Volschieten

Een paar dagen geleden vind ik dit filmpje;. Het geluid stond nog hard en niets vermoedend zet ik het kleine beeld op Full Screen. Ik heb nog nooit zo snel tranen gehad en voor ik het me besefte waren m'n wangen nat. Dat was vol Schieten! http://www.youtube.com/watch?v=Um9KsrH377A

Na gisteren vandaag een drukke dag tussen de fransen. Heel sociaal, maar na afgelopen weken een hele opgave.
Ik ruim wat op thuis en pak spullen voor het doen van boodschapjes op de markt, boomverzorgings spullen en andere kleding om naar het gezondheidscentrum te gaan. Zet er nog twee volle maar heel lichte vuilniszakken bij -vergaard in een ruime drie weken :-) en kus m'n lief gedag rond half 11.
Met de Blauwe half volgepakt -de Rode staat weer eens bij de garage voor een voorkeuring op de controle technique van morgen- stop ik bij de brievenbus, beetje te vroeg de postbode zijn schema kennende, maar hoopvol gaat het sleuteltje erin.
Jaaaaa een spierwitte, ongekreukte, dikke A-4 enveloppe; post! De reclamefolders negeer ik, die zetten aan tot kopen en daar hebben we inmiddels een hekel aan gekregen, wat het ook is. Het gaat er toch sneller uit als erin komt, bekend??
In de auto bevoel en open ik gretig de enveloppe en haal het slanke hoge boekwerkje eruit. Ik sla het open; een collage-boekje, handgemaakt, met op de eerste twee pagina's een lieve welkomsttekst, handgeschreven. Plaatjes die ik zelf uitgeknipt zou hebben zou ik zelf op zo'n prachtig idee komen om iemand iets bijzonders te geven. Met uitgeknipt uit een magazine L'ANNIVERSAIRE! bovenaan geplakt. Alle bladzijden zijn volgeplakt, getekend en geschreven met werkelijk alleen maar een spiegeltje van al het prachtigs in mijn leven, even keurig op een kleurrijk dienblad, gemaakt met veel liefde door een lezer van deze weblog....
Ik lees het boekwerkje niet verder na haar briefje voorin, blader het snel door en beland achterin op 4 pagina's met 4 kleine kado-envelopjes, dichtgeplakt met vier witte stickers met een rijmpje erop over de inhoud. Ik klap terstond het boekje dicht, doe het resoluut terug in de witte enveloppe en zet het rechtop op de passagiersstoel. Over vol Schieten gesproken. Ik krijg de dikke tranen ter nauwernood weer terug mijn ogenkassen in, want ik moet nog even een dag presteren!
Eerst reisproviand en wat vergeten spullen bij de supermarkt, dan kaas op de markt en na het zien van de rij bij de groentekraam, loop ik terug naar de super. Geen energie voor rijen vandaag en zo heerlijk om daar eens aan toe te geven. Tis al bijna 'over de koppen lopen' door de regio's die nu vakantie hebben in Frankrijk en Parijs is van de partij. Als er ergens veel Parijse toeristen heengaan is het hier geloof ik...
Ik plof neer op het terras van de bistro uit het zicht van de spiegel zodat le patron me niet ziet zitten, dus wacht ik rustig tot hij andere gasten hun drankje komt brengen. Nadine wacht ik daar op onder het genot van de zon, uit de wind en een caffee crème en als zij toch wel in de rij bij de visboer gaat staan voor de maaltijd met z'n drieën, kan ik mijn werkspullen wel vast uit de auto halen.
Als een boerentrien zit ik op het terras, maar het boeit me allemaal niet.
Nadine heeft haar vis en groente en ploft tegenover me met haar cubaanse strohoed met zwart breed lint en een grote zwarte zonnebril. Ze kan verschrikkelijk goed kletsen, maar soms luistert ze ook echt, dus kan ik even m'n verhaal kwijt. Zodra ik bijna over het busje/vrachtwagen-probleem ben uitgesproken is het haar beurt mij te onderbreken. Zeg maar tegen Marc dat hij morgen mijn bus mag lenen. Dus heb ik even tijd nodig dit goed te horen en ze herhaalt het nog maar even twee keer. Even heen en weer gebel met Marc en het is geregeld. Ik schiet weer vol en weer duw ik het terug, ''k wil nie huilen, niet nu!'
Ze trekt me al telefonerend mee naar huis, waar ze aan het eten begint als ik uitgelegd heb, wat ze moet vermaken aan mijn klimharnas. Een voortreffelijke snelle maaltijd flanst ze in elkaar met de meest verse, smaakvolle biospullen en peperdure vis. De meest zachte jonge geitenkaas ooit geproeft met bio basterd suiker en franse aardbeien. Energie en voedingsstoffen voor een week. Dus de takjes van die twee lindes op het achterplaatsje liggen er in een uur af en op een stapel te drogen. Nog even babbelen, afrekenen en naar het centrum. Gekke ik kleed me toch even om en doe een plas op een bospaadje waar ik langsrij door het zo ontzettend groene verse landschap in een felle zon. Ik probeer wat te roeien in m'n up in het stille zaaltje, maar na 10 minuten ben ik het al zat, ik draal rond op de bovenverdieping, heel stil daar.
Beneden wil ik in alle rust wat baantjes gaan trekken, geen kids vandaag. Natuurlijk kom ik Christine uit het kasteeldorpje tegen bij de kleedhokjes en maak een praatje. Eerste contact na december, ze blijft gewoon heel de winter binnen, vertelde ze me eens.
Er begint aqua-gym, dus van baantjes trekken komt niets, ik gym maar mee tussen de dikke en oude dames met badmutsen op die toch echt uit 1940 stammen!
Het is tam, maar wel lekker, rekken, strekken en mijn ene knie heeft het zwaar. Daarna trek ik mijn baantjes, ga 12 minuutjes in een hete sauna liggen en spoel me lang koud af. Nu fris naar huis, terug met Marc naar boven om de auto te halen.
Daarna bekijk ik, met Marc over mijn schouder, het boekwerkje beter, helemaal, knipsel top tot papieren teen en lees. Onze vingers bevoelen de zakjes onder de rijmpjes. We zijn alletwee geraakt, ik zie twee glinsterende ogen in een zacht gezicht voor me aan de andere kant van de tafel.
Nu ik schrijf, laat ik me lekker volschieten en zucht. Mooi