De dag begint niet met lang uitslapen. Half 9 wil ik er toch wel graag uit zijn, gewoon om wat op te ruimen en de dag te inventariseren voordat alles rauw op mijn dak komt. (Twee honden waarvan 1 toch heel de dag aandacht eist, gastvrouw zijn, mijn broer opvangen, eten regelen, beetje uitrusten, moestuinronde doen en dan uitgebreid, boodschapjes halen, even naar yoga, weer eten regelen en onze stek aan mijn broer laten zien...)
Uiteraard loopt het anders; Wakker worden gaat erg traag vandaag. Mijn pc heeft een innerlijke transformatie ondergaan, dus is het zoeken naar de vertrouwde programma's. Ook uiterlijk is het turen, want de stoflaag is een voile die niet alleen de pc-kast zelf grijs maakt in plaats van het gebruikelijke zwart. De hele huiskamer is wit en graniet, hout of objecten zijn nog net van elkaar te onderscheiden. Ik was gewaarschuwd en tel dus voor twee, daarom valt het mee. De trap is erg knap gemaakt, het loopt, maar het blijft oppassen voor hoofd, voeten en schouders. Het is estetisch een waar kunststuk, dus trots zijn M&M!! Er moet echt boodschappen gedaan worden en ik stap weer in de Rode, waar de koppeling heel zwaar van gaat en je zo hoog lijkt te zitten als in een vrachtwagen. Heerlijk weer; onze eigen 'oprit' met aan het einde een lege brievenbus terwijl Marc hem afgelopen zondag voor het laatst heeft geleegd. Leeg betekend in ons geval ook geen rekeningen, helemaal top. Na het kasteeldorpje zie ik een vers doodgereden marter op de weg. Die lag er gisterenavond nog niet toen ik met Harry de weg onveilig maakte. Ik neem me voor het beest op de terugweg mee te nemen voor de vacht, als er onderwijl niemand overheen rijdt. In de supermarkt word ik bejegend als een stomme toerist en krijg ik lelijke blikken dat ik beter mijn boodschappen in de camping-winkel kan doen. De dames met weinig boodschappen willen even voor, maar vragen het niet en knorrend forceren ze één van de meiden om een extra kassa, ze hebben haast. Ik heb les madames nog nooit gezien en later stappen ze in een X5 met een Parijs kenteken, ja, dit is echt typisch deze omgeving in vakantietijd... Maar het relaxte praatje met de eigenaresse van de super die kassa 1 voor haar rekening neemt ontdooit me gelijk. De rit naar huis laat me uitwaaien, de franse wind die mijn haar door de war maakt en de paar keren dat ik mijn arm uit het raam zwiep om bekenden gedag te zwaaien met allemaal dezelfde gedachte in het achterhoofd; "Over 5 weken is dit stukje Frankrijk weer van ons." De marter ligt er nog met alleen een plat koppie en een uitpuilend oogje. Dus stop ik de auto op de weg, stap rustig uit en leg het kreng achterin de bak. Dan hebben we vandaag echt weer een klusje om weer 'thuis te komen' in het leven waar we van houden; rommelen. Thuis dump ik de zware tassen met proviand in de keuken en laat eerst de marter zien, al stijf maar de vacht nog puntgaaf. Dus slijpt Marc een goed mes en gaan we eerst het diertje villen zodat het schoon kan spoelen in een bronbak. We doen het beter als met de muskusrat vorig jaar. Ook stinkt dit diertje nauwelijks en is het vachtje erg dik, donzig en zacht. Daarna zijn we toe aan een goede maaltijd en wil Harry ons trakteren op een goed uitgebreid maal bij het restaurant aan de overkant. Dus proppen we ons gedrieën in de Rode en kachelen we de 10 km, om op het terras met zicht op het prachtige landschap een menu du jour te nuttigen a 4 gangen tussen de werklui in en met steeds gevulde borden, wijn en brood. Heerlijk thuis komen. Ik heb een zwaar hoofd en Harry wil een tukkie gaan doen, Marc heeft andere plannen, even naar de waterval om dit Harry te laten zien en het eten te laten zakken. Maar de auto geeft geen krimp, de koppeling is stuk, die doet niets meer. Dus de mannen zien zich uitgedaagd en gaan aan de slag het probleem te vinden met een geleende schroevendraaien van het restaurant. Dit duurt mij te lang, de zon schijnt genadig en ik wil erg graag gewoon naar huis, waar ik de tijd en ruimte heb bij te komen van de reis van gisteren. De katten op te zoeken -Miska is een lieve hond maar onze poezen velen het dier echt niet.- en wat op te ruimen en even wat te loggen natuurlijk. Dus zwaai ik de heren gedag en zet het op een lopen om bij iedere naderende auto de duim op te steken. 12.5 Kilometer op in China vervaardigde crocs gaat niet lukken. Ook broer belt om zijn komst aan te kondigen over twee uurtjes al, dus ik mag mij haasten. Na 10 voorbijscheurende auto's met ruimte voor een kinderklas komt de kaasboer aangetuft in "zijn vrachtwagentje. Hij stopt gelijk, neemt me mee terwijl we een praatje maken en mij uiteindelijk bij het bospad afzet. Nog 3.5 km te gaan... Zodra hij uit het zicht is besef ik me dat ik de Blauwe niet het chateau uitkrijg, want Harry zijn wagen staat ervoor geparkeerd en de sleutels zitten in zijn zak. Net als alle andere gasten uit Nederland, heeft hij waarschijnlijk zijn auto op slot gedaan, automatisme, logisch. Dus hoop ik op zijn vergeetachtigheid, dan kan ik de auto wel wegduwen. Maar nog 350 meter te gaan van de 3.5 km, hoor ik het rode gevaarte al aankomen, dus die doet het weer... Denk ik. Marc roept al van verre dat hij niet stoppen kan, dus wel gestart gekregen, maar eens en dan geen 2e keer. Dus spring ik achterop terwijl de auto nog rijdt, klim in de bak en hobbel mee tot bij het hek. Lachend om hoe zo'n dag toch snel om is lopen we naar huis, ga ik het vachtje schoonmaken en in de amoniak leggen voor de komende dagen en daarna is het wachten op de komst van broer en ik besluit dan toch pizza's te halen in plaats van de avondboterham. In het dorpje neem ik plaats op het terrasje pal aan de weg waar ze met 60 voorbij scheuren, nog geen halve meter van mijn bungelend been, drink een cola'tje, maak een praatje met de eigenaresse van het café, groet nederlandse toeristen die sigaretten komen kopen en zwaai naar de burgermeester en zijn vrouw die rustig voorbij rijden. De geur van uitlaatgassen wordt verzacht met de pizza-geuren die door de straat heen zweven, dus de auto van Harry, die ik voor deze gelegenheid heb geleend, ruikt precies zo. Thuis is broer al gearriveerd en die kan wel wat eten gebruiken, want veel pauze heeft hij niet gehad onderweg en de file in Parijs maakte het er niet makkelijker op. Daarna laat ik het huis zien, en de moestuin en verder de bijgebouwtjes. Het is moeilijk te bevatten als je uit een phoenix-wijk komt en in Den Haag werkt. Maar ook hij vindt het hier prachtig en geniet nu al van de krekeltjes, het groen en de rust.
Helaas heeft hij hoofdpijn en duikt vroeg zijn bed in. Wij kletsen, eten later pizza, drinken koffie, werken nog wat op de pc. Thuis komen kan op veel manieren, maar deze hectische dag zorgt er wel heel snel voor dat ik er weer helemaal in zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten