Een vrijdag

's Ochtends worden pa en ik wakker door een huilende kleine jongen die buikpijn heeft en over moet geven. Er komt alleen geurloos water uit z'n maagje, het is zo sneu om mijn neefje zo ziek de dag te zien beginnen. Half zeven is ook wel erg vroeg voor een lange dag met zoveel plannen. Hem is een dagje uit met zijn papa belooft, maar die verslaapt zich en komt bij nader inzien om half drie 's middags nog even aan. (grrrr)
Eerst naar de stad aan de overkant van de druk bevaren rivier om eventjes op de markt rond te struinen voor kibbeling en gerookte makreel en een mut aardappels bij de aardappelkraam. Natuurlijk is er veel veranderd, liggen er opgebroken straten, zijn er weer wat pollers bijgekomen en is het parkeerbeleid veranderd. Ik probeer het vlakbij de markt, vind een plekje en loop met wat euro's in de hand naar een parkeerautomaat. Ik probeer 50 cent, 1 euro en het grootste muntstuk en lees alle tekst op het ding twee keer goed door. Niets wijst er op 'alleen vergunninghouders' of een beperkte tijd. Maar de muntjes blijven uitgespuugd worden met de tekst 'verboden bedrag' op het display. Wie deze foutmelding verzonnen heeft mag van mij een enkeltje maan krijgen! Ik bel de storingsdienst, want 'verboden bedrag' begrijp ik echt niet. Het antwoord van de stugge eilander-in-gemeentedienst luidt; "U ken alleen een dagkaartie kopen mefrauw." Ik weet genoeg en taai af, om een drietal straten verderop de auto voor 30 minuutjes naast een dierenwinkel te parkeren waar ik ooit Kommer & Kwel kocht, twee goudvisjes die ik in een plastic zakje naar hun nieuwe kom vervoerde in een zijtas van mijn fiets, een pakweg ruime 20 jaar geleden... Sentiment! Vlakbij de muziekschool hoor ik vanachter de ramen van een historisch pandje van de oudste stad van Nederland mainstream jazzmuziek en het is pas kwart voor 10 in de ochtend. Het geeft me een weemoedig gevoel van de stad waar ik ter wereld kwam, zoveel jaren heb geleeft, geleerd, geshopt, dwarsfluit leerde spelen, opa verzorgde, vriendjes had en mijn eerste huwelijk zag stranden.
De markt is als vanouds, groot, met de bekende geuren van de notenkraam, de vis, gebraden kippetjes en het geroep van de groenteman die luidkeels aardbeien aanprijst en grapjes maakt met de verkoper ernaast die tussen een hondertal sinaasappeltjes staat en veel flesjes met vitamine-C-bommetjes. De historische pandjes, het Hof dat al zovele films van een echt decor voorzag, het draaiorgel en de fietsen her en der al dan niet met uitpuilende zijtassen.
Ik heb weinig tijd en zou de hele binnenstad wel willen zien, maar de parkeermeter geeft me geen tijd. Wel loop ik even door naar een pinautomaat en valt mijn oog op de stoffenkraam. Zou ik het eens doen? Mooie stoffen kopen voor een jurk en broek? De gehoofd-doekte dames van formaat zijn veel betere klanten als deze passant met vis, dus de koopman weet precies naar wie hij zich moet richten. Na het pinnen lijkt hij klantloos en de tijd te hebben, stug als de eilanders hier kunnen zijn moet ik nadrukkelijk de aandacht vragen en koop voor een tientje 7 meter erg mooie stoffen en een rits voor de toekomstige jurk bij de fourniturenkraam ernaast. Nu dan toch echt terug naar de jazz en dierenwinkel voor de parkeerwachten mij een paar minuten speling gunnen om alsnog een bonnenboekje tevoorschijn te toveren. Nu ja, toveren....
Maar de aardappels zijn op en om pa dat nu met de fiets te laten halen terwijl hij onverwacht zonder auto zit, met kleinkind en de afspraak heeft naar ma te gaan om met z'n drieën -of vieren- vis te eten in het ziekenhuis is ook weer zo wat. Dus op de hoek van de sportzaak tegenover de aardappelkraam bel ik hem en vraag welke hij wil en hoeveel. Later, nadat ik 5 minuutjes heb staan genieten van die echte marktsfeer in eigen land, hoef ik dus niets te zeggen; mijn belletje hebben ze aan de kraam kunnen volgen en met een glimlach krijg ik mijn mutje mee voor 4 piek. Ja hoor, hier nog steeds de pieken die rollen mogen.
Dan door naar het verpleegtehuis waar ik opa ga verrassen met kibbeling, als de man nog leeft tenminste. Geen idee of zijn laatste hulp mij zal of kan informeren, want we hebben nooit contact. Opa zit in zijn rolstoel en wordt net zijn kamer uit gereden terwijl een schoonmaker die juist induikt. Eerst gaan we in de grote lichte hal de kibbeling opsnoepen en veeg ik zijn mond schoon met zijn al wat vieze zakdoek. Hij heeft weinig spierbeheersing meer en ziet wat witjes, maar verder is de 83 jarige nog als altijd, vol grappen en tevreden. Ik heb deze weduwnaar jaren verzorgd, eerst voornamelijk zijn huis, maar later ook de inwendige mens door zijn boodschapjes te halen. Toen ik vertrok uit de drechtsteden regelde ik een nieuwe thuishulp die hem gelijk beviel, een gelukstreffer, want de man kan veeleisend zijn.
Tijd voor koffie beneden en terwijl we de lift pakken, schuiven 5 gerolstoelde bewoners naast elkaar aan om te luisteren naar een accordeon spelende bewoner die de echte smartlap ten gehore brengt. De automatenkoffie behoeft echt veel suiker, maar we genieten van even samen zijn. Daarna wil ik wel even met hem gaan lopen buiten, ook al is het grijs en fris. Maar we mogen zijn kamer niet op voor trui of vest, zijn kamergenoot 'ligt slecht' en we mogen niet storen. Opa krijgt mijn jack over de schouders en we lopen een blokje om, om eendjes te kijken die zich rond de rolstoel scharen in de hoop op brood. Een kleine meid komt aangehuppeld met een zak brood en gaat op de brug staan, wat de eenden snel in de gaten hebben om luid kwakend haar kant op te rennen, te vliegen en te zwemvliegen... Ja, ook dat kunnen stadseendjes goed, misvormde pootjes of niet. In de verte komt er een schoonmaakkarretje aan met allochtoon die papiertjes prikt. Aan de overkant van de weg loopt zijn compagnon, een echte schapekop, kan niet anders, die ook luidkeels loopt te zingen en alles wat hij ziet meeneemt in zijn zelfverzonnen refrein.
Afgelopen week stond er in de krant dat alle straatmuzikanten zijn verdwenen in het stadsbeeld; verboden, sinds kort. Idioterie! Het lijkt oost Duitsland wel, waar niets 'nicht erlaubt' is, maar alles 'verboten'.
Opa breng ik terug voor zijn maaltijd en ik knuffel hem gedag. Het heeft ons beide goed gedaan.
Ik sjees naar het ziekenhuis in de auto van mijn ouders, waar er een vriendin op bezoek is en mam met de kleine op bed opgetogen zit te kletsen. Mijn neefje is dus nog steeds niet opgehaald door papa, dus op de fiets met opa dat hele eind naar oma om daar te smikkelen van kibbeling met saus. Hij kiest ervoor met tante Tien mee in de auto terug naar huis te gaan om daar op opa te wachten -trouw met de fiets-. We lunchen met z'n drieën en zakken uit terwijl het liefste ventje ter wereld met zijn trein speelt.
Broer komt dus pas om half 3 alsnog zijn kind ophalen terwijl we het mannetje net belooft hebben naar het land te gaan. Pa moet daarheen voor de aflevering van iets en de boodschapjes moeten gedaan. Ik kreeg het na de lunch eindelijk voor elkaar voor het weekend een autootje te huren, en ook die moeten we even op gaan halen. Pa de auto terug en ik wielen voor mijn weekend uitje naar vrienden.
Maar met broer kan het anders en zodoende brengt hij me naar het verhuurbedrijf, teken ik voor een babyblauwe metalic Yaris voor het weekend, gaat pa zijnsweegs en probeer ik in de vrijdagmiddagdrukte pa nog te treffen op het land*. (* zie logs eerste week augustus 2010)
Maar ik rij expres langs mijn laatste werkgever 'van toen' en ga even kijken of er iemand thuis is.
Ik kan niet zo goed omschrijven wat me daar ten deel valt. Het mag gezegt, deze hovenier cq werkgever heeft 6 kinderen, is van één van de strengst gereformeerde kerken van Nederland, en doet zijn werk succesvol met hoofd, hart & handen. Hij had het lef een vrouw aan te nemen die in werkbroek zijn onderhoud van alle tuinen deed en het hem regelmatig moeilijk maakte, want een vrouw in zijn bedrijf was wel erg modern. Hij heeft bedrijf aan huis en ik heb zijn kinderen op zien groeien van jong grut tot volwassenen. Vier van hen getrouwd, inmiddels is 'de baas' 6 keer opa en meer dan de helft van al het spul is aanwezig tijdens de laatste voorbereidingen voor een lange vakantie in Zwitserland. Ik moet eerst een bakkie komen doen bij zijn vrouw, schoondochter en 4 of 5 kleintjes al dan niet in de luier-leeftijd. Met uitzicht op één van de mooiste tuinen die ik ken met prachtige strakke vijver en een voliaire, praat ik bij en geniet ik van een huishouden van Jan Steen, traditioneel, optima forma. Daarna mag ik nog niet weg, eerst op zijn kantoortje bijpraten met een wijntje erbij. Alle tijd voor deze onverwachte, maar nog niet vergeten bezoekster in spijkerbroek, zonder knoet in het haar en moderne manieren. Harten van goud, open armen, warme welkome liefdevolle woorden, gemeende interesse, van iedereen, ook zijn jongens (personeel) op de late vrijdagmiddag.
Verbluft, .... ach ja, letterlijk verbluft en nagezwaait door armen vol vakantiespulletjes en goede wensen, verlaat ik het erf met een kostbaar tuinenboek in de hand, dat hij alleen weggeeft aan dierbare vrienden. Een paar van zijn tuinen staan erin en een interview met deze getalenteerde no-nonsense hovenier.
Ik probeer de indruk te verwerken onderweg naar het appartement, waar pa en ik gelijk samen weer naar ma gaan, die ons in de hal opwacht om daar eens rustig koffie te drinken met wat lekkers erbij. Vooruitgang!!! Geweldig. Ook was een vlucht uit de kleine ziekenhuiskamer een vereiste; haar kamergenoot is een beetje door aan het slaan. Een man die de helft van zijn toch ernstige gezondheidsklachten fingeert en de boel danig op stelten aan het zetten is, terwijl verplegend personeel al zo weinig tijd heeft.
Later thuis eten we nog wat makreel op brood, zakken uit saampjes met wijn en "Ik vetrek".
De dag is nog niet klaar, want ik heb de drie routes nodig naar de vrienden die ik voor het eerst ga bezoeken. Drente, Groningen en Gelderland zijn mijn reisdoelen.
0:15 uur sluit ik de pc af.
'Gewoon' een vrijdag in Nederland. Als ik de dag later even verhaal naar m'n lief die omkomt in het saaie leven op het regenachtige franse platteland, hoor ik hem mij al trachten te remmen en raad hij me aan wat extra yoga-oefeningen te doen. De indrukken op zo'n dag zijn er meer als tijdens twee gewone weken thuis. Nederland, here i am and i'm still standing.