signalen

Bedrukt sta ik op, moe ook. Niet fysiek moe, maar moe tussen m'n oren van alle energie die wegvloeit naar een bodemloze put. Marc klimt weer helemaal in de telefoon, belt met een frans verhuurbedrijf van busjes en legt zich neer bij het feit dat we er toch ruim 1000 euro aan kwijt zijn. Ik word wakker in de moestuin, in mijn kamerjas paf ik een shaggie -hoe schrijf je dat?- en zie de pracht voor mijn neus. Een kleine wouw maakt zijn ochtendronde boven ons terrein en tekent zich scherp af tegen de blauwe hemel. Motorrijders komen met een flinke vaart de bocht om.
En een ander geluid valt ons plots op, geroep dat weerkaatst in de gorges. Een ongeluk??
Inderdaad! Blijkt later als ik de auto pak om naar de markt te gaan; een motorrijder is uitgegleden in de laatste scherpe bocht op het bospad richting ons huis en heeft zijn been gebroken. Pompiers met ambulance, gendarmerie en 5 andere motorrijders staan op een kluitje rond de gevallen man die al op een brancard ligt en verzorgd wordt door het ambulancepersoneel. Ik stap natuurlijk even uit om te vragen of ik erdoor kan en om aan te bieden dat ze bij ons kunnen draaien. Doorrijden met de ambulance is geen optie. Ik lieg alsof het gedrukt staat, dat ik het erg vind dat één van de mannen een ongeluk heeft gehad. Er staan nog steeds geen borden "ja, de borden zijn binnen hoor!!!", en er is geen toegang tot het brein van de burgervader die lintjes doorknipt en vriendelijk glimlacht als we hem tegen het lijf lopen. Hij kan spreekwoordelijk de pot op en zal zich ook niet begaan voelen met een man die nu wel in het ziekenhuis zal liggen.
Ik ben zo moe en van de kaart van alle 'signalen tegen' dat ik geen woord frans versta vandaag en ik verontschuldig mij hiervoor bij de olijven & wijn man op de markt. Trek me terug uit de enorme rij bij de groenteboer en loop een beetje verdwaast in de supermarkt voor een kool of twee en een tros bananen.
Op de terugweg naar huis kom ik de stoet tegen; de gendarmerie en de ambulance op de weg en op het half geasfalteerde bospad de resterende motorrijders.
Ik knik ze toe, daar is alles mee gezegd.
Thuis zit Marc nog, of weer, aan de telefoon. Harry heeft tijdens het grasmaaien in onze tuin in Nederland zijn meniscus gescheurd of verdraaid en kan dus komende maand(en) niets voor ons doen.
Het volgende signaal! En zo stapelen de signalen zich op alsof we verkeerd bezig zijn, het huis niet zouden moeten verhuren, terwijl verkopen ook niet lukt. Meer werk en meer geregel.... Wanneer houdt dit op?? Doen we er wel goed aan? Waaraan eigenlijk?