Regen

Ja ook hier in het zuiden van Frankrijk regen, regen en nog eens regen. Na het onweer van vorige week bleef het bewolkt met hier en daar een opklaring die van die mooie ochtenden laat verschijnen. Het was gewoon koud, net als in Nederland. Dit was voorspeld, in mei al, dat juli een natte maand zou worden en wij trekken ons dus binnen terug.
Komt me niet slecht uit. Dat uitslapen met snooz-stand op de wekker, nog half in dromen die ik best uitdromen wil, maar wel het bewustzijn van de zondagochtend die somber is met het geluid van al dat water om ons heen. Alsof je in een tentje ligt op een natte zondagochtend op de camping. Zo'n zondag dat je lang in pyama rond blijft lopen en geniet van de frisse lucht, de geur, om dan maar weer een boekje te pakken en iets lekkers bij de zoveelste kop koffie te nemen. Nee, voor mij geen last-minute naar de zon, die zien we hier meer dan ons lief is.
(We zonnen niet meer sinds we hier wonen. Not done die mooi gebruinde huid. We zijn zo vaak buiten en door die toch al verdikte huid schuwen we de middagzon, die gewoon ongezond aanvoelt en dragen we, als we echt moeten, lange luchtige broek en shirts met lange mouwen.)
Afgelopen dagen ben ik dan toch goed op de hoogte van 'het thuisfront'. Frappant dat ik dat zo blijf ervaren! Van het "ik moet waarschijnlijk 1 nachtje blijven" werd het een midweek, om dan haar verblijf in het ziekenhuis met nog een weekend te verlengen en gisteravond te horen dat ze maandag nog niet naar huis mag. Zekerheid over wat haar scheelt heeft ze wel, het is chronisch, wat ik nog het ergste vind. De medische wetenschap is ver, maar een behandelmethode voor haar ziekte hebben ze nog niet en dus draait ze 'proef' met eengrote groep anderen. Of het aanslaat is dus allemaal maar afwachten. Gelukkig weet ze zelf wat goed voor haar is en brengt het bezoek lekker fruit mee en andere gezonde aanvullingen.
Ik verleng mijn lange treinreis met een rit naar het ziekenhuis waar ik wat ga eten met m'n vader om daarna haar een echte knuffel te kunnen geven.
Ze vond het 'wel erg voortvarend' dat ik een reis boekte een paar weken terug, maar het blijkt eigenlijk net op tijd om mee te kunnen redderen bij m'n vader thuis en er te zijn als ze uit het ziekehuis komt. Er is niets zeker, maar positief denken, dat kunnen we alle drie!
Vandaag dus spullen pakken, was van de lijn, want die fijne rok hangt daar en die moet mee, stofzuigen in de hoop dat ik wat van het trappenstof wegkrijg -dat lukt alleen als ik die hele verdieping een keer blank zet- papieren opruimen, laatste hand aan het kunststuk voor broer -onder voorbehoud, alles mbt die gozer altijd onder voorbehoud!- en een beetje afscheid nemen van thuis voor 10 dagen of langer. De terugreis staat maar half vast en m'n lief kan uitstekend voor zichzelf zorgen, wat mij de ruimte geeft om net zo lang te blijven als dat nodig voelt.
Mijn plaatjes-schiet-toestel gaat natuurlijk mee en loggen kan ik overal. Komende weken dus vakantie-foto's uit mooi Nederland.