lol

Ik slaap uit, heerlijk lang, tot er licht op mijn gezicht valt via één van de luiken die een beetje openstaan voor nachtelijke frisse lucht. Of het zijn de snorharen van Cros en Aai die het nu wel welletjes vinden om zo lang zonder brokken te zitten.
Deze dag wil ik besteden aan het werken aan het SecondLife project. Ik heb plaatjes en textures nodig, om deze in Photoshop te bewerken, ze te uploaden naar het spel en zo wat gebouwen te veranderen in de stijl die we wensen. Maar na een uurtje is het al na half 10 en gaat de telefoon; mijn moeder die net terug is van een week roeien in het mooie Mechelen.
(Mijn vader heeft maanden geleden geprobeerd via de Hema een fotoboek te maken van hun bezoekjes aan ons, ter herinnering, voor ons, om aan vrienden te laten zien. Maar na weken ploeteren in zijn vrije tijd gaf hij het op, de programmatuur van deze programma's bleek te moeilijk voor hem. Met veel Photoshop ervaring dacht ik dat ik dat wel 'ff' zou doen, dus downloadde ik het fotoboek-program van de Aldi. Na veel gesteun en gezucht, het afsluiten, gestartte bestandjes van het boek maar weer weggooien en weer opnieuw beginnen, begon ik te begrijpen dat de aanbieders van deze service het eenvoudig willen houden voor grafische dummies. Maar ook grafische ervaringsdeskundigen blijken grote moeite te hebben met deze programma's. Wat normaal gesproken allemaal kan, kan niet in zo'n programma. Mijn pc doet er een half uur over om het te downloaden, de eerste probeersels kostten me een halve dag en veel frustratie. Maar het eindresultaat is er één om me over te verkneukelen. Vooral de ontvangers van zo'n boek moeten dit toch hartstikke leuk vinden.)
We hebben elkaar maar 1 week niet gesproken of gemaild, maar het voelt als een eeuwigheid. Ik vind het fijn hen weer te spreken en ze hebben het fotoalbum al ontvangen, een week voordat ik dacht dat het geleverd zou worden! Het kadootje is dus iets te vroeg, maar dat maakt de verrassing er niet minder om.
We kletsen bij en vooruit, want waar ga ik slapen die week in Nederland.
De vorige keer mocht ik me te rusten leggen op een stretcher, geen succes als je een buikslaper bent. Ik had me al voorgenomen vriendelijk doch beslist te weigeren weer een hele week op een stretcher te moeten slapen en wilde vragen of ik een oude fiets kon lenen en zou mogen improviseren in hun oude huisje. Een oud plat klein bungelowtje zonder voorzieningen. Geen electriciteit of water, ah wel, een wel, dat wel, met ijzerhoudend water dat misschien 4 graden is. Maar wel midden in de polders omsloten door bos en slootjes, ook tussen de roepende (of krijsende) uilen met de vleermuizen om je hoofd en een geschrokken eend die wakker gemaakt wordt door een bunzing of een wezeltje. De lieverds stellen voor, nog voordat ik wat kan zeggen, om me daar te laten overnachten en een huurauto'tje te regelen. Wauw!!! Dat relaxt me op slag! En een plekje a la hier en vervoer en zij behouden hun privacy. Ook weer geregeld, rust tussen de oren.
Verder is het afkicken van visite en gasten. Totdat Simon belt eind van de ochtend of hij even internet mag gebruiken. Ach, een klein hotel waren we al, waarom geen filantropisch internetcafé met koek en zopie? (wijn en maaltijd)
Hij maakt het goed door ons verder wel door te laten werken en een flesje wit mee te nemen dat ik snel in de vriezer leg. Na het eten praten we nog een half uurtje en ik breek het zitten door af te gaan wassen wat het signaal is, dat het café sluit en wij verder aan het werk gaan, terwijl Simon op Marc's fiets vertrekt richting de ronde bospoel die verderop langs het bospad is gevormd door een watervalletje dat daar al eeuwen de berg af stroomt.
Als we net weer aan het werk zijn horen we de donder. Helaas, stekkers eruit en de regen uit de hemel kijken. We doen een potje kaarten en denken dat het onweer de gorges uit is. Dus de pc's gaan weer aan en net als we weer even lekker aan de gang zijn, weer gedonder.... Dus nu is het tijd om met chips en wijn naar de slaapkamer te gaan om zo de zondagmiddag door te snoezelen. Eind van de middag gaan de pc's weer aan en gaan we weer aan de slag als 30 minuutjes later er weer gedonder is.... buiten! Dus tijd voor een boterham en een avondwandeling naar de sluizen.
Marc heeft daar een kraantje gedumpt zien staan. Een mini-graafmachine aan de kant in de bosjes, bij een oude graniet-steengroeve waar ze nu alleen nog steenafval dumpen.
Het is doodstil en ruikt naar vocht. Castel loopt bijna de poten onder haar lijf vandaan, zo door het dolle is ze dat we weer eens gaan wandelen met elkaar. (na jaaa, wandelen, Marc wandelt en ik hol er achteraan, zijn tempo is ongekend) het kraantje staat daar maar kraan te wezen en ziet eruit als gedumpt afval, grof vuil zonder ramen. Een gedeelte van het dakje is vervangen door een vuilniszak, de ene ruitenwisser die de machine rijk is zit met een touwtje vastgebonden aan een klemmetje dat ooit ergens voor diende.
Natuurlijk kan ik het niet laten en spring in de cabine waar ik aan alle hendels trek die soepel bewegen. De rupsbanden zijn kuis versleten, een steendril'ding' en een lange smalle bak liggen los onder de arm en deze heeft een klein graafbakje met tanden. We denken alletwee hetzelfde, hoe handig zo'n gravertje voor ons wel niet zou zijn. Maar deze is volgens ons gedumpt, die doet het niet meer. Ik doe het vakje open onder de stoel en vind warempel een mooie vetspuit... Marc ziet gelijk de sleutel liggen en ik steek hem gelijk in het contact. Niks natuurlijk, geen lampjes die gaan branden, laat staan een motor die gaat brommen.
Marc doet de motorkap open die niet is afgesloten. De motor ziet er echt perfect onderhouden uit. Iedere vloeistof is aanwezig, de motor is schoon! wat raar, dat staat hier maar???
Met al een jolig voorgevoel klim ik nogmaals grijnzend op de stoel. Marc freubelt nog wat in de motorkap en ik pak toch nog een keer die sleutel. Als ik hem voor de zoveelste keer op goed geluk omdraai horen we een schelle piepppppp en ik draai de sleutel verder om.
De kraan start en de motor snort met een tevreden knorretje....
Dit is typische M&M-lol met een hoofdletter. Ik ben het kraantje-besturen nog niet verleerd en al grinnikend zet ik het gevaarte in beweging. Het is een zeer grote verleiding de hendel niet van schildpad naar haas te zetten en hem over de brug naar huis te rijden. (Wat een eeuwigheid zou duren, maar toch is de verleiding er niet minder om.)
Netjes parkeer ik hem weer zo die stond, ruim de sleutel op en draait Marc dat hendeltje weer op 'uit'. We lopen naar huis en vragen ons af wat dat ding daar doet, zo verlaten zonder traceerbare eigenaar, als dump gedumpt. We houden hem in de gaten, wie weet...