Viezigheid

Tijd voor viezigheid. Inherent aan het hebben van een frans rommelerfje midden in de bijna ongerepte wildernis.
Het huis en bijgebouwen zijn opgetrokken uit graniet, hout en dan toch de weinig bewerkte balken die zo uit het bos komen, met lauze-stenen daken. Puur natuur dus, ook het water komt uit de bron en we ontberen riolering of septic-tank.
De eerste aanblik van de buitenboel was sprookjesachtig; de helft van de gebouwen stevig ingepakt in klimop, wilde bloemen, voor de meeste onkruid, en te grote struiken in en op alle muurtjes die ook onder de klimop aan het verdwijnen waren en anders bedekt met mossen. Een waar paradijs voor insecten, kleine zoogdieren, overwinterplaats voor vleermuizen en slangen en alles wat zulke dieren aan rommel en viezigheid achterlaten.
De tweëede aanblik was in het donker, want de luiken bleven dicht tijdens de eerste bezichtiging. De kamers roken muf en naar (vleer)muizenstront. Sommige ruimtes waren verbijsterend, zo vies. Het parket haast onzichtbaar door het stof van vele jaren, spinnenwebben, muizenpoep, vleermuizenplassen, dode muizen in alle stadia van ontbinding, een dot pluis met een rattenskelet erin verstopt tussen linnengoed in een kast, slangenvellen en hele takken klimop dat al aardig het pand in was gegroeit. Ja ja, puur natuur! De baskamer was meer een Parijs' openbaar toilet waar het licht het al tijden niet meer deed met weer de klimop die via het kleine raampje de badkamer een aparte sfeer gaf. Wel leuk allemaal, maar geen haar op mijn hoofd die eraan denkt zich daar te wassen, laat staan uitkleden!
Goed, dat was de eerste indruk. Toch kochten we het en zijn we nog voor de officiële koop gaan schoonmaken. Hoekje voor hoekje, ruimte voor ruimte, voor zover dat gaat als alle spullen van de eigenaar er nog in staan. -Voor- en nafoto's heb ik veel, heel erg veel!-
Toen we hier echt woonden, na kerst 2008, hadden we inmiddels warm water. Een stofzuiger kochten we tijdens de maand erna. Het was winter, een mooie stralende winter en nog niet bekend met het feit dat je huis net zo goed natuur is, als net buiten over de drempels, die we nauwelijks hebben, hooguit een opstap. Ook geen insecten, alleen het aantal muizen die de katten mee naar huis brachten gaf een indicatie van de ongereptheid van dit stukje gorges.
Toen kwam onze eerste lente! Veel klimop was al buiten van de muren verwijderd, maar niet genoeg om ons met de warme hap naar binnen te jagen. Buiten komen betekende in wolken van vliegen zitten. Gewoon die kleine zwarte irritante kriebelvliegen die graag op je eten gaan zitten en als dat niet voor handen is, op je lippen, in je oren en in je neus; vocht!
We leerden dat klimop schaduw, beschutting en vocht levert aan vliegen en dat hagedissen graag jagen op door de zon verwarmde stenen en rotsen. Zaak was alle klimop rond het huis zoveel mogelijk te verwijderen en helaas; de katten bijten de hagedissen dood, die zo gek zijn op vliegen. Weg idyllisch sprookjeshuis in het bos!
Maar ok, minder vliegen buiten... Nu binnen nog en dat is nog een strijd. De ouderwetse vies uitziende vliegenstrippen werken nog het best. Die vangen er op een avond wel een stuk of dertig, wij houden vol.
Iedere mooie dag staan hier de deuren open, nog niet vertrouwd met dat het huis zo ook opwarmt, maar a la. Ik zoog stof zo'n drie keer êr week en dweilde één keer per week. Maar dat werd te gek, veels te veel tijd was ik eraan kwijt, terwijl andere dingen ook belangrijk zijn. Dus met moeite leerde ik wennen aan alle beestjes in huis, tot aan die muis in dat keukenkastje, die steeds weer het gat wat we met cement hebben dichtgesmeerd aan de rand ervan weer openknaagt om zich heel even tegoed te doen aan de voorraden die er staan. Lang duurt dit nooit, want met 5 katten houd je dit goed in de gaten. Maar dat houdt die ene vleermuis niet tegen die via de raampjes even komt gluren. Ook alle andere insecten voelen zich thuis in het huis! Van boktorren (ja, klopt, daar gaat onze houtconstructie) tot bijen, wantsen, kevers, mieren in alle soorten en maten en zelfs slakken vereren ons met een bezoekje zo nu en dan.
Langzaam aan leer je wel ook vieze beestjes te accepteren, tolereren. We zouden het huis wel heel grof onder handen moeten nemen om het helemaal beestjes vrij te krijgen. Dit zou afbreuk doen aan het karakter en niet passen bij de omgeving. (Onze 'buren' hebben spierwitte kunstof kozijnen met mooi dubbelglas en witgepleisterde buitenmuren, terwijl het er binnen uitziet als in de middeleeuwen met kleurentelevisie, kipgril-machine, magnetron en koffiezetapparaat naast de traditionele schouw waar een hout gestookt fornuis in staat. Het dorp spreekt er schande van, van die kozijnen en het witte pleisterwerk. "Dat doe je niet met zo'n huis op die lokatie.") Verder genieten we van de spinnen in en om het huis. We hebben al vele prachtige exemplaren gezien in alle kleuren. De kleinste geeltjes tot de grootse zwarte met lange harige poten die veel ander ongedierte te lijf gaan in huis en hele mooie webben bouwen.
Maar er blijven beestjes die 'er moeilijk in gaan'. Wij zijn niet vies, behouden onze aangeleerde hygiëne, maar de mensenvlooien, daar wennen we nooit aan. Onzichtbaar klein verstoppen ze zich in het houtwerk, kieren en naden en wachten op de herfst. Zodra we binnen gaan stoken worden ze wakker en dwarrelen met wat stof op als je voorbij loopt. Je voelt ze niet, je ziet ze niet en als ze je bijten voel je dit evenmin, tot een uurtje later! De bulten zijn groter als die van de mug, die we hier echt niet veel hebben zo hoog boven het water. De jeuk per bult houdt bij mij zo'n 4 weken aan. Ook Marc heeft er lang last van en er zijn geen spulletjes tegen als citroenella. Nee, deze beestjes verafschuw ik. Ik voel me dan vies en onverzorgd alsof ik in erbarmelijke middeleeuwse toestanden leef met m'n dagelijkse warme douche, tanden poetsen, handen wassen en een schone keuken waar ik erg zeikerig ben met de iedere dag schone vaatdoek.
Er schijnen gaspatronen te koop te zijn bij de dierenarts om deze vlo je huis uit te krijgen. Het is geen vlo die op dieren leeft, de katten en hond zijn al vlo-vrij sinds ze hier wonen! Maar deze vlootjes! Erger dan die teekjes die ons bezoeken, die zijn te voelen en te zien en kunnen nooit langer als een paar uur blijven eten.
Na een kleine 3 jaar is het huis en de bijgebouwen aardig verschoond van de meeste vieze beestjes. Buiten zijn er vele vliegen minder en kip en vlieg zullen elkaar wel in evenwicht houden.
Viezig blijft ook ons open riool. Niet daar waar het uit de pijp de helling op geloost wordt. Gek genoeg ruiken we daar niets dat aan een riool doet denken. Maar hogerop waar we eens een verstopping hadden die opviel doordat het laagste aanrecht, in de bar, volgestroomt was met alles dat via afvoerputjes en toilet juist weg zou moeten stromen. Er zit vermoedelijk nog een lek of verstopping onder de bramenhelling. We houden het een jaar goed kaal en houden het goed in de gaten.
(Toiletpapier spoelen we niet door en we gebruiken alleen biologische (af)wasmiddelen.
Toch ging ik twijfelen vorige week!
Castel en opa (Shadow) hadden slecht uitziende ontlasting, wij en castel vieze windjes, ik diarree, Marc voelde zich brak en Cros en Castel hadden veel oogsnot!
Wat gebruiken mens en dier? De lucht en het water! En wij hebben die bron 'onderhouden' en opengelegd met eigen inzicht. We hebben beide al zovaak gegoogled naar informatie over het onderhouden van een bron met levenswater, maar nooit een duidelijke site gevonden met hoe je zo'n bron moet onderhouden. Je leeft met en bent afhankelijk van een natuurlijke bron, geen geslagen put of aangelegd watersysteem; nee, zo uit de berg, via een reservoir een leiding in dat zonder filters zo uit de kranen komt en wordt gedronken.
Ik vind wel een drinkwatertest te koop op internet.
Die vind ik vandaag in de brievenbus en gaan we enthousiast de keuken in om met een glas water alle strips te laten verkleuren.... Of niet!
We kunnen testen op; PH-waarde, hardheid van het water, Nitraat, Sulfaat, Lood en Chloor.
Uitslag, 0.0 lood, 0.0 sulfaat, 0.0 nitraat, PH tussen 5 en 6 en 0.0 hardheid dus geen kalk in het water. Nee, onze klachten lagen niet aan het water of een besmetting hiervan. Het was de omslag van winters naar extreem hoge temperaturen van 30 graden in de schaduw zonder wind!
Toch is de viezigheid inherent aan het leven in een huis als dit op deze lokatie. Ook zonder koeien en een stal naast het huis. Ook zonder hond in huis, maar wel katten op de bank. Toch vlooien in de herfst en altijd spinnenwebben en andere insecten die vooral 's winters je ruimtes delen.
Viezigheid, altijd wel ergens, je moet er tegen kunnen.