Het is wel volop vakantie, omdat ik de wegen ken, de regels ken, de taal en tekens. Ik ken mijn weg en de manier van doen.
Donderdag gingen we uit eten in mijn stadje, mijn Dordrecht, waar ik geboren en getogen ben, op mezelf heb gewoond, waar ik naar school ging, ging stadten en ieder steegje en hoekje weet te vinden.
We hadden heel sjiek een tafeltje gereserveerd in het heropende hotel-restaurant Bellevue, met een franse naam, jawel. Dit historische pand is gekocht door de bekende TV-kok Ad Jansen. (Het zou met 2 s-en kunnen zijn, geen idee. Maar gelijk nog 2 correcties op 2 eerdere posts; HSL heet officieel Betuwelijn en Mechelen moet Meckelenburg zijn.)
Mijn stad(je) Dordrecht
Het eten is subliem, erg goed! Maar de manier waarop we eraan komen is wat dubieus. Ondanks de reservering, denken de 18-minners dat we terras-volk zijn die alleen een biertje willen. De dubbele Leffe voor mijn vader komt tegelijk met de fles witte wijn, het glaasje kraanwater (wat erg onHollands is om te vragen of er zomaar bij te krijgen) en het gevraagde stokbrood. Na een uurtje wachten! wat ons irriteerd als je een lunch reserveerd, ook al is dit in de Brasserie. Na het afruimen van het voorgerecht vraagt het meisje of we misschien een dessert willen gebruiken.... We hebben een compleet menu besteld. We zien ons hoofdgerecht opgediend worden bij een zakelijk stropdassen-gezelschap van duitse afkomst aan een tafel verder. We wachten.... en wachten.... en de zon verdwijnt om plaats te maken voor een koude harde wind en flinke wolken die niets goeds beloven. Hongerig gaan we toch maar binnen zitten en verhuizen onze glazen. Daar komt na een uur en drie kwartier een meisje aan met 2 borden in plaats van drie. Vergissen is menselijk... Dus wacht mijn moeder op haar Heilbot en wij tasten maar vast toe voor het koud is. Mijn eten is al koud!! Niet te geloven voor een 'etablissement' als dit. Dus vraag ik het meisje mijn bord weer mee te nemen. Pa's eten is ook niet al te warm, maar het meisje moet terug geroepen worden om zijn bord ook maar mee te nemen. Voor een gelegenheid als dit vragen we ons af of de service bij de MacD'rek' soms beter is. Pa gaat afkoelen op het toilet. Ik ben het zat. Ik moet zo weg om op tijd om half 4 bij opa te zijn. Ik doe toch mijn beklag bij de manager, netjes hoor, echt heel beleefd, ik stond versteld van mezelf. Nog geen 5 minuutjes later krijgen we een warme maaltijd met een exquize smaak, echt topper de top!!!!
Een extra glas wijn krijgen we erbij, dat smaakt goed na het lange wachten en alle kinderziekte-achtige strubbelingen. De manager maakt het goed door een extra'tje bij de koffie van het huis te serveren, officieel alleen verkrijgbaar in het restaurant. En een 'dubbele zonder ijs' voor m'n vader. Dus een etentje als dit viel deels in het water en deels was het weer een extra beleving. Het eten was zeer zeer goed!
Met opa is alles goed. Hij is één van de meest geliefde bewoners in het ruime lichte verzorgingstehuis. Hij heeft extra hersencellen die het gebrek aan fysieke kracht compenseren. Hij herkende me al van verre aan mijn stem en de nooit geuitte liefde mag zich uiten in dikke knuffels en een zoen. Wat houd ik toch van die 82 jarige lieve echte 'schapekop' met zijn nuchterheid en zijn oer-oude grapjes.Daarna duik ik in het kleine scheurijzer de spits in van Rotterdam en omstreken... Maar geen file en dus razendsnel richting een buitenwijk waar ik zo hartelijk ontvangen wordt door D en haar familie. Wat zijn het toch schatten van mensen. Het emigreren schept een band, zij herkennen de inburgerings-stadia. (immigranten moet je uitleggen wat een magnetron is en hoe deze werkt, wat een boom is en wat voor soort boom, dat je vis kan vangen in rivieren en meer van dit soort voorbeelden. Immigranten komen niet altijd van een andere planeet of diep donker Afrika, hoewel Ruanda wel in Afrika ligt, maar ook daar bestaat 'hoogopgeleid personeel' en docenten op een hogeschool!!)
Het wordt laat, heel laat voor ik weer buiten sta. Het valt me moeilijk weg te gaan, maar m'n bed lonkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten