met veel bobbeltjesfolie, kranten en andere zachte schokbestendig materiaal. Ik vind dit erg erg mooi, de serviezentik zal ik wel geërft hebben van mijn moeder. Maar om het hier te gebruiken???? Met al die stenen vloeren, kleine ruimtes en gewurm om (te kleine) kastruimte, nee, liever nog niet. Ik wens een andere keuken in de zijkamer, nu kantoor... Dus ik heb geen haast, de dozen ook niet, droog en wel in de bar opgeslagen.Tijdens de zoveelste keer uitzoeken van alle spullen, dozen, meubels in de bar, verplaatsen we de dozen met 'servies' erop meerdere malen. Een keer zijn we het beiden zat en haal ik het servies naar boven en zet alles in de kastjes. We eten ervan, leuk!!!! Een weekje later;Marc zet als vanouds zijn papschaaltje 's ochtends op de grond naast het kantoor zodat de poezen het leeg mogen likken, zodat hij bij wijze van, zo terug de kast in kan. 10 Minuten later laat hij zijn liefdesbeker erop vallen, die heel blijft. (Ook heel belangrijk voor ons saampjes) Maar het mooie schaaltje is stuk... Ik baal, nog net geen ruzie.Ik merk tijdens het afruimen van de tafel en het afwassen dat het porcelein heel glad is en ik zelf ook alles snel uit mijn handen laat glibberen, niet echt handig in dit huis, maar ok, ik ga er voorzichtig mee om.
Een paar maandjes later zitten we net aan een boterham. Ik ben moe en koud van het werken en Marc heeft de tijd gehad om het me voorzichtig te brengen.Dat lukt maar half. Met een afleidende andere gebeurtenis vandaag die mijn aandacht meer zou moeten vangen, zegt hij tussendoor dat er een groot eetbord gesneuveld is. Uit zijn handen geglipt met het opruimen van de afwas.Ik flap eruit "jammer dat het bord niet met je warme hap en al uit je handen is geglipt"Waarop Marc zo ontzettend boos wordt dat hij zijn boterhambord in de schouw stuk smijt, opstaat en naar de deur loopt.Ik pak mijn bordje en smijt dat achter hem aan, stuk natuurlijk. Het is maar goed dat de tafel geen ander serviesgoed heeft. Ik had het allemaal stukgesmeten.Ik was zo geschrokken van zijn reactie op mijn opmerking, dat ik de rest van de nog jonge avond niet wist te reageren...... Enige conclusie die we beiden trokken; Dat servies moet de deur uit. Het past hier niet, het is te teer, te breekbaar voor dit huis, dit leven. Hoe mooi we het ook vinden.Hier moeten we het doen met oude franse stevige boeren rommelmarkt-bordjes, gevonden schaaltjes, verweerde kommetjes.Het liefst had ik het hele servies uit de kast gehaald en het op het terras stuk gegooit. (+opruimen.... muhaaaaa nee dank je, ik was te moe) de katten en Castel zijn dan ook van streek, wil ik niet. "vroeger" had ik dit wel gedaan... maar ja, m'n leeftijd he, dat dimt wel wat hoor.Maar nu alles netjes ingepakt is voor alle Vide Greniers mis ik toch wat makkelijke bordjes en schaaltjes, dus vraag ik de huisoppas twee van bordjes en schaaltjes mee te nemen. Ook zij vindt het verschrikkelijk lelijk -wat is dat toch?-Ze arriveert met een compleet krat met alles dat nog vindbaar was in huis. Mijn vraagje per email kwam wat laat, een uurtje eerder had ze een groot gedeelte in de container gemikt tussen het kookafval en kattenbakvulling. Wat ze na het lezen van mijn email er weer uithaalt en afwast, om het allemaal maar mee te nemen.Heel blij ben ik met bordjes en wat schaaltjes die eventueel, ja eventueel, stuk mogen zonder dat ik de scherven zelf kan voelen zoals met het nieuwe servies wat nu in dozen zit met de term 'rommel' erop.Nooit meer zal ik mij druk maken om servies, weer heb ik wat losgelaten in mijn leven. Iets dat praktisch is, maar te mooi. Iets onmisbaars, maar te luxe als een bubbelbad in huis als een warme douche ook voldoet omdat je nooit de tijd neemt om rustig te gaan zitten bubbelen.... 'Minder is meer' hoor ik mezelf denken, een uitspraak die vleugels heeft en al zo vele malen bij me teruggekeerd is.