Er is een doorbraak in de installatie van de oude CV-ketel. Door geleend materieel is er al een flinke sleuf gehakt, geboord en gegraven vanaf huis tot aan de schuur. Plots was er ook een groot genoeg gat in de slaapkamer boven waar twee mooie koperen buisjes naar binnen komen. Ook in de schuurmuur is met een beschermengel op Marc's schouders een klein gat gemaakt om daar de leidingen naar buiten te leiden. Voor hetzelfde geval zit er een grote granieten steen voor waar je met geen mogelijkheid een net gat in kan maken zonder te wrikken aan de fundamenten en sluitstenen van het geheel. De schuurmuur staat immers los/koud op elkaar gestapeld. Geen cement houdt dit grote gebouw bij elkaar, maar ouderwets vakmanschap. Waar wij, bakstenenkenners, nog niets van begrijpen en het als een wonder zien dat eeuwenoude gebouwtjes als deze en de stenen muurtjes (dry-stone-walls) na zo'n lange tijd nog overeind staan. De ruïnes die we her en der in het landschap vinden missen enkel hun dak, de los gestapelde muren van de gebouwtjes staan nog vaak recht overeind. Alleen de bramen, varens, mos en hedera verdoezeld de menselijke resten. Het expansievat, de pomp en de eerste leidingen zijn al gelast en aangekoppeld, knap werk dus voor een leek!
Ik ben ondertussen weer eens een beetje ziek, een lichte keelonsteking, slap en moe gevoel, snotneus en vermoeide ogen. De vrede van afgelopen tijd ervaar ik even niet en er zit me van alles dwars. Een samenloop van kleine tegenvallers en zorgen hebben mijn weerstand weten te breken. Me uitspreken en me minder zorgen maken om de dingen die ik toch niet veranderen kan met wat extra rust en water moeten mij toch wat uitkomst en beterschap geven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten