Kak tot onbewuste Kunst verheven

Ik zie zo de schoolfoto voor me van Diederick als 11 jarige, uit 1983 ongeveer. Van die foto's waar je nu van in een deuk schiet om het zo naakt getoonde tijdsbeeld. Maar Diederick zou Diederick niet zijn, die is in 50 jaar geen spat veranderd. De lachende, toen al naïef onschuldige brede vlezige mond die me doet denken aan een mop over een breedbekkikker. De voor toen normale enorme bril met fors donker montuur op de grote blauwe ogen. Toen al een breed hoofd, als volwassen man bijna grotesk door zijn lengte, het blonde dikke golvende haar in een bob maakt het niet te missen beeld compleet. Die schoolfoto laat me als een kinderachtige pestkop grinniken en god straft meteen... Toen waarschijnlijk en nu nog steeds. (Ik ben nooit de pestkop geweest, stond aan de andere kant van de onzichtbare muur brug.)

Eveline, die door Diederick kortaf Eef wordt genoemd, zal toen een muizenkoppie gehad hebben, wat sproetjes misschien, sluik dun stijl haar. Aan Diederik blijven plakken, beide net niet geschikt om de Gooise Kak ook bij te benen wat carrières betreft.

Oud geld is wat er blijft kleven, oude valse Sjiek, Kak, maar dan getekend als karikatuur van zichzelf. Zij met een knalrood bijna echt leren jack op een strakke spijkerkuitbroek, elastisch uiteraard, blote iele enkels gestoken in half hoge gehakte ook rode sandalen. Het geverfde haast witte haar strak in een paardenstaart, twee pikzwarte getekende sierranden onder de pony die vroeger echte wenkbrauwen waren. 

'Jij bent toch ook Nederlander??' blèrt ze met Hollands volume door de kleine Carréfour heen. Iets diep van binnen krimpt ineen. Mijn 'exterieur' kan het nog net opbrengen niet te reageren, doen alsof ik geen Nederlands versta, de notre, ook in de supermarkt. Ik krijg dan wel voorrang boven Parijse toeristen, maar dat maakt me nog niet 'van hier'. Nog niet en dat komt door de 10 minuten die volgen op de vraag of ik uit Nederland kom, maar dan anders gesteld.

Terwijl Eef zich hoopt te 'updaten', knik en a-haa ik op de juiste momenten. Na 5 jaar met Fransen communiceren leer je non-verbaal even niets-zeggend te zijn als de persoon tegenover je, zonder door de mand te vallen dat je er niet veel van begrijpt. (Een filmpje over een fantastisch voorbeeld van hoe het moet.) Ze babbelt over de korte termijn, hoe lang ze nog vakantie genieten, wanneer ze weer voor wat weken terug komen. Het zal wel, ik kijk schuw om mee heen of het personeel me niet ziet, want oh la la, ik schaam me stiekem een heel klein beetje voor mijn in Nederland geboren en nog woonachtig zijnde medemens, terwijl ik het misschien hele leuke mensen zou        ... kunnen       ... vinden     ....zucht. 

Maar gotgloeiende; praat niet zo schel en hard dwars door de super heen, we staan niet op het CS van Amsterdam!

Diederik staat achter haar, hij lijkt snel afgeleid. Het blauw-wit gestreepte poloshirt met daarbovenop een gebruinde nek, brede bek, nog steeds een dik donker montuur, blonde dikke haren met slag, een wat wezenloze glimlach die niets zegt, maar net zo min iets verbergt, lastig. Zijn ogen laveren van de dames naar de kaas en boterschappen tot met gemak over diezelfde naar de verse kaas- en vleesafdeling.

Wat een Kak, tot Kunst verheven. De bruggen stralen me tegemoet met de vreemde bijkomstigheid dat er enkel een bijna mongoloïde eerlijkheid schuilt in hoe Diederick & Eef Hollander-in-Frankrijk zijn. Haast aandoenlijk te noemen, schattig... toch? Vast wel. Leuk voor een reality docudrama, zij & ik blijven les étrangères, niets aan te doen. Ondertussen blijf ik volhardend in niemandsland dwalen, nie Nederlander, nie Française, nog niet.
Ik had de blonde boom van een vent op de markt al naar me zien kijken met een blik van 'die blonde meid ken ik'. Nu kent meneer me he-le-maal niet, maar blijk ik vorig jaar?.... met hem gepraat te hebben. Ik kan het me niet heugen. Zeker niet nu ze ook het omroepsysteem in de supermarkt kunnen overschreeuwen door alleen maar te vragen hoe het er nu mee staat.
Ze willen echt eens langs komen, in de pruimen of komkommertijd, tijdens hondsdagen of wanneer ze er klaar voor zijn. 'Tuurlijk, altijd welkom', verder zeg ik niets. Ze komen er nooit, zeker niet op espadrilles en hakken...
Kak, echt tot Kunst verheven. Prachtig!