zomers

Gisteren liep ons betonfabriekje zo lekker, dat Marc me deze ochtend vraagt er ook weer flink aan te trekken. Dus bereid hij boven de open zandgoot voor met noppen-plastic en wapening terwijl de eerste betonmolen al aan het kneden is. Het is net brood; eerst de droge bestandelen goed mengen, tijdje laten mixen. Dit gaat gelukkig niet met de hand. Dan beetje voor beetje wat water erbij en kijken hoe het deeg eruitziet. Donkergrijze balletjes, mooie kogelronde betonballetjes, om ieder grindsteentje wat zand, cement en kalk. De molen zit steeds zo vol dat er af en toe wat balletjes uitvliegen door de zwier die de machine maakt. Gelukkig geen aanrecht eronder, maar een grasmat van nog steeds ongemaaid gras. Als er alleen maar balletjes in de mixer zitten, kan de laatste scheut water bij het beton om er een weer grijze zware grove smurrie van te kneden die luchtig van de mixhaken vallen. Ik rij de oude lage kruiwagen tegen de dwarsstang aan en kiep de zware trommel en moet mijn best doen hem van z'n pieletje af te houden. Das altijd met die eerste vulling. Ik kiep de trommel weer omhoog en rij de kruiwagen naar het steile pad naast de schuur, vul twee emmers met beton met een fijne flink brede schep en sjouw de emmers verder de helling op, door de schuur. Ik hijs ze op de muur die m'n lief afgelopen maanden heeft gerenoveerd.
We begonnen voordat de zon zo hoog staat dat hij in zijn ochtendgloren al brandt voordat de dauw is verdampt. Uiteraard in werkkleding en zware werkschoenen en zijn rieten hoed. Ik wacht tot hij de emmers heeft gestort en terwijl ik ze beneden weer ga vullen, stampt hij het beton aan, om het daarna met een spuitflesje water en een troffel glad te smeren voor zover dat gaat met de hand op een onmogelijke plek op de MR Bricolage-manier. Ik maak drie volle betonmolens die ik in emmertjes naar boven sjouw. Marc werkt naar de laagste hoek toe en het gaat verrassend snel met z'n tweetjes. Eind van de ochtend is de zon dieper in de goot gaan schijnen en zo warm dat hem de paniek weer toeslaat; Hij kan gewoon niet tegen die hete zomerzon .... op 6 april! Net gewend te zijn aan het einde van de winter, de zomerkleren nog niet uit de dozen gehaald en hop; heet!
Ik kijk het even aan. En waarom ik daar niet eerder op kom, of hijzelf, is me een raadsel. Maar accuut laat ik hem in de bakkende goot staan, met steen omringt zonder bries. Ik loop naar de terrastafel en gris de parasol van zijn voet. Het is een verschrikkelijk vies oud en versleten ding. De weervlekken tekenen zich donker af tegen het vale bevlekte canvas. Eén van de armen is eens half afgebroken, het teak-houten latje hield het niet en brak na een smak op de grond. Windvlagen tillen hem onverwacht uit de tafel en hij waait ongeleid ergens heen.
Ik pak nog de 30+ UV bescherming en neem het trapje de muur op bij de kippen. Ik hang de parasol stevig tussen de rotswand en de zijmuur van de schuur. Beide grof en stevig. Ik smeer zijn rug in, oren en nek en vrolijk gaan we verder. Eind van de middag is die zon er allang weg en doen we de derde en laatste volle betonmixer wegwerken. Marc bouwt er nog een stukje regenpijp inbouwen, zodat we het water in de toekomst daar ergens op kunnen slaan. We weten alletwee dat een reservoir in het zwembad perfect zou zijn, maar we spreken het niet uit. Weer een grote klus erbij!
Maar die lap goot die er nu ligt is nu al af en dat hadden we niet durven hopen, zo snel.
Eerste de dragende zijspandten, die het dakhout moeten dragen voor de lauzestenen die met spijkers gelegd worden. Iedere steen 1 of meer lange spijkers.
En we voelen ons er zo lekker bij, dit rommelen. Misschien wat moeilijker en zwaarder, zoveel zelf met de hand te moeten doen. Maar we worden er niet armer van, als je begrijpt wat ik bedoel.
De kipjes doen iedere dag in dezelfde volgorde hetzelfde ding: een ei leggen. Nog geen hele grote, maar mooie en lekkere eitjes. Wij moeten echt meer eieren gaan eten! De wouwen vliegen nog dagelijks hun rondje over ons open terrein waar onze dames en heer met hun veren pronken. Onze kipjes glanzen prachtig, zijn schoon en blijken al karakter te hebben. Haan is bangig, maar hij doet zijn best. Om te kraaien -gaat steeds beter, drie keer per dag eventjes-, om kuikens te maken -nog niet overtuigend, eerder schugter in de bosjes- om uit de hoogte ons verbaast op te nemen, maar de katten straal te negeren. Cros ziet dit als uitdaging om te dollen met deze twee-poter. Daar komt ie nog wel achter!

De moestuin ziet er bijzonder uit. De nog kale vakken, de gevulde autobanden keurig gerangschikt op wat eens een rotvak was doordat het te stijl was. De zachtgele kas, de enorme notenboom erachter, zo kaal nog na zijn snoeibeurt. De teilen waar water in- en uitstroomt, de vakjes prei die er schitterend bijstaan, wat groene kool op rijtjes en het groene vlakje met oogstbare spinazie. Hier omheen en tussen de hellinkjes, vakken en trapjes door, onder de acacia's, is het een zee van enkelhoog groen gras met duizenden bloemen. Gipskruid, sleutelbloemen, longrkuid, vergeet-me-nietjes, benedenaan een mei-orchis, bosviooltjes, paardebloemen en de bollen met pluis, die groot en heel dicht van zaadparapluutjes zijn. De moestuin wordt niet alleen steeds praktischer maar ook mooier.
Weer vind ik een heel klein dood slangetje in het zwembad dit keer. Geen idee hoe lang het er al ligt, maar Kip 1 rent naar me toe vanaf twee meter en rukt met een bruusk gebaar het slangetje uit mijn hand. Wat een vraatzucht! Ze gaan al gewoon alle 4 op stok na het avondeten. Er worden twee legbakken bezeten en 3 van de 4, Kip 1 natuurlijk niet, gaan uit zichzelf naar binnen einde van de middag als we gaan staan dralen in die hoek. Nu waren we beton aan het wegwerken, dus ging dat zomaar vanzelf. Kip 1 heb ik in een hoek gedreven zodat ik haar rustig oppakken kan. Dus die is naar bed gestuurd. Kippen-puberteit.
Ze badderen in zandkuiltjes die ze eerst uitgebreid schoongepikt hebben en alle takjes hebben verwijderd door ze aan de kant te smijten.
Het is even zomer vandaag.