Ik ben heel erg moe en heb opgezette klieren achter mijn oren. Dus ga ik heel vroeg naar bed, om voor 8 uur er weer fris naast te staan. Weer een warme dag voor de boeg en het moment om de aardappels in autobanden te poten. De grond is dermate stug, hard en snel verdicht dat het aardappels rooien zo extreem lastig is. Dus als het loof van de aardappels boven de grond uit is, leggen we een 2e autoband op de eerste en scheppen deze vol goed bemeste rulle aarde. Zo bouwen we aardappeltorentjes die eenvoudig te onderhouden en te rooien zijn. Maar ja, voor ik een autoband heb kunnen plaatsen, eerst die stapel stenen en keien weg en de grond wat vlakken. We hoeven geen pootaardappels te kopen, de kleintjes van vorig jaar hebben al mooie worteltjes en zijn te klein om te schillen. Dus mogen zij nieuwe aardappels voort brengen in de hoop dat ze groter worden dan zichzelf.
Het naar binnen laten gaan van de kippen was geen probleem in m'n up gisteravond. Alleen meneer de Haan snapt er niks van. Die steekt de kop door het luik, doet twee stappen richting stokken in de schemer en haast zich weer onder luid krakeel naar buiten. Daar blijft hij verdwaast rondstappen op zoek naar zijn kipjes, die alleen hun buikje vol hebben en op stok gekropen zijn.
Marc zijn paspoort is al een jaar verlopen. Hij had eigenlijk geen nieuw paspoort willen hebben in verband met die vingerafdruk die erin moet. Maar nu zijn rijbewijs binnenkort ook verloopt, wordt het lastig om zoveel dingen te regelen. Zelfs het aanvragen van een uittreksel van het geboorteregister blijkt onmogelijk met een verlopen paspoort.
Gister vertrok hij in 'de Blauwe' voor een 24 uur's uitje, naar Toulouse, om zometeen op afspraak bij de ambassade een nieuw te regelen. Pasfoto's had hij in NL laten maken. Na aanvraag -en betaling- krijgt hij het document per aangetekende post opgestuurd.
Ik zie tijdens een mijmerrondje in de schuur, waar ik ook de nieuwe mooie goot bewonder, een vleermuis fladderen die ik blijkbaar wakker gemaakt heb. Het dier is groot als het vliegt, toch zeker een centimeter of 25!
Cros en Castel zijn weer genomineerd voor 'Beste Teken-Hostel 2011'. Uit Cros zijn vacht pluk ik dagelijks een tiental van die kleine bruinrode nog platte parasieten. In Castel haar vacht is het lastig om ze te vinden, nog klein en fijn. En dat spijt mij! Ik freubel met een verafschuwd gezicht die vieze grijze grote dingen uit haar vacht, wenkbrauwen, randjes van haar oren en kinnebakkes, bah! Dus investeer ik weer erg veel geld -ik blijf het vervelend duur spul vinden- in een anti-teken goedje.
We strooien ook Castel's brokjes onder met knoflookpoeder, waar ze dan weer een paar dagen niet van eet. Ze vindt het de eerste dagen echt vies, maar gaat toch ervan eten als ze teveel honger heeft. Pipo lijkt niet meer favoriet voor teken, waarschijnlijk door zijn ziek zijn, de stank die als een beschermend laagje om hem heen hangt. Aai komt te weinig buiten, dus zo nu en dan eens 1 teekje die zich met zeer veel moeite in haar diepe vacht heeft ingegraven. Joppie heeft een heel kortharige vacht, daar zien we ze gelijk op lopen om ze snel even weg te vegen en dood te maken. (Marc hakt ze in twee met een duimnagel, jakkes.) Shadow is al uitgedroogd en komt nog net op het terras. Dus alle teken lijken een oproep te hebben gekregen om de twee makkelijkste dieren te grazen te nemen tijdens deze mooie zomerse lentedagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten