Ik denk aan je!

http://klaproos.web-log.nl/klaproos/....

Actief in een virtuele wereld betekent bezig zijn met pixels. Alles is pixels, de kleine puntjes op het scherm met alle kleuren van de regenboog die gerangschikt een beeld opleveren dat steeds veranderd. Soms lijken de beelden heel echt, als op een foto of in een film, dit zijn net zo goed pixels. Ook de mensen in de vorm van avatars zijn pixels en je weet dat dat wandelende poppetje een equivalent heeft dat, ergens op deze aardbol, net als jij achter de computer zit met hetzelfde beeld op het beeldscherm. Het maakt de avatar niet menselijk, rationeel gezien, maar de wetenschap dat die mens daar achter zit wèl.

We hebben afgelopen jaren erg veel mensen leren kennen, sommige bijzonder, sommige geen knip voor de neus waard zich verschuilend achter hun pixels-zijn. Eén 'vrouwtjes-pixel-verzameling' in het bijzonder, zij is de aanleiding tot deze log. Ik noem haar fran, zonder hoofdletter, wat niet haar echte naam is. fran reageerde 4 jaar geleden op een oproepje van mij, ik schreef een boekje in Secondlife en had hulp nodig in de vorm van passende illustratie uit deze virtuele wereld en ik stuurde in een groep-chat de vraag of er iemand was die me zou kunnen helpen. Alleen zij reageerde. We leerde elkaars avatar kennen en zo anders als in het echte leven waren we in deze wereld niet, voor onszelf niet en naar anderen toe niet. Heel veel raakvlakken hadden we ook niet, maar we waren er gewoon altijd, voor elkaar. Goede tijden en slechte tijden, maar toch wekelijks en anders dagelijks spraken we elkaar, zochten elkaar op, leefden met elkaar mee en konden elkaar zelfs, pixel tegen pixel, een knuffel geven die we als mensen ook echt voelden.

Emotioneel is een virtuele wereld geen virtuele wereld, emotioneel zijn de prikkels hetzelfde en dat doen niet onze ogen die het beeld vangen op een monitor, maar de woorden en het gevoel als je met elkaar praat of stukjes uit je leven deelt.

fran ontdekte eind vorig jaar dat ze bortskanker had en moest dit aan me kwijt, de vooravond dat ze de week in zou gaan om haar vermoedens middels onderzoeken bevestigd te zien. Ze vertelde het aan mij, ze was bang en onthutst, onzeker over de toekomst. Ze was anders online die weken erna, haar vermoeden werd bevestigd en ik leefde met haar mee. Wat moeilijk is, want ze is de eerste mens, zo dicht bij mij, die zo moet vechten voor haar leven. Ik leef al 4 jaar met haar mee, ik ken haar partner in de virtuele wereld, mocht een foto zien van haar eerste kleinkind, met haar lachen en kreeg zo ontzettend veel steun van haar. Zij weet meer van mij dan wie ook, ja, meer als dat mijn lief van me weet. Dit is veilig en vertrouwd, want wie is fran in het echte leven? Waar ze woont? Geen idee. Haar leeftijd? Niet relevant.

Vrijdag moest ze geopereerd worden na de enorm zware chemokuur van de afgelopen maanden en natuurlijk stuur ik haar een bericht in Secondlife dat ik aan haar zal denken.

"Ik denk aan je", "Ik zal voor je duimen"; het is zo makkelijk gezegd, maar doen we dat dan ook? Zijn die gedachten aan de ander kort? Als een flits die we zo ook weer vergeten zijn, omdat iets in het nu ons direct weer afleidt? Tuurlijk zeg ik haar dat ik aan haar ga denken dit weekend. Ik wil haar laten weten dat ik ook echt aan haar denk, veel flitsjes en langere momenten heel de dag door, dus besluit ik elke keer als ik aan haar denk haar een berichtje te sturen.

Vrijdag tijdens het canyoningen rusten we uit op een grote mooie ronde steen, kijken naar de libellen en vlinders, zien de ijsvogeltjes voorbij scheren en hap ik in een licht besuikerd wafeltje. Ik krijg een gedachtenflits aan fran en voordat deze flits uitgeflitst is, wat ze vaker wel dan niet doen, besluit ik de flits vast te houden en me echt te verplaatsen in haar. 'Heeft ze de operatie achter de rug? Is ze al wakker? Hoe zou het gegaan zijn? Wanneer mag ze naar huis? Wat doet hetmij, op zo'n afstand in deze fantastisch mooie setting?' Maar ik merk het volgende; Er zijn geen vlinders, geen libellen, geen kreeften en geen watervalletjes, geen Marc en geen Castel, geen stenen en bomen, geen zon en wolken. Alleen een ziekenhuis zoals alle ziekenhuizen zijn, ik ruik de typische geur en zie een verpleegkundige langs lopen, onzekere bezoekers met standaard bosje bloemen, die ballonnen die ze beneden in het winkeltje kunnen kopen om achter het bed te hangen -waar de patiënt ze zelf niet eens kan zien- ik adem de bedompte geur binnen die me per definitie benauwd maakt. En ik ben even op bezoek bij fran, het pixelpoppetje, de avatar heeft geen gezicht in het ziekenhuisbed waar ze ligt met infuus. Ik heb geen gezicht nodig om bij haar op bezoek te komen.

Even de tijd nemen, je eigen realiteit uitschakelen en er niet zijn, een spirituele teleport -Beam me up Scotty!- kost niets, maar gaat niet vanzelf. Het echt aan de ander denken, er op afstand voor iemand zijn met hart en ziel is geen sinecure. Wij mensen zijn maar nauwelijks in staat dit als vanzelfsprekend te doen, nee, het kost de volle aandacht, het kost jezelf volledig vergeten en jezelf losmaken van je eigen hier en nu. Het levert je ook niets op, in het hier en nu dan, want de ander heeft jouw aanwezigheid nodig, je weet niet hoe en of de ander die aandacht opvangt, bemerkt, maar dat doet er niet toe. Je weet wel dat die ander je nodig heeft, ook in niet lijfelijke zin, in dit geval pixels.

Wat ik niet kon vermoeden gebeurt na mijn 'teleport' naar het ziekenhuis in Nederland. De rest van dit weekend weet ik dat ik steeds even bij haar langs ga. Het is makkelijk geworden echt even bij haar te zijn, in de operatiekamer, in de ruimte waar ze bijkomt van de narcose, in de kamer waar ze bezoek heeft van familie en vrienden en de misschien zware nachten van dit weekend. Het loskomen uit mezelf en niet hier en nu zijn, niet ontvankelijk voor mijn eigen leven, voor m'n lief, voor de dieren, maar even in gedachten bij een ander zijn, geeft een gevoel van verbondenheid die alle grenzen te boven gaan. Of een mens aan het andere einde van de wereld is of vlak naast me staat, maakt geen verschil. Jezelf volledig vergeten doet me goed, meer nog dan alleen goed. Het is prettig dat ik dit kan.

'Ik denk aan je!' heeft voor mij een nieuwe betekenis gekregen, dieper, echter, ik kan het alleen zeggen als ik het ook echt kan doen. Dit weekend kon ik het helemaal, overal en altijd, waar ik ook was en wat ik ook deed.

fran mag vandaag naar huis, ze treft daar tientallen korte berichtjes aan. Eén ding weet ik zeker; ik denk aan haar en dit heeft nog nooit zo echt gevoeld.



Naschrift;

Tijdens het nalezen van deze log en het verbeteren van wat foutjes, besef ik me dat ik tijdens het schrijven niet aan haar dacht zoals zojuist beschreven. IK was aan het schrijven, IK was met mezelf bezig, wat 'het aan de ander denken' MIJ doet, wat IK er voor nodig heb en welke woorden IK kies. IK hoopte dat IK de ander bewust zou kunnen maken van de vluchtige opmerking die ons zo makkelijk ontvalt en hoe je van iets vanzelfsprekends iets heel bewusts kan maken. IK schreef en dacht een half uurtje alleen maar aan mezelf