Van alles en nog wat

Nu Harry weer naar huis is en het is gestopt met regenen, komt de hectiek dubbelhard terug. Heel de dag door trainen we Castel om de kippen een halt toe te roepen als ze het terras op komen of de trap af tokken richting moestuin. Er zijn er inmiddels twee aan de leg in het kleinste tuintje ooit naast het kippenhok waar de dames om beurten een half uurtje gaan zitten vaak vergezeld door de haan die zich ook wat ingraaft in oud droog blad. -Correctie; alle drie zijn ze aan de leg blijkt tussen de middag- Kipjes horen hier gewoon en ik kan er geen genoeg van krijgen om naar ze te kijken en ze even aan te halen als ze om me heen staan te wachten tot ik een wurmpje aan ze geef of ander lekkers voor ze neerleg. Ze vinden ook kleine slangetjes die ze amper op kunnen eten, want als de één een flink lekker hapje heeft gevonden, wordt ze net zo lang achterna gezeten tot de andere kippen mee kunnen genieten. Maar kippen zijn egotrippers, dus lopen ze vaak langer dan een kwartier met de hap in de snavel rondjes te rennen tot ze rust heeft gevonden het ook op te eten. Gisteren heeft één van ons een couleuvre (ongevaarlijke slang) op de kop getrapt, per ongeluk, en het lange lijkje vind ik bij de middendeur, slap en koud. Omdat het slangetje toch 30 cm is doet de kip die hem uit mijn handen rukt er langer dan een half uur over om een rustig plekje te vinden en ongestoord het lange dier op te peuzelen. Ze badderen en lopen om je heen als we voor het huis bezig zijn. Ook dacht één der kipjes dat mijn lippen wel lekker zouden kunnen smaken. Onverwacht pikt ze in mijn bovenlip waar later een mooi rond bobbeltje verschijnt. Het is al snel weer weggetrokken en kip heeft er geen vulling aan. Verder pikken ze aan je schoenen, je kleding als het een patroontje heeft en proberen ze gewoon alles te eten wat ze tegen komen, vermakelijk. Verder doen de wouwen elke middag hun best om een aanvalsplek te vinden + vluchtroute, want die kippetjes zien er toch wel heel smakelijk uit. De haan geeft geen kik, alleen tijdens het overvliegen van kleine vliegtuigjes. (Misschien is hij doof?) Marc gaat verder aan de schuur. Nog een hoek heeft een nieuwe draagbalk nodig zodat daarna een begin kan worden gemaakt aan het leggen van de goot. Maanden geleden heeft hij met een klein pioniersschepje de 10 meter lange ruimte achter de schuurmuur uitgegraven. Je kunt je er amper omdraaien en alleen met een emmertje heeft hij zoveel kub grond, blad, wortels , eikels en takjes uit de goot verplaatst. Daarna met alle geduld van de wereld zand geschept in een bocht van het stalpad, via emmertjes het bobbelige pad naast de schuur op gesjouwd om het van binnenuit in de goot te gieten. Aanstampen, met afschot natuurlijk, en in laten regenen. Nu is het tijd voor het beton storten achter de schuur. Tussen muur en scheve overhangende rotswand is het erg lastig werken. Voor het beton moeten we bergzand zeven (een oud bedspiraal diagonaal geplaats met maar twee poten onder 1 kopse kant met schaduwdoek erover, zodat alleen het fijne zand erdoor valt in de kruiwagen die er onder staat). We halen grind dat na de eerste asfalteerronde is blijven liggen bij de ruine, mooi grof zwart grind. Ik haal cement en kalk bij de Gedimat en samen met water maken we in de kleine betonmolen het zware goedje waar de 10 meter lange brede goot mee vol moet. Oud betonijzer knippen we in stroken, buigen de buitendraden 90 graden en leggen deze wapening op de plastic noppenstrook op het ingeregende zand. Emmertje voor emmertje sjouwen we het beton de schuur in waar Marc het stort en aansmeert. Er gaan 18 tot 20 betonmolenladingen in de goot. Dat betekent meer dan 100 volle emmers zand, meer dan 100 volle emmers grind, 8 35 lt. zakken cement, 3 zakken kalk en wat water. Deze klus is loodzwaar en we doen af en toe twee betonmolens. Alles moet met klein materiaall, met groot -dat we niet hebben- komen we niet in de buurt van die goot boven, in en achter de schuur.

Ik heb een manier verzonnen de overloop van één van de waterteilen in de moestuin te leiden door een stukje tuinslag half door te snijden in de lengte en het aan de rand van de teil te hangen. Dit water stroomt nu via een buisje onder het smalle paadje naar beneden. Nu nog bamboe splitsen om het verder te leiden zodat het water een gieter vullen kan. De teilen en bakken zijn allemaal in gebruik en het is zonde dit weg te zien spoelen de grond in waar geen groenten staan. De zijtakjes moeten eraf en ik schiet uit met de handzaag die dwars op mijn duim terechtkomt. Dus naar boven klauteren en een flinke pleister plakken die ook de nagel een stukje gesplitst heeft. Dan het splitsen van de bamboestok. Dit gaat redelijk makkelijk met een sikkel en een houten hamer, alleen splitst hij het bamboe vaak wat scheef. Als ik de helft op de grond leg, draait de bamboe, dus laat ik deze goot op z'n kop drogen met flinke stenen erop, zodat het water echt van a naar b stroomt in plaats van dat ik het halverwege verlies. De tussenschotjes hak ik er zorgvuldig uit met een rond beiteltje en ik schuur deze vlakjes glad zodat troep niet achter die randjes blijft hangen. Het is een heel werk om de moestuin blijvend van water te voorzien. Maar het is effectief, natuurlijk, goedkoop en decoratief. Zodra er eenmaal water door bamboe stroomt rot het namelijk nauwelijks, nee beter, niet! De irrigatiescheuten die ik twee jaar geleden maakte als een soort testje zien er nog top uit en ze werken zoals twee jaar terug.

Verder harrewarren we over het 'afronden NL'. Ik heb kosten nog moeite gespaard om te proberen te regelen dat we samen naar NL kunnen. Maar uiteindelijk blijkt dat m'n lief dat helemaal niet wil en het te moeilijk vindt om te regelen. Daar sta ik dan met al m'n goede bedoelingen. Kribbig trek ik mijn handen ervan terug. Zo hoeft het van mij zeker niet en ik vind het dermate eigenwijs dat het me geen moeite kost 'het' los te laten. Ik rommel met alle liefde verder aan m'n waterwerken en de moestuin. Ik ga ook weer eens naar het gezondheidscentrum. Om te zwemmen, stomen, een sauna te pakken en eens mee te doen aan tai-chi. Zwaar zo die eerste keer. Ik verwen mezelf met een abonnement voor het hele jaar. Het is even één flinke uitgave, maar ik kan nu onbeperkt, 7 dagen per week en 1 extra activiteit per dag doen zoals yoga, tai-chi, aqua-gym, noem maar op. Ik tref er oude yoga-dames aan van dat allereerste seizoen dat ik gericht onder de mensen kwam. Converseren gaat me stukken makkelijker af, maar zodra het het niveau van een kippenhok heeft bereikt, haak ik af. Fris en schoon kom ik dus weer eens 's avonds laat thuis. Het wordt warm deze week, dus maken we ons op voor de broodbakdag.