Leefklimaat

Wij ervaarden het leefklimaat in Nederland als enkel hard werken voor geld om te kunnen wonen en leven. Om onze verzekeringen te kunnen betalen, (terwijl het leven niet te verzekeren is) om te voldoen aan de eisen en verwachtingen van de verzorgingsstaat waar we in opgegroeid zijn. Daarnaast doe je maar gewoon, want dat is toch zeker gek genoeg. Wat er echt in onze harten leefde, daar was niet echt ruimte voor, laten we maar zeggen 'niet levensvatbaar'. We ervaren geen innerlijke vrijheid om te zijn wie je bent, te doen zoals je bent, je te uiten en vrij te ontplooien. Voor alles zijn wel wetten en regels, of het mag gewoon niet. Ik begin even niet aan voorbeelden, dan wordt dit bericht te lang om nog prettig te lezen. De intolerantie jegens elkaar viel ons zwaar, het gebrek aan tijd voor elkaar, de druk om te voldoen aan tegennatuurlijke verwachtingen was voor mij persoonlijk teveel. Dat ik toch 'gewoon' een huishouden moest kunnen combineren met de opbouw van een eenmanszaakje, hobbies en vereniging, en het liefst nog moederschap in de drukte van de randstad ging er bij mij niet in zonder psychische problemen. Het vangnet van de overheid is niet zo'n veilig netje, dat je opgevangen wordt als je valt. De verschillen worden steeds groter en zelf nadenken heeft 'men' liever niet'.

Het leefklimaat hier is niet veel anders. Het grote verschil is de ruimte per inwoner. Wil je je eigen ding doen, dan is het platteland aan te raden. De sociale controle is wel heel erg groot, al woon je nog zo afgelegen, maar de rust daar tegenover maakt dat goed. In alle rust kan ik hier huishouden en het daarbij laten. (Als ik dat zelf zou kunnen, want de financiele zorgen die we NOG hebben, forceert me toch voor de centen erop uit te gaan) De mensen hebben hier nog tijd voor elkaar, ze luisteren echt en er bestaat een diep respect voor elkaars privacy. Er is in Nederland eenvoudigweg geen ruimte en tijd voor. Hier zijn er ook wetten en regels te over, maar door alle ruimte en het eigenwijze volkje, zit men er niet bovenop met de naleving ervan. Rustig aan met alles, haast veranderd niets aan de zaak. (Behalve een fransman/francaise achter het stuur!!!!) De omgangsvormen (etiquette) worden hier op school in samenwerking met de ouders al van jongs af aan aangeleerd, doorspekt en gebaseerd op de rijke geschiedenis. Zo ook de minder mooie kanten van het franse volk, de oorlogen (ze schamen zich flink over de laatste 4, bijna een taboe!!) en het nationalistische karakter.
De mensen in onze omgeving zijn vaak arm. Als ze dat niet zijn zit het geld in land en onroerend goed en loop men er niet mee te koop. Geen dure grote auto's (je hebt er niets aan, het is niet praktisch, zo'n slee) Iedereen met een aardig tuintje heeft een moestuin en fruitbomen. Notenbomen worden geknuffeld en alle producten zelf verwerkt als voorraad voor de winter. Het levensonderhoud is duur, alles moet van ver komen en de paar supermarktjes die er zijn genieten een 'monopoly-status'. Het doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-genoeg is hier ook heel normaal, dus het traktortje van 60 jaar oud wordt niet vervangen door die mooie glimmende NewHolland, want het verroeste ding doet het prima. Het houtgestookte fornuis zorgt voor de lekkerste gerechten, dus waarom een nieuwe keuken met inductie?? De buren laten de buren en je hoeft hier niets mooiers voor te doen als het is of een mooiere TV te hebben. (men zal hem nooit zien, want fransen ontvangen de buren niet binnen, dat is meestal voorbehouden aan familie en misschien één stel vrienden) Als je fruitboom maar mooier fruit geeft omdat je weet hoe je hem snoeien moet, dat heeft een grotere waarde. En in onze ogen is dat prettiger dan die mooiere auto. Ca marche!!