Maandagochtend vrij vroeg horen we gezaag vlakbij. Marc gaat kijken en het blijkt een andere ploeg van Socatel te zijn die de telefoonlijn al aan het doortrekken zijn vanaf de laatste paal bij de buren. Er moeten nog wat takken uit de weg en Marc verteld enthousiast dat ze al tot aan de laatste bocht op het bospad zijn. Vlakbij huis dus. Net na de warme hap tussen de middag in het heerlijke zonnetje, komt de grote bus het terrein op. Zo snel gaat dat dus, 600 meter lijn, maar nu het huis nog in. Via het gat voor de CV in de muur, komt onze communicatie-ader het huis in. Makkelijk dat Marc al gaten heeft geboord voor de CV, want deze zijn ook prima voor de telefoonlijn. Volgens zeggen komt de modem morgen of overmorgen en we voelen ons als kinderen een paar dagen voor hun verjaardag. Spannend spannend spannend! Overal liggen nu snoeren, oude en nieuwe, stukjes en hele bossen. De oude telefoonlijn liep via de hellingkant van het huis, altijd in ons zicht, storend op iedere foto. Werkzaamheden in de moestuin konden geen doorgang vinden, want die oh zo belangrijke telefoonlijn hing daar te zwaaien in de wind. De krakende en storende lijn is ook snel verleden tijd. De 1e paal beneden aan de moestuin kan morgen ook weggehaald worden. We gebruiken de eerste 3 palen die we eruit gaan halen voor het toegangshek. Toevallig, nu jaaa toevallig??, zijn de palen van het hek zo doorgerot, dat er 1 met hek en al de helling afgegleden is vorige week. Nu we wat meer aanloop kunnen verwachten door de geweldige nieuwe weg (bah bah en nog eens bah) willen we erg graag ons terrein af kunnen sluiten. Als we er niet zijn, doen we de deuren nooit op slot en mensen moeten toch altijd tot de voordeur doorlopen om te kijken of we er zijn. Nu wordt een gesloten hek ook gezien als 'niet thuis' en dat voelt een stuk prettiger. De enorme grote kasteeldeur-achtige sleutels hoeven niet meer in onze broekzak en vormen een decoratief bosje aan de sleutelhanger.
In het midden het nieuwe telefoon-stopcontact. Daarboven en -onder de oude situatie....
Opgetogen maken we dit mee, werklui over de vloer en Marc met een bouwlamp en zijn neus er bovenop. Het maakt de asfalt-schrik van vorige week weer helemaal goed. Zodra ADSL gerealiseerd is (de laatste wacht-loodjes) gaan we symbolisch in SecondLife uit eten, luxe uit eten met veel digitale drank, 'leut en lariekoek'!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten