Net als de meeste mensen die een huis in een ander land kopen, was onze intensie niet om er gelijk te gaan wonen. Terugbladerend in de archieven van de weblog vind ik er niets van terug. Zoals een ieder ander wilden we na de overdracht rustig doorleven in Nederland en wachten tot ons huis daar verkocht zou zijn. Daarna zouden we nog wel de tijd hebben een verhuizing te regelen en vast wat te klussen daar. Maar tot die tijd zou ons leventje gewoon verlopen zoals we gewoon waren en eens in de paar maanden een paar weken naar 'ons huisje' in Frankrijk gaan. Crisis of geen crisis, ons huis in Nederland verkocht of niet.
Het huis is 3 maanden in ons bezit als we met kerst de auto volpakken voor 2 weken. Langer wilden we onze bedrijvigheid in Nederland niet in de steek laten en onze katten- en huisoppas kan in het nieuwe jaar ook niet te lang die extra zorgen op zich dragen. 2e Kerstdag vertrekken we 's ochtends vroeg om pas laat op die dag in het donker, moe aan te komen. Los van het huis dat afgekoeld is tot rond het vriespunt, los van de bevroren spullen in huis, los van het niet hebben van electriciteit of warme douche, zijn we Nederland even helemaal vergeten. Na anderhalve week hebben we even telefonisch contact met onze vriendin die voor onze beesten zorgt in Nederland. Of we de katten misschien willen verhuizen, dan verhuist zij de hare en kunnen we langer wegblijven.... We hebben elkaar alleen maar heel even aangekeken. Na het één dag te hebben laten bezinken bellen we terug en het hoge woord komt eruit "het is goed". Eigenlijk hebben we enkel die blikwisseling gehad en verder geen overleg gevoerd of besproken wat er zou kunnen gebeuren als we de boel de boel laten. Marc rijdt met zijn vader mee naar Nederland en kan zo de andere auto en de katten ophalen.
De impact niet meer terug te keren naar Nederland is nog heel ver weg. De consequenties ook. We missen niets essentieels wat in Nederland wel aanwezig is. We leven en komen tot rust, we werken met 4 handen en creëeren. Hoe langer het nieuwe jaar voortschreidt hoe zwaarder het wordt. De wereld is overal hetzelfde, met dezelfde moeilijkheden, systemen en politiek. Geen seconde hebben we spijt gehad, en nog steeds niet. Zwaar blijft het, maar het blijft steeds exact wat we dragen kunnen. Na ieder stukje vooruitgang, komt er weer een nieuwe drempel die we moeten nemen. Niet alleen samen, maar ook voor onszelf. De telefoon aannemen terwijl je er vaak nog niets van begrijpt. Artikelen zoeken en natuurlijk de winkel of het bedrijf die we daarvoor nodig hebben. De grond in de moestuin lijkt erg goed, maar mist essentiele grondstoffen en is snel verdicht. Een houtgestookte CV is goedkoop, maar je moet er wel radiatoren op aansluiten en gaten boren in dubbele stenen granieten muren. De mensen vinden de locals in deze regio stug, wij merken daar niets van, totdat je elkaar nodig denkt te hebben en bij de eerste afhankelijkheid ook de conflicten tegenkomt. Met natuurlijk de onderlinge 'politiek' die eender is als in Nederland. Nu wil Marc daar weinig van weten en ik begrijp het niet, nooit. Dan hebben we het nog niet over de taalbarriere. Zonder oogcontact zijn we nog beginnelingen, maar met doen we het iedere keer weet beter.
En dan het isolement. In Nederland hadden we al een geweldig rustig woonplekje, met rust en ruimte om ons heen. Die rust en de ruimte zijn hier met veel vermenigvuldigd en het slaat op ons terug. We hebben onszelf en elkaar en dat is het dan. Echt contact met de fransen hebben we (nog) niet. Je leeft wel tussen hen, maar niet met hen. Nu zijn we ervan overtuigd dat dit wel komt, maar nu slaat dat op ons terug. We kunnen niet even vluchten, naar de bios of het pool-café. De zwemclub of het koor. Even naar je broer of een vriendin. Naar je dichtstbijzijnde kennis is het toch al gauw een half uur rijden en je zit ook niet altijd op elkaar te wachten. Het bospad is (bijna) altijd hetzelfde tijdens de wandeling met Castel en het fruit en de groenten verwerken niet zichzelf tot moes en saus.
Toch herhalen we het iedere dag. Niet zozeer naar elkaar als wel ter bevestiging naar onszelf. Het is goed, ik wil niet meer terug, ik heb geen spijt en ik geniet. Ik leef hier meer als dat ik in Nederland kon en de klok terugdraaien is taboe.
Het fijne is dat de uitdaging de constante factor is en blijft. Een geruststelling zou je het kunnen noemen. Te moeilijk is niets! Mooier en rustiger is het hier zeker.
Feit blijft dat je niet in kunt schatten hoe het is zo op jezelf teruggeworpen te worden. Voor ons is het goed, met gebrek aan afleiding en 'vluchtroutes'. Met veel onzekerheid en uitdagingen. Met extra hobbels en bobbels, ook al is het bospad nog zo mooi gladgetrokken. Niets voor niets, ook dit avontuur niet, wat al lang geen avontuur meer heet, maar gewoon 'leven'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten