Na even niet thuis te zijn geweest kom je altijd verfrist weer in je dagelijks leven terug. Met een schone lei starten, of uitgerust en met nieuwe ideëen.
Ik vond Nederland een gemaksland, zeker de randstad kwam zo op mij over. Alles dicht bij, winkels vaak tot wat later in de avond open, benzinestations tot 's avonds laat zelfs. Snel van hier naar daar, snackbar, chinees, afhaal-shoarma, alles zo gepiept. FF iets in de mag. of de oven, afstanden van 5 minuutjes rijden doe je niet te voet.
En men koopt maar, zie ik aan de vulling van de winkelwagentjes. Het gemak waarmee we consumeren en eigenlijk stoot me dat steeds meer tegen de borst. Het is maar hoe je het bekijkt. Ik hoor "Wat hebben we het toch goed". Ik zie "Wat hebben we het toch makkelijk".
Na thuiskomst val ik 'terug' in een wel erg harde realiteit. Ik weet ook dat we ons niet beseffen hoe zwaar we het hebben, dat dit later, als deze periode achter de rug is, terug zullen kijken op de tot nu toe zwaarste periode in ons leven. De zorgen stijgen mijn zijn te boven, ik kan er niet bij en het al helemaal niet veranderen.
Alle moeite die we doen is een druppel op een gloeiiende plaat, die weg is zodra ze de plaat raakt. De moeilijke dingen in mijn leven die ik even los heb kunnen laten, komen met verhoogde vaart weer binnen en stemmen me echt droevig. Misschien meer dan dat. Een rondje moestuin drukt dit gevoel nog verder naar mijn binnenste.
Misschien dat de film 'What the Bleep do we know?' er wat aan kan veranderen. Prachtige inzichten en veel informatie, maar 1,5 uur later word ik er alleen maar triester van dat de werkelijkheid zeker veranderd kan worden, maar ik niet voldoende in mezelf geloof en Marc en ik elkaar niet echt begrijpen op dit punt.
Ik krijg mezelf op geen enkel vlak aan de gang, wat heeft het allemaal voor zin? Ik verdien er geen geld mee, waar ik de groente van kan kopen die niet willen groeien in de moestuin. De virtuele wereld is net zo hard en vol van jaloezie als de echte wereld en ieder gaat voor zich. Wat je geeft, krijg je terug...... Meestal, maar nu even niet.
En nog steeds wil ik mijn slaapkamer verven, zo donker is het verkleurd na 40 jaar stoken en roken. Acacia-wortels blijven het licht zien en maken meterslange uitlopers die het terrein en de moestuin overgroeien in een korte tijd. De kool en tomaten staan er slap bij terwijl het regelmatig flink regent. Het is flink bewolkt en koud nu, en komende week. Het hek moet eens gemaakt met oude telefoonpalen die ergens beneden in het ondoordringbare bos op de helling staan, diep in de grond verankerd.
Potverdrie, ik zie er echt even geen gat meer in, even geen zonnenstraal die mijn hart verlichten kan. Weer zo'n periode waarin weinig lukt -'niks' klinkt weer erg zwaar- en ik echt nergens zin in heb. Ik had kunnen genieten van de drukte op de markt, allemaal blije mensen op vakantie die de kraampjes afstruinen. Maar ik wil graag gewoon even wat boodschappen halen en moet met, aan iedere kant van mijn lichaam, een zware boodschappentas me een weg tussen de menigte banen, nog breder als een moeder met kind of een oude-van-dagen met wandelstok. De tocht naar de andere kant van het stadje is lang als je over de koppen kunt lopen, de auto had geen plaats meer kunnen vinden dichterbij en samen met alle geluiden, luchtjes en blikvangende prullaria is het haast een verzoeking, even een boodschap doen....
Ik ga de courgettes maar eens op zoet-zuur zetten. Eerst ontsteek ik een groots vuur in de schouw, alle zaagrestjes en brandbaar huisafval branden als de beste. De geur en de sfeer doen me goed.
Even niet denken, maar doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten