Zodra ik terug ben van de markt, bel ik even naar m'n moeder. Even mijn verhaal doen aan een Nederlandse, even die bekende stem horen om mijn rotgevoel wat te temperen. Terwijl ik net de hoorn neerleg wordt er op de deur geklopt. (Heerlijk om geen deurbel te hebben, we schrokken altijd zo van de bel) Twee mannen van Socatel, de uitvoerende kracht van FT. Ze komen de palen zetten, zoals eerder deze week belooft door de projectleider. Samen met Marc lopen ze de 600 meter af om te kijken waar ze moeten komen (in plaats van 15 toch maar beter 16 palen) en wat we moeten snoeien. Na het eten gaan we een kijkje nemen, Marc hoort herrie. En ja hoor, met behulp van boortje nummer 250 (milimeters) gaat de eerste paal de grond in.
Ze wijzen me aan wat er weg moet en ik geef aan zo weinig mogelijk. Twee hazelaars die op de puinhelling bij de beek staan en 1 eikje die toch op lange termijn geen groeiruimte heeft moeten helemaal weg. En één eik moet flink opgekroond, maar met de stokzaag is dat zo gepiept. Terwijl Marc even een belangrijk telefoontje pleeg start ik vast met het wegzagen van de bomen en takken vlakbij huis. Voor de eik moet ik morgen even terug. De boom is te mooi om alle stompjes die we op de stam hebben gelaten, te laten zitten. Ik klim er dus even in om deze pracht ook later nog mooi te laten zijn. (Mijn eer te na om zo'n in het zicht springende boom op ons terrein zo achter te laten natuurlijk) Met gemengde gevoelens zien we de grote machine het pad blokkeren en zijn werk doen. Gelukkig zijn het houten palen, onze palen. Maar toch heeft dit stuk bospad er ook iets onnatuurlijks bij, wat het geheel een heel ander aanzicht geeft. Geen ongeschonden zicht meer op de volle maan vanaf het bankje.... We delen deze tegenstelling, maar het blijft moeilijk te accepteren dat met deze nieuwe telefoonlijn er makkelijk gecommuniceert kan worden en er misschien wat extra geld verdiend gaat worden om de vaste lasten in NL te kunnen bekostigen. Hier hebben we dat geld niet nodig. Voor het restje in Nederland helaas wel. Ook dit verstoort het evenwicht en de natuur en is voor een modern gemak voor ons.
Maar ADSL komt nu heel dichtbij. Voor iedereen zijn we dan makkelijker bereikbaar, onze huistelefoon is niet continu in gesprek en kunnen skypen, hyven, msn-en, mailen en werken op SL. We zijn geen uren zoet met het checken van 1 email met bijlage. We hoeven niet meer naar vrienden om daar in hun privacy wat te doen of tegen betaling in het koude zaaltje van het uitzendburo te gaan zitten. We zijn niet meer afhankelijk van anderen. Voor ons is die eerste paal een feestje en dat laten we weten aan de twee werkmannen die dit komen realiseren. De oudste neemt het woord champagne in de mond en ik spoed me naar huis om 2 oude flessen op te speuren die we ooit eens verhuisd hebben. Wij drinken het eigenlijk nooit en dit is De gelegenheid om onze blijdschap te tonen. of de oude drank nog drinkbaar is, dat weten we niet. Maar we schenken de flessen als een nederlands gebaar. Drie palen staan al in de rotsige bodem en komende dagen volgen de overige 13. Volgende week is ons de 600 meter lijn toegezegd en de modem en aansluiting in huis zal ook komende week geregeld worden. Hoe we dit moeten vieren weten we nog niet.
Een fuif zit er voor ons niet in, kon het maar. Maar wat in het vat zit verzuurd niet. (op de zuurkool na dan)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten