Meestal zijn deze beren en spoken en zorgen zo weer weg, ben ik ze gewoon vergeten... Dit specifieke spookje valt me al te lang lastig. Tijd voor het Ghostbusteren.....
Ik probeer al vanaf februari Dominique en Michael te spreken te krijgen of een mailtje te ontvangen. De kunstenares met haar prachtige schilderijen en Michael als stichter van Nature & Culture, een internationaal netwerk dat culturen met elkaar in contact laat komen.
Maar hij is kortaf geweest in zijn facebook-berichtjes of antwoordde niet en zij doet niks met computers, alleen de schilderskwast en zorgen voor haar man. (Dit laatste kan heel veel werk zijn en ik ken hem een beetje, alle begrip voor haar stilzwijgen.)
Maar toch laat het me niet los dat ik dat spook zie, dat me geniepig toefluistert dat ik werk en veel omga met Nadine, die toch tot de club van de hogergeplaatsten behoort gezien alle functies die haar man bekleedde toen hij de pensioengerechtigde leeftijd nog niet bereikt had. Daar tegenover, gniffelt het spook, had je omgang met de strijdende vijand tegen de plannen van deze dure club. Een harde strijd die wel gewonnen is door het gewone volk; geen 100 windmolens op de plateaus rond de gemeente met een hoogte van 120 meter. "Je heult met de vijand" hoor ik het spook weer doordringend fluisteren. En dit stel is verre van dom en internationaal georienteerd.
Nadine en ik op het stoepje van haar oude watermolen;
Terwijl ik probeer het net even te hoge gras bij Nadine te maaien, speelt het spook zijn gebruikelijk spelletje, terwijl ik de lucht in de gaten houd en mijn rondjes loop. De lucht vertoont wat wolkjes en een heel zachte bovenwind verplaatst ze haast onzichtbaar over het strakke blauw. De geur van kruiden in het hoge gras, het geronk van de machine, de loopjes naar de grasberg, niets kan het spook afleiden om iemand anders te gaan pesten. Ijdele hoop, het is tenslotte mijn spook. Een zeer donkere wolk verschijnt, nog even heb ik de hoop dat het overdrijft, droog ziet de wolk er niet uit. En net onder de grote brede appelboom, waar het gras door de schaduw van de boom echt kniehoog staat, begint het te hard te regenen met de grootste druppels ooit, dat ik besluit even in de oude watermolen naast en onder het huis te schuilen.
Ik dek de maaimachine toe met een baby tuinbadje, op z'n kop.
Na de eerste bui ga ik met de bosmaaier alle muren en randjes maaien, maar ook dit werk moet ik drie keer onderbreken. Voor regen èn hagelbuien en het houdt niet op.
Ik sluit een raam in hun huis, zij heeft de halve familie over de vloer thuis, dit is haar familiehuis, maar ze woont in het stadje. Dus die is gevlogen om eten te maken voor de kinderen en laat het huis en tuin aan mij over. Alles staat open en er regent veel in via dat ene raam. Ik schrijf een briefje dat ik later deze week terug kom om de rest te maaien, in deze nattigheid is het zinloos.. Dat wordt wat, want L komt een paar dagen langs om als dames lekker samen te tutteren, terwijl ik P nog ga helpen en ook mijn eigen huisklusjes nog heb, terwijl m'n lief zondagmiddag thuiskomt en we J&D ook verwachten voor een weekje of langer, terwijl ik met slakkenteams in het kasteeldorpje ben voor het jaarlijkse feest aldaar.
Ghostbusters..... Verdelgen dat kreng, afrekenen met die flauwe kul. Gewoon langs gaan om te informeren hoe het met ze is en bijkletsen na 3 maanden.
Half nat geregend rijd ik langs het kruispunt dat me naar Dominique zou leiden en ik besluit te keren, nadat ik voorbij de afslag reed en het spook zich weer laat horen; "je heult met de vijand, daarom hoor je niets meer van ze".
Ghostbuster.......
Zodra ik de auto aan de achterkant van hun huis geparkeerd heb en omloop, tref ik haar aan in gezelschap van twee andere mannen en een vrouw. Ze is heel blij me te zien, krijg gelijk warme verse koffie, een knuffel en de vraag of ik haar boodschapje op m'n repondeur gehad heb. Ze heeft gebeld op het moment dat ik ons terrein verlaat met werkspullen om dat gras veel kopjes kleiner te maken in gezelschap van dat spookje.
Haar broer en een stel uit hun dorpje (boeren) helpen hun de schuur leeg te ruimen, omdat de werkzaamheden 1 mei beginnen. Er wordt een atelier gemaakt van de schuur. Maar die schuur staat onder en boven (onder is de oude stal) tot aan de nok en de balken vol met spullen, troep, stro, hooi en nog meer troep. Van de oude mest en andere viezigheid nog maar niet te spreken. Steeds komt er een buitje dat de spullen buiten ook nat maakt. De brandende afvalberg heeft daar geen last van.
Ze wilden 'die Hollanders' niet bellen voor hulp, want dat 'zullen ze wel te vies vinden'. Dus spoken bestaan en niet alleen in mijn hoofd. M&M vinden dit geweldig werk, altijd vele schatten ontdekken waar de fransen hun neus voor optrekken. Dominique kan fysiek weinig doen en Michael steekt geen vinger uit met de smoes dat hij 'intellectueel is'.
Hun 5 katten, waaronder drie kittens, en hun hond vrolijken de boel op. De hond heeft gisteren de enige computer in huis omver gelopen door via de snoeren zich een weg te banen naar een kroel en aandacht, dus de chaos was compleet voor hen;
Die hele schuur moet leeg en schoon in een kleine week, nog geen hulp en een kapotte computer.
Mijn spook is gevlucht na de eerste slok koffie en de omhelzing met Dominique.
Ik heb eigenlijk geen tijd, toch ga ik mest scheppen in de stal en rommel en lach wat mee met de mensen die op het allerlaatste moment toch kwamen helpen. Ik bied aan om meer te helpen deze week. Misschien stom, maar waar haal ik de tijd vandaan??? Misschien vindt L het leuk als ik haar meeneem; nieuwe mensen ontmoeten en het plaatselijke leven mee beleven.
Ze vinden het maar raar dat ik de auto helemaal vollaad met die stokoude klompen mest, maar Dominique legt uit op wat voor terrein we wonen. De auto maakt indruk, want men blijft denken dat immigranten stedelingen zijn die geen kaas hebben gegeten van het leven op het platteland.
Thuis rijd ik de auto tot aan het randje van de muur die de oprit van de moestuin scheidt. Ik klim er onhandig in en begin te scheppen. Vies en stoffig als ik ben, is de wagen 30 minuutjes later niet alleen leeg, maar ook weer eens schoon.
De houten platen achterin zijn vochtig, een volkje mieren besloot eronder te gaan wonen en er ontkiemen al zaadjes bij de kieren van de platen hardboard.
Niet slecht, een nieuw kubje mest voor de zanderige moestuingrond!
Ik zit wel erg in tijdnood, maar sommige dingen lijken even minder belangrijk. Wij worden geholpen en ik ben ontzettend blij wat terug te kunnen doen. Dus laat ik de was hangen in het zwembad, laat ik de kippen een dagje in hun hok, zodat Castel de eieren niet kan gappen, laat ik de schone was liggen en de afwas staan.
Het spoken wegjagen doet me altijd goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten