Verdampte rust

"Stad in de mist" van Marijke Beijsens-Huntjens

De eerste dagen in Nederland voel ik me nog verzadigd van de weldadige rust van de franse gorges met de roepende uiltjes en de regendruppels die in je nek vallen als je een wandelingetje maakt of de dakrand passeert om eitjes te rapen. Mijn vader en ik doen het goed zo samen en de eerste week is er weinig dat me uit mijn evenwicht brengt. De snelheid van het randstedelijk leven, de kou en de regen glijden langs me heen en ervaar ik als heerlijk fris. Afgelopen weekend ga ik er tussenuit in m'n huurauto'tje en de radiozender klets de vertrouwde onzin uit gericht op jongelui. Nee, ik kan me niet meer scharen onder hen die ook zomers van het apres-ski-geleuter genieten of boswandelingen drinken in plaats van maken. Maar de snelheid van het rijden dat ik laat begeleiden door de snelle beats van popmuziek klopt dan weer wel en ik kan genieten van dat oude vertrouwde snelle leventje met moderniteiten. Op de black-berries -zonder smaak-, i-phones en andere verarmingen na dan.
Maar het gure koude weer, de sombere wolken die dreigend over de rivieren glijden en je een uitzicht ontnemen waarvan ik dacht dat dat hier gegarandeerd zou worden, dat razende verkeer, het gebrek aan ruimte, de stugge koppen die geen gedag zeggen of een glimlach tevoorschijn toveren als je elkaar passeert, de schreeuwerige tunes op die zelfde radiozender, de reclameblokken waarvan het volume harder schijnt te zijn en het nieuws op de radio wat in mijn oren geen nieuws is, zorgen ervoor dat er niets overblijft van de meegereisde rust. Weg is het effect van sofrologie en yoga, foetsie het 'laat maar waaien' en 'het komt wel goed'-gevoel. Ach ja, de hectiek.
Ik word een provinciaal, een plattelandse, inclusief die eenvoud dat je geen snel autootje zonder krassen en deuken moet hebben met een goede muziekinstallatie en genoegen neemt met een vaste telefoon zonder toeters en bellen. Iemand die geen weet heeft van de nieuwste mode-kleuren, de koopjes van de grotere filialen of even een filmpje twittert, wat echt niet kan met mijn stokoude waterafstotende mobiel met waterpas en kompas waarvan het camera-lensje volledig verstoft is. Net als ik trouwens.
Mijn moeder kwam afgelopen maandagavond uit het ziekenhuis, met een plastic tas letterlijk vol doosjes met medicijnen, verschrikkelijk. -Wat ze zelf ook vindt, maar ze heeft A gezegd en zet ook de stap naar Beter...- Gelijk wil ze weer redderen en doen, huishouden en doorgaan waar ze plots moest stoppen.
Gelukkig kan het niet en niets wordt geforceerd. Er is dus al snel weer de ouderwetse rust die ze saampjes altijd wel hebben tijdens de lege momenten.
Voor mij gaat deze vlag niet op. Ik heb een klein snel koekblik met centrale deurvergrendeling en automatische raampjes voor de deur staan, de snelwegen gezien en gevoeld, een schreeuwerige radiozender, standaard ingesteld in dat blik op wielen en tassen vol boodschapjes die ik wel en niet nodig heb en hier nu eenmaal lagen te lonken voor minder dan dat ik het thuis krijgen kan, gezwicht voor de praktische troost-inkopen... Dinsdagavond krijg ik een sms-je van broer, of ik nog even naar de dansclub en -school kom kijken waar hij zijn ontspanning vindt meerdere keren per week, hartje Rotterdam.
Mijn rust is toch al verdampt en vanuit dat licht gejaagde gevoel waarbij ik me besef dat ik toch echt wereldvreemd begin te worden, tut ik me wat op, rol de pijpen van mijn spijkerbroek vlot omhoog, schiet in een Zeeman-bloesje van 3 euri's met de flair of het uit een Parijse boetiek komt, spring in m'n babyblauwe karretje en scheur half in de avond naar het centrum van Rotterdam. Een weg, een route, een stad die ik kan dromen, waar ik gestudeerd en gewoond heb, gestad en geexperimenteerd (nu niet het ergste denken, ik ben en blijf een provinciaal hè) en geleerd heb wat grote steden met mensen kunnen doen. Parkeren in de straat naast de club kan alleen met een chip-knip, nog net kreeg ik mee wat dat is en helaas; dat staat mijn pasje niet toe. Dit verplicht me om een parkeergarage op te zoeken naast het centraal station, dat volledig herbouwd wordt en dus een chaos die je alleen aantreft als een centraal station van dit kaliber stad op z'n kop staat. Het scheelde wel met trams die even bellen maar de vaart erin houden op onoverzichtelijke kruisingen, want ook die worden omgeleid, maar dan nog. Na twee rondjes rotonde Hofplein kies ik maar voor de garage onder het Casino. Allemensen, die lijkt voller dan vol, maar dit komt door enorme auto's die in de bushbush thuishoren, maar nu twee plekken bezet houden omdat de eigenaren bang zijn voor een krasje. Dan maar het lager gelegen 2e parkeerdek waar ik met angst, beven en een eigen risico van honderden euro's het kleine auto'tje tussen een pilaar en een normaal geparkeerde wagen zet in de uiterste hoek van de lage bedompte betonnen ruimte, de stal voor heilige koeien.
Hip, rechtop en stevig zet ik de pas erin, de drukke straat op; heerlijk. Even in de grote stad en ik voel me als een vis in het water. Al overstekend over de breedste drukste straat in R'dam stuur ik grote broer een sms-je dat ik eraan kom.
Later plof ik neer in de club en heb ik een rustige maar erg leuke avond uit met niet te harde maar errug goede tango muziek, aangenaam gezelschap, leuke gesprekken en een extra tour door nachtelijk Rotterdam. Want ik wil nog even genieten van de oude vertrouwde straten met hun nachtwinkels en -clubs, louche coffeeshops, café'tjes, tunnels en afro-winkels of het klein azië en rijd dus extra rondjes daar waar ik niks te zoeken heb. Ik kom dus pas na 1 uur thuis en slaap pas een dik uur later in.
Dit moet ik vaker doen, dan valt het met dit provinciaaltje op lange termijn allemaal wel mee. Tijd zat om me weer te laven in de geisoleerde natuurlijke rust waar alles weg kan spoelen en mee kan waaien met de rivier en de wind in de boomkruinen. De rust is nu verdampt, als een parfum na een lange dag, als dauw eind van de ochtend als de zon het gras bereikt heeft.
Zeker na vanmorgen, met mijn goede voornemen om eens lekker uit te slapen. Een ritje ziekenhuis als chauffeuze om 7 uur om voor de zekerheid even een uitgebreide check te doen, want mijn vader stond op en werd onwel... Weer schrik en 49 km per uur te hard op de rondweg. Ach, om 10 uur zaten we weer gezellig aan de koffie op het balkon waar de zon zich voorzichtig wat laat zien. Mijn ogen plakken en ik heb nog een hoop geregel voor de boeg.
Morgen... Morgen naar huis, één dag met het verstand op nul in een ander klein koekblik met schoonpapa en hondje Miska en al die boodschapjes, die troost...
De rust is inderdaad als de ochtenddauw, fris en rijk, sprankelend en schoon en met die pracht kan ik de centimeter dikke laag stof weer aan, de drukte van twee man, 2 honden, 5 katten, kipjes en Haan2 en grote broer die een snel bezoek brengt om door te stomen naar zijn weekje dansen. Laat maar komen, het is niets vergeleken bij afgelopen weken.
Met recht een ZorgVakantie, volgende keer toch liever meer Vakantie dan Zorgen...