Treinen

Hoogstpersoonlijk worden we van perron C1 weggeroepen door de conducteur van het hypermoderne 'boemeltje' dat me naar Brive gaat brengen. De informatie-monitor toont het verkeerde perron en net op tijd kan ik m'n lief nog een knuffel geven en plof ik neer in het half volle lage treinstel. Eén wagon, die er meer uitziet als een zweeftrein uit 2111 in plaats van 2011. Iemand slaapt, en snurkt, anderen lezen wat of maken een praatje. Het treintoilet is netter als het mijne thuis en de tijd vliegt. Het uitzicht is enkel groen met hier en daar een opening in de beschermende haag met wat heuvels die zich in nevelen hullen en bedekt door donkere regenwolken, somber weer ook hier nog. Ik passeer een kasteel, een 5-tal joggende koeien in een weiland en luister naar de treintoeter voor en in ieder tunneltje. Het houdt me alert en dit is de manier om ook de achterkant van Frankrijk te zien in sneltreinvaart; woonwagenkampen pal tegen het spoor aan, verloederde achtertuintjes, rotzooibedrijven en ander vuil hoe dichter we Brive naderen. Het gaatje dat in mijn ticket geknipt wordt is nog geen 1.5mm groot, de uniformen van het personeel vlekkenloos en de etiquette nog streng.
Van de 'boemel-de luxe' opschieten de sneltrein in, dat ook weer een sneltrein-de-luxe genoemd mag worden met een 'piloot' die ons welkom heet en de belangrijkste regel oplegt; telefoons op stil om iedereen een rustige reis te garanderen. Ook stikkers beloven dat de vier uren op mijn gat geplakt zitten een dutje mogen bevatten en ik mijn koffie nodig heb. Ik heb het nooit zo op trein-traiteurs, dus kom ik enkel voor een plas mijn plek af. -Het toilet is ronduit smerig, en ik heb direct een 'verlegen blaas'- Mijn koffer kan in een glazen kofferkast aan weerszijde van de ingang van de coupé, het systeem werkt perfect en is me zo duidelijk dat ik een wat oudere verlegen fransman met lichte reis-paniek in de ogen op het perron in Brive uitleg hoe het werkt.
* Wat zou ik graag een sigaret roken.....
De stoelen kan ik haast zetels noemen met hun superzachte bekleding in lichtgrijs en mintgroen. De plié-gordijntjes maken het geheel af en ik heb meer beenruimte en een groot uitklaptafeltje dan in welk Ryan-air toestel dan ook. Het gangpad is geschikt voor grote koffers op wieltjes, geen gehannes met het voor je uit torsen van je koffer en een rugzak op je rug waarmee je medereizigers voor het hoofd stoot.
Eigenlijk ben ik gewoon verkocht voor het reizen per trein; boekje erbij, onderuit gezakt, gordijntje dicht als je wilt, bakje koffie en een koekje of een broodje en een snelheid waar de 130 per uur op de tolweg langzaam bij aanvoelt.
Toch begin ik me na station Limoges te beseffen dat het leven een snelle moderne versie heeft, die veeeel groter is als onze kleine wereld op het platteland met ingebouwde geborgenheid, zekerheden en middeleeuwse lieflijke en stugge knulligheid. Het verschil zit hem niet in het bijhouden van het nieuws middels kranten en TV, het zit hem in de afwezigheid van bijvoorbeeld homostellen, moslims of mensen die niet-blank-zijn. Homo's zijn gewoon not done in onze regio, wij hebben er geen enkel probleem mee. Moslims en andere kleuren huid worden gediscrimineerd, maar dan op een andere manier als in drukkere gebieden. Getuige daarvan is het moslimstel dat hun juiste stoel maar niet vinden kan, omdat ze waarschijnlijk in de verkeerde wagon terecht zijn gekomen, wat met een A4 printje niet duidelijk aan de buitenkant van het raam aan één kant van de wagons is geplakt met een plakbandje. Ze worden niet geholpen en vriendelijk te woord gestaan. Hij voorop, netjes verzorgde korte baard, een zonnebril die meer zicht ontneemt dan zijn ogen alleen, groot en met de borst vooruit met in zijn kielzog een mooie vrouw met de mooiste hoofddoek die ik ooit zag. Bij ons lijkt het of deze mensen niet bestaan, je ziet ze niet en wij vergeten deze gewone moderne wereld direct zodra we in de gorges ingepakt lijken te worden door de natuur.
* Wat zou ik graag een sigaret gaan roken........
Hoe dichter bij Parijs, hoe minder groen het wordt, hoe meer woonkernen, bedrijventerreinen en de melding over het stilzetten van telefoons is maar één keer gedaan in een half lege trein. Steeds meer ratelende labtop's, telefoons met diverse beltonen, i-pods en -pads en de blackberries -Wat dat dan ook zijn mogen, ik mis niets in het leven met een zeer oud mobieltje. Een dolgedraaide wereld, ieder verdiept met gebogen hoofd in zijn/haar kleine apparaatje alsof het een liefje is, gekoesterd in de palm van een hand, of twee....-
In mijn handdagboekje blik ik terug op de tijd dat ik in deze wereld wilde passen. Inclusief kantoorpakje, een snel klein spliksplinternieuw sportief autootje dagelijks ruim drie uur in de file om maar voldoende centen te verdienen om mee te kunnen komen. Dit keer genoteerd met pen op ouderwets papier.
* Het verlangen om te roken wisselt van heel erg graag tot het volkomen vergeten. Mijn boek (De zon in mijn ogen van Josie Dew) is net niet boeiend genoeg om niet aan een rookmoment te denken. Het uitzicht is platter dan Holland, lichtgeel, zandkleurig bijna, we rijden door de graanschuur van Frankrijk en Parijs is in zicht. Als ik mijn mobieltje opdiep onderuit mijn rugzak schrik ik. We hadden nu al op station Austerlitz moeten zijn, ik heb 3 kwartier om over te stappen middels een 25 minuten durende metro-trip naar Gare du Nord. Een kwartier speling om uit het treinstation te komen, de juiste metro-ingang te vinden, een ticket-machine te leren kennen om dan de juiste eenheid te kopen, de metro te nemen en op Gare du Nord het juiste perron te vinden. En dit alles natuurlijuk zonder teveel tegenslag!
15 Minuten te laat stopt de sneltrein en ik haast me langs geirriteerde mensen die alle tijd hebben en de weg goed kennen. Ik heb geen van beide en weet maar één ding, ik MOET die Thalys op tijd bereiken. Lijn 5, oranje lijn richting Bobigny, rennen, trap af en trap op met een klotsende rugzak en schommelende koffer. Hijgend sluit ik aan in de eenmansrij voor een ingebouwd apparaat dat vermoed dat het metro-kaartjes verkoopt. Ook mijn voorganger staat te rommelen en komt er niet uit. Terwijl ik al zenuwachtiger word, de tijd twee keer sneller lijkt te gaan, geen tijd heb om te roken (mag natuurlijk niet) hoor ik tussen de ruis van reizigers door een nederlandse zin tot me doordringen; "Moet u ook met de Thalys?" Een vroege twintiger staat enigszins nerveus achter me met een joekel van een koffer -Ook met wieltjes, wat een zegen is deze uitvinding!- Mijn handen trillen, in de ene een portemonnaie en losgeld, in de andere een koffer-handvat en aan de schouder een rugzak die open staat, chaos, in mij en om me heen....
* Nee, nu wil ik even geen sigaret!!
De treuzelaar, de vreemdeling, de reiziger voor me die misschien ook de Thalys moet halen, vertrekt richting de poortjes en ik druk op het scherm, met wel 8 vingers tegelijk. De machine doet niets, geeft geen krimp. Ook de jongen die met mij de race moet aangaan, krijgt niets gedaan van het ding. Mijn oog valt op het klepje waarachter de tickets verschijnen als zijn het flesjes water in het midden van de sahara.... Grits, die ticket is voor mij, foutje van mijn net zo onwetende voorganger. Mijn onverwachte reisgenoot heeft 2 euro paraat voor een ticket, gekocht aan de balie en samen hollen we de trappen af waar net een metro aankomt. Onzeker kijken we nog even of we wel aan de goede kant instappen en zodra de deuren dichtgaan op onze gadgets die tijd aangeven.... De tijd blijft gevleugeld en op het één na laatste station voor Gare du Nord valt de stroom uit. Deuren gaan niet open om nieuwe reizigers binnen te laten of uit te spugen richting de drukke straten van deze zo fantastische wereldstad, waar wij tweëen niets van te zien krijgen. Het licht valt uit en het wordt stil. Hoe krijg je twee onervaren reizigers gek?
Opgejut kijken we elkaar gejaagd aan, ik mag dan ouder zijn, de stress is niet minder, ik wil naar NL toe, en wel zo snel mogelijk.....
De metro heeft weer stroom, deuren gaan open, mensen eruit en erin deuren gaan dicht en hij vertrekt, het vermalijde ding op ijzeren wielen. Wat nou "Ik ben verkocht!"??
Gare du Nord is een kopstation, maar groot! Chaos, mensen, winkeltjes, neon, geluid, muziek, beveiligingsbeambten, zwervers, trappen en deuren, open ruimtes, waar is het plafond en de uitgang, de perrons??
* Ik steek toch een snelle sigaret op, gatver, zo hoeft het niet.
Al zoekend met onze ogen waaraan onze benen gehoorzamen vinden we een roltrap en zien de treinen staan. Hij is net even sneller georiënteerd en roept me toe dat we perron 9 moeten hebben. Ik ren me te pletter met een rugzak die alle centimeters van mijn rug beklopt alsof het een acupuncturist is, een sigaret die ik net zo goed uit had kunnen laten en een koffer -op wieltjes!!- die keurig uitgelijnd op de strakke straat achter me aan getrokken wordt. Als ik perron 9 bereikt heb verschiet ik van kleur. Ik sta aan het begin van een donkerrode trein waarvan ik het einde niet kan zien, stewards staan op het punt de deuren te sluiten, ik hoor een fluitje -voor de onze???- en begin nog harder te rennen naast de langste passagierstrein ooit. We worden aangemoedigd door iedere steward die ons nog helpen door te zeggen dat we helemaal naar voren moeten rennen, de helft van deze snelle combi blijft in Brussel staan. Het is al tijd om de trein in beweging te zetten, de jongen is uit zicht gerend, op kop, die haalt de finish wel. Ik moet wagon 16 hebben en deze lijkt zo ver weg, want eerst zijn er de eerste klas wagons met restauratie. Volledig buiten adem wordt ik door een tropisch uitziende neger de trein ingetrokken en hij helpt me met de koffer. Ik ben volslagen van de kaart door deze overstap, onfris doorgezweet, buiten adem en allerminst gecharmeerd van het gebrek aan tijd. De Thalys wacht niet op mensen die nog later komen, de deuren sluiten zich na mij en hij zet zich gelijk in beweging. Mijn sprint-genoot kijkt me aan, we kunnen nog lachen en ik uit me even snel in het frans bij twee stewards die ons vriendelijk toelachen. Het zachte vlaams dat ik als antwoord krijg met hun bewondering dat we het gehaald hebben doet me veel goed. Ik puf eerst even uit op het halletje van de wagon, voor ik met zweetplekken mijn stoel ga zoeken. Ik plof de koffer in het rek boven mijn hoofd en laat me zakken in het dunne bijna felroze pluche van de stoelen. Minder ruimte voor de benen, rumoeriger en niets dat op de rust lijkt ten zuiden van midden Frankrijk.... Maar ik zal op tijd in Rotterdam zijn.
Pas na ruim 20 minuten ben ik in staat om me op te frissen in een matig net toilet en trek een ander shirtje aan. Zucht....
De snelheid van deze trein laat vrachtwagens stilstaan en auto's kruipen. Brussel lijkt een tussenstationnetje van een stoptrein tussen Dordrecht en Breda.
Op Rotterdam centraal is me alles wel enigszins bekend. Op de verbouwing na raakt de drukte van de spits me niet.
* Ik geniet van een sigaret.....
Mijn reisgenoot uit wagon 17 leent mijn telefoon om zijn lift te regelen en we wensen elkaar daarna een goede voortzetting van onze reis. De eens zo vertrouwde stationshal is niet meer. Gewoon buiten staan nu de ticketautomaten, broodjesloketten en krantenkiosken. Wat een chaos, ook als blijkt dat ik mijn pincode vergeten ben voor een kaartje naar Dordrecht waar ik opgehaald wordt. Tijdens deze intercity-reis van nog geen kwartier neem ik plaats op een halletje op mijn koffer en tel het aantal mensen die een vaste relatie hebben met de kleine strakke apparaatjes in hun hand, veelal met oordopjes. Wederom met gebogen hoofd lijkt voor 10 van de 12 aanwezige mensen, de mensen om hen heen niet te bestaan. Chattend, hyvend, twitterend, surfend, scrollend, bellend, luisterend besteden ze die paar luttele minuten in de trein en de wereld lijkt niet te bestaan.
Ik ben zeer verbaast, ik vind dit zo arm na de rust en vriendelijkheid in het boemeltje vroeg in de ochtend van dezelfde geleefde dag! De meest maffe outfits, bling-bling assecoires en dat alles vergaart door er niet te zijn en niet te zien, om zo dus ook niet gezien te worden terwijl de kleding er wel op gekocht is, de make-up duur betaald en de merk-tassen van niet-zo-diervriendelijk-verkregen leer zorgvuldig uitgekozen tijdens een zeer spaarzaam shop-moment niet te lang geleden. -Anders is het al uit natuurlijk- Mijn rode jack, wandelschoenen, spijkerbroek en witte shirt zijn niet uit de mode, dus ik zit daar even goed met een !Spits die niets meer te melden heeft dan dat mensen meer tevreden zijn over de NS. Het moet gezegd; de prijs voor het kaartje is inderdaad peanuts, de gegeven informatie over mijn trein die niet rijdt en de snellere oplossing hiervoor is beter dan erg goed en het gevaarte gaat precies op tijd weg.
* Ook in Dordrecht rook ik op mijn gemak een sigaret daar waar het eigenlijk niet mag, het zal me even een spreekwoordelijke worst wezen.
Op het station wacht mijn vader.
We rijden gelijk naar het ziekenhuis waar we een goede maaltijd genieten voor het bezoekuur aanbreekt.

De kosten, het rennen, de tijd en snelheid, de reis dus, is meer dan de moeite waard. Ik ben nog steeds verkocht. Dus als ik geen spullen hoef te versjouwen vanuit Nederland, dan geen autorit meer voor mij. Het is goedkoper en zoveel makkelijker reizen. Het Parijs-debacle omzeil ik de volgende keer wel door de reis in tweëen te hakken en de tijd te nemen Parijs Tien te laten zien en mijzelf een café au lait te trakteren in een echt bistro'tje op een hoek van één van de duizenden straatjes.