Omdat we niet anders kunnen

We kregen en krijgen veel feed-back over ons emigratie-avontuur. Dat we de moed hebben dit te doen. Dat het bijzonder is dat we dit doen. Dat het inderdaad een geweldig avontuur is dat we dit gedaan hebben en volhouden. Hoe we de dingen aanpakken en regelen en ons toch ook door de moeilijke momenten heen'slaan'.
Toch ervaren we het beiden niet meer als 'een avontuur' of als iets 'bijzonders'. Meer als onontkoombaar, niet anders kunnen en willen. Voor ons is dit traject normaal. Gewoon, omdat het ons past. Omdat we niets anders kunnen bedenken. In Nederland blijven wonen was/is geen optie. We konden het niet meer. In het buitenland een gewoon woonhuis vinden, dichtbij of in de bebouwde kom, kunnen (en wilden) we ook niet.
Het 'moeilijk' doen , in de zin van zo zelfredzaam mogelijk leven, is in onze ogen niet moeilijk. Eerder voor de hand liggend, eenvoudig. Willen we warmte, dan zagen we hout en stoken we. De CV is ook logischerwijze op hout gestookt met 10 hectare bos. De afwas doen we liever met de hand, dan met een energie-slurpende vaatwasser. Koffiewater is net zo snel warm boven het vuur, als op een gasfornuis. De was droogt ook fijner in de wind en oude materialen hergebruiken is leuker dan het kant en klaar maar gaan kopen een uur rijden verderop.
Tomatensaus uit een potje of pak is lekker, maar het zelf maken na het opkweken van de tomaatjes, geeft meer voldoening. Dat we voor alles een hele berg tijd nodig hebben is logisch, maar die tijd hebben we gemaakt door niet in loondienst ons ergens aan te binden.
Het niet alles kunnen kopen, is wel erg wennen. We kicken dagelijks af, als we weer tegen een gemis aanlopen dat te koop is. De crisis helpt ons op deze wijze dan ook onze creativiteit en improvisatie-vermogen aan te spreken.
Zodra we dan weer een oplossing gevonden hebben, voelen we de voldoening weer.
Ons emigratie-avontuur is een gewone verhuizing naar een plek die ons past en waar we onszelf kunnen zijn.
Heerlijk, het leven vanuit ons hart.