Soms ben ik alles behalve assertief zoals A al aangaf in een mailtje vanochtend. Ze gaf me de spreekwoordelijke schop onder m'n kont om zelf het ziekenhuis te bellen.
Vanochtend heb ik weer geen mail, sms of belletje van mijn vader of hoe het met mams is. natuurlijk, geen loeiende sirenes, geen zwaailichten, geen levensbedreigende situatie, maar wel mijn zorgen over haar. En over mijn vader die "gewoon het leven leeft zoals altijd", op de kleine past, gaat werken, z'n maaltijden kookt en op bezoek gaat bij ma.
Ze blijkt gewoon telefoon op haar kamer te hebben, is aan wat medicatie en wordt tot na het weekend nog even daar gehouden, om volgende week waarschijnlijk! wel naar huis te kunnen...
Ik moet lachen om mezelf, dat ik me zo druk maak terwijl ik veel eerder het heft in eigen hand had kunnen nemen.
Maar het feit blijft dat de werkelijke afstand in kilometers een verschil maakt in wat je kunt doen en wat anderen doen naar jou toe.
Ik krijg nog een mail van H, een email-vriend, via de blog inmiddels tot zodanig 'verheven'. Om mijn laatste restje grumbel-grumbel-gehalte te spuwen laat ik mijn toetsenbord flink ratelen. Na het verzenden lees ik hem nog eens door en bedenkt me dat het een log kan zijn, als ik durf, zo uitgesproken en ongenuanceerd.
Maar wie ben ik verantwoording schuldig voor wat ik schrijf?? Enkel mezelf toch zeker. Dus publiceer ik de brief aan H in een oud concept-logje. Altijd handig!
Voor wie echt wil; http://opennaarfrankrijk.blogspot.com/2011/05/email-brief-aan-een-vriend.html
Wel op eigen verantwoording lezen hoor lieve lezers.....
Dan nu over tot de orde van de dag:
Blancheren en blancheren, nog eens blancheren om dan de afwasberg weg te ruimen en wat orde te scheppen in huis. De trappaal is nu definitief klaar en bevestigd. Die komt nooit meer los van dit huis en mag nu even aarden. Marc gaat proberen de treden af te maken voor ik weer terug kom uit NL... Toch een beetje manman's presteerdrang, de lieve lieve schat die mijn zenuwen zo knap hanteren kan.
Daarna even helemaal tot mezelf komen bij sofrologie en yoga. De waarde van het wellness-centrum, hoe klein en soms zo amateuristisch dan ook, is van onschatbare waarde aan het worden op alle fronten van ons nieuwe leven. Niet alleen voor mij, want wat daar weg- en afvloeit hoeft thuis niet te weerkaatsen tegen de granieten wanden om door m'n lief weer geabsorbeerd te worden.
Na de ruime hoeveelheid regen die hier viel en de frisse temperaturen, is het nu weer tijd voor vochtig en tropisch warm. De was droogt lekker snel en ruikt heerlijk. We eten boontjes tot we ervan klappen, maar ze zijn zo ontzettend lekker. Alles doet het dit jaar eigenlijk goed en we beseffen ons dat we groeien.
Soms, ach ja, soms lijkt alles niets... En niets is alles!
Was soms maar altijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten