de verleiding weerstaan

De verleiding weerstaan... heb je de verleiding al weerstaan of komt die nog en neem je je voor weerstand te gaan bieden? Het kan alle twee.
Ik zit snel op de kast en verleidingen heten niet voor niets verleidingen. Of het nu ging om Tien als kleine meid in Jamin, waar ik het nog niet kon en dit concern op kleine schaal wel berooft heb van enige omzet, of het gaat nu om de aangebroken fles rode wijn die je ten slotte niet te lang open kan laten als die kurk er eenmaal af is. Ok, ik ben dan al gezwicht voor de verleiding van de kurkentrekker, helemaal waar. Maar dit zijn verleidingen die de fysiologische mens treffen. Er zijn er nog meer, veel meer!
En ik ben een mens dat niet altijd even goed onderscheid kan maken; laat ik me toch verleiden? Door de knapperd in zijn Lotus? De mooie krullenbol op zijn graafmachine in smetteloos wit T-shirt? Door die geur die uit de pizza-wagen komt en de knipogen van le Patron? Kan ik de verleiding weerstaan om iets dat ik vind in Secondlife NIET na te maken met net iets betere middelen om het als eigen product op de markt te brengen? Zwicht ik voor 'liever lui dan moe' om met toestemming (tijdelijk geheugenverlies even daargelaten K!) een foto op mijn blog te plaatsen die gemaakt is door een ander in plaats dat ik zelf erop uit trok met de ca-me-ra en op de afbeelding zwoeg tot het gewenste resultaat er is?? Zwicht ik teksten te lezen die ik liever niet tot me neem, zoals net dat ene slokje te diep in het wijnglas? En als ik zwicht, wat doe ik dan met de informatie die mijn hersens me geven? Wat doe ik met de beelden die toch, tegen beter weten in, op mijn netvlies blijven kleven? Wat doe ik met het zwart-wit beeld dat al sinds 1990 in mijn geheugen zit van een gevangene die door het hoofd geschoten wordt in de 2e wereldoorlog? Krijgt het een laadje dat potdicht zit? Doet het zijn werk dan wel? Wie verplichtte mij ertoe? Waarom vergeet ik veel dingen direct of snel genoeg zonder dat het een effect op me heeft en waarom blijven andere dingen zo lang bij me?
Niet omdat ze per definitie goed en prettig zijn, of lelijk en schokkend. Waar selecteren mijn hersentjes nou toch op?
Een vraag die ik nog niet beantwoord heb en soms zou ik willen dat een filosoof daar een passend antwoord op had, of één of andere beroemde wijsgeer of psycholoog. Maar die kunnen dat niet, het zijn tenslotte mijn hersenen die alle informatie verwerken, verwerpen of koesteren. Links, rechts, voorin of achterin, die ene kwab of juist de andere....
Er komen me dingen ter ore, dagelijks. Ik zie dingen, lees dingen, soms in een virtuele wereld waar je je moeilijker kunt weren voor de realiteit, want het wordt ongezouten of -genuanceerd op je bordje gesmeten. Vaker in deze realiteit.
Ik heb op de pc een kruisje rechtsboven in beeld. Ik heb een prullenbak die ik legen kan. Maar mijn ogen registeren snel, mijn oren doen het nog te goed, mijn bevattingsvermogen is groot en ik overschat mezelf nog wel eens in het vermogen te filteren van wat er binnenkomt.
Toch merk ik, dat ik sinds vorig jaar, vorige zomer, een stuk ben opgeschoten in het mezelf niet zo snel meer te laten provoceren door anderen. Of ik geplaagd wordt door m'n lief of de steekjes onder water die ik her en der best wel eens krijg aangereikt.
Steeds minder blijft het hangen of vergroot het zich buiten proportioneel, steeds vaker hanteer ik de subtiele provocatie's naar hun waarde; als provocatie. Niet meer of minder. En vind ik de handigheid het te plaatsen waar het hoort, te laten daar waar het vandaan komt. En ik ben er trots op.
Ik reageer van binnen met hart en ziel niet meer op de onkunde van D gisteren om me gewoon de hand te schudden. Een erg snel knikje van zijn kant zegt mij weer dat juist hij moeite heeft met de situatie en niet ik. Ik kan me beheersen om niet de sites op te zoeken waar ik niets meer dan gefrustreerde onzin vind van mensen die in de levenszee rondspartelen zonder dat ze kunnen zwemmen. Mijn geheugen laat me in de steek wat veel negativiteit betreft en ook mijn favorieten zijn opgeruimd na de grote schoonmaakbeurt van mijn pc. Tijdens een Secondlife feestje van vriend P laat ik me ook niet provoceren tot een ruzie over oude koeien die ik al lang en breed vergeten ben omdat ze er niet toe doen. Ik ben het echt vergeten... Ze neemt me van alles nog kwalijk en ik laat haar schertsend kwetsende uitlatingen doen in een persoonlijk berichtje. Ik zucht eens diep, vertel haar dat het niet om mij gaat tijdens het feest, maar om de jarige en bied mijn verontschuldigingen aan voor iets waarvan ik geen idee heb waar ik dan toch de fout mee in ging, toen. Een jaar geleden, of zoiets. Een stilte volgt, een heerlijke stilte, rust in mij die zich uitstraalt naar de realiteit, naar mijn nachtrust, naar m'n lief en de geblancheerde boontjes.
Glimlachend en met rust kan ik dit nu verwoorden, vorig jaar nog niet. Op de kast had ik gezeten, met hoog rode blos, trillende handen en kromme tenen. Nu pas ik nog in mijn leren slippers en rij bedaard het terrein af.
Ik schep mijn eigen verleidingen voortaan wel....