Dus print ik via een online route-site de beschrijving uit naar het hoge noord-oosten en stuur ik de avond ervoor mails ter bevestiging van mijn bezoekje. Omdat mijn blog- en emailvriend langs de lange route woont, wil ik ook hem even ontmoeten en op de terugweg zondag even aan bij Edith, die ons bezocht om bij ons te werken en zo een avontuurlijke vakantie te hebben. Zij heeft net de sleutel van haar eerste huis en dat zijn van die mijlpalen in een mensenleven die je graag deelt.
Mijn gehuurde Yaris heeft natuurlijk geen navigatie-systeem en een wegenkaart of stratenboek zijn niet voorhanden. Ook niet bij mijn ouders, want die hebben al jaren een navigatiesysteem in de auto. (Zouden de mensen over een decennia of wat eigenlijk nog wel kaart kunnen lezen?)
Mijn moeder is een weekendje thuis om te kijken hoe het gaat op eigen kracht, de medicatie haar werk te laten doen en even bij te komen van het instituut 'ziekenhuis'. Een goed moment om even mijn hielen te lichten en een weekendje op avontuur te gaan. Natuurlijk mis ik de Blauwe, ons tweëede huis op wielen, maar dit blijkt later absoluut niet nodig.
Eerst naar Drente waar ik een heel klein plaatsje moet zien te vinden en een doodlopend straatje. Het is slecht weer, koud en regenachtig. In dit land lijkt alles dichtbij, maar als je van zuid naar noord rijdt diagonaal is het toch ver weg, zou je denken. Ik blijf het 'kippeeindjes' vinden, 100, 200 of meer kilometers zijn even tikken op de strakke brede wegen met de uitzonderlijk goede bewegwijzering en andere efficiente voorzieningen voor de reiziger per heilige koe. Zeker als je gewend bent anderhalf uur te doen over een luttele 60 km over kronkelweggetjes, te smal om elkaar met 30 km per uur te passeren. Ik ben er dus zo, althans, na twee maal de provinciale weg af te zijn gereden op zoek naar een informatiebord of tankstation waar ik een wegenkaart zou willen kopen. Ik rijd uiteindelijk toch maar een ander gehucht binnen, zoek een winkelcentrum(pje) op, parkeer de auto en zet deze op slot -wat thuis echt niet hoeft in de kleine dorpjes- om in de drogist de weg te vragen. Ik zat op de goede weg, maar mijn routebeschrijving is niet zo duidelijk en daar ga ik de mist in.
H ziet het vreemde babyblauwe voertuig langzaam van huis naar huis rijden om huisnummers te vinden. Ook dat van hen is niet te zien vanaf de bomenlaan, maar zijn verschijnen zegt alles. Ik ben de auto nog niet uit of een dikke knuffel valt me ten deel, handenschudden, drie zoenen van zijn moeder en een zeer warm welkom met eigen soep in de kleine keuken.
Na de lunch, zonder mocht ik niet verder, praten we, lachen we, hebben we het over moestuinen en tuinen, over fruit en het slechte weer en bewonder ik zijn schilderijtjes en tekeningen zorgvuldig bewaard in een map en schrift. De tuin roept me waar ik weer een nieuw vriendje maak, het kleine friese Stabij'tje blijft me achtervolgen en steekt haar zachte snoet daar waar er kans is op een liefkozing.
Ik ben groen van jaloezie als ik zie hoe alles groeit in hun tuin, de enorme trossen druiven in de kas, de 4 bijenvolken die niet steken -waardoor ik van heel dichtbij een foto kan maken- de zware takken van de appelbomen die allemaal door H zelf geënt zijn, de enorme uien die liggen te drogen en de bloemenborder vol natuurlijke kunststukjes. Eerlijk is eerlijk; de overbuurman heeft paardemest, de aarde is donker, zacht en ruikt voortreffelijk en H heeft groen-gouden handen en een contact met alles dat groeit. Onze graniet-zanderige helling zal zulke grond nooit krijgen. Niet tijdens ons leven, ooit misschien. Geen 10 kub oude stalmest zal onze helling in een paar jaar om kunnen toveren tot een platte, rijk van water voorziene moestuin.
De tijd vliegt en helaas moet ik verder, door naar Groningen, naar de uitgestrekte velden met mais dat gegeseld wordt door de harde wind. Toch een beetje met lood in de schoenen laat ik de eigen Opperdoesjes aan mijn neus voorbij gaan. Hier kom ik nog wel eens terug.Op naar John. en het gezin dat emigreerde vanuit de Randstad naar een vrijstaande woning in het toch stugge en gesloten Groningse. Ik gok meerdere keren met het interpreteren van de routebeschrijving. Wat een groot verschil met hun toch ruime hoekwoning in een woonwijk van Spijkenisse destijds. Drie Defenders staan te pronken op de oprit. Mijn 'schuld', ik liet hem kennis maken met deze bakbeesten en hun mogelijkheden. Landrover Defenders kunnen tanks zijn, terreinwagens, werkauto's voor boeren en andere buitenlui, traktor, campers, boodschappenwagens en gewoon 'auto'! Een enorme schuur is onontbeerlijk voor deze boomverzorger, voor het gesleutel aan motoren van zijn broer en ander geklus van zijn vader. Het is huislijk en ook hier word ik weer hartelijk en warm ontvangen en getrakteerd op oer-hollandse gastvrije eenvoud waar ik van smul. Inclusief de peentjes met aardappels -nog nooit zo lekker- en draadjesvlees met jus en vla toe. De zaterdagavond brengen we al borrelend door achter de TV en weer drink ik me volledig teut aan de hollandse zaterdagavond spelprogramma's en kletsen we over de cultuurverschillen in landen zelf en de verschillen met Nederland en Frankrijk. Emigreren is altijd een gok en heeft altijd zijn voor en tegens.
De nacht mag ik doorbrengen in de caravan die klaar staat voor een ingelaste vakantie in Italië. Ik bof, want de frisse caravan is lekker privé en het geluid van de regen en harde wind geeft me een super-vakantiegevoel waar ik echt blij van word. Ook al is het weer triest en maakt het al snel somber en sjagrijnig. We gaan pas na half twee 's nachts naar bed, dus inslapen is geen probleem.
Het wakker worden wel, maar ik heb nog wat uurtjes rijden voor de boeg. Na een douche durf ik te zeggen dat ik wakker ben en dan staat de filterkoffie al weer klaar. Dit is echt verwennerij, dit is nou Vakantie, dus ondanks de vermoeidheid van afgelopen week, rust ik toch uit en is het weer moeilijk om te vertrekken.Het weer is dramatisch voor juli. De Yaris niet bestand tegen de windstoten. De wegen in Groningen de gevaarlijkste die ik ooit bereed; Tweebaans, geen parkeerplekjes zo halverwege de eindeloze polders, geen vangrails of vluchtstrook, tot verder dan waar je kijken kunt een relatief smalle strook asfalt waar je 160 per uur kunt, maar dat niet doet, want één stuurfoutje en je wordt één met een boom die als windbrekers staan opgesteld met wiskundige orde. Geen mens kom ik tegen op deze zondagaochtend, de wind probeert me van de weg af te duwen en ik betwijfel of ik wel goed rijd. Geen zon om mijn richting te bepalen, geen borden met Assen erop, allemaal bekende plaatsnamen waar ik echt niet heen moet. Dus mijn gok-je-richting-spelletje gaat gewoon door. Ik rijd misschien kilometers om en dat terwijl 1 liter loodvrij 95 toch 1 euro 729 kost. De rit voelt lang aan en toch schiet het op en ben ik blij een overzichtelijke snelweg te bereiken waar alles weer duidelijk staat aangegeven.
Omgeving Arnhem is me bekend, dus vind ik het huisje van Edith met gemak waar ik weer open armen en knuffels krijg en een warme bak lekkere koffie. -de koffie die ik in Nederland drink is niet te krijgen in Frankrijk- Ik blijf net zo lang plakken tot ik haar ouders de hand schudden kan, ik heb ze aan de telefoon gehad, maar ogen doen me goed en het potje zelfgemaakte jam ook!
Toch wil ik naar huis, even nog met mijn moeder aan hun befaamde groentensoep met groente uit eigen tuin waar geen restaurant tegenop kan.
Daar eenmaal iets van opgekikkerd voel ik hoe moe ik ben. Ik stuur snel nog een leuke email naar het verhuurbedrijf van mijn auto om ze te verleiden me de auto nog wat langer te verhuren en plof bijtijds op bed.
Uitslapen, eindelijk een dagje ongegeneerd uitslapen....
De vrienden die we maakten na ons vertrek uit Nederland hebben een andere betekenis voor ons gekregen. We zullen nooit afhankelijk hoeven zijn van hotels en restaurants, mogen overal vrijwel onverwachts aankloppen en worden altijd met open armen ontvangen. Dit ervaar ik als herontdekking van eigen land, nooit verwacht, niet eens gehoopt. Want de vriendschappen die mij belangrijk leken toen ik nog in Nederland woonde bleken minder dan kennissen en te oppervlakkig om contact mee te houden. Het is apart dat de gemiddeld 1100 kilometer die tussen mij en hen ligt, nauwelijks bestaat als het er echt op aankomt.
H, Johnny & gezin, Edith; BEDANKT LIEVERDS!!
Fijn deze echte vrienden!
BeantwoordenVerwijderenwat lief van ze hé, en wat hebben ze het heerlijk daar,
BeantwoordenVerwijderengenieten met een hoofdletter