Op de terugweg rijdt Marc graag creatief en ik verkoos de Blauwe te nemen, het is toch onze uitjes-auto. Uiteraard ontdekken we allerlei paadjes en weggetjes met ontdekkingen. Een oude watermolen en bakkerij, een vervallen hameau met maar één doel; Leven. Maar de gebouwtjes staan er leeg en verlaten bij, deels verruineerd, deels nog nèt intact. We treffen hier in de middagse zonnestralen weer typische dingen aan en natuurlijk mooie plaatjes.
De oude ladders zijn hier talrijk, verheven tot duur boeren antique, handvervaardigd en blijkbaar haast onverwoestbaar. Deze ladder is langer dan de schuur, dus hij moet er diagonaal in. Dit is een prachtig stukje vakwerk, wonderbaarlijk en nog helemaal heel. Franse schuren zijn flink breed en diep!
Het Broodoventje heeft een volledig bemost dak dat ooit een kans heeft gekregen ter praktische renovatie; de pannen zijn gewoon vierkant en gebakken, niks traditioneels dus. Evenals de schoorsteen die mijn cameralens niet waard is. Maar de voorkant van het oventje is een must-see op de plek waar het nu staat. Natuurlijk ook vernieuwd en inmiddels alweer verroest, wat het deurtje nog mooier maakt. 
Boven de stal en voor de schuur, die boven de stallen is gebouwd met een aardwal aan een kopse kant voor de ossenkarren, bevind zich iets als een woonruimte. Een oude houten wand die haast tot stof is vergaan dankzij de houtwormen -die niet in die ladder zaten!- maakt de afscheiding tussen schuur en woongedeelte. Een eenvoudige hoofdhoogte schouw met daarboven een plank. Uiteraard staat en ligt er van alles, maar lopen is te gevaarlijk. De vloer, met daaronder de stal, is in zulk slechte staat, dat je zo in de diepte kijkt.
In bijna alle nog net overeind staande huizen, vinden we kruisjes. Veelal van hout, meestal met Christus er nog op. Dit kruisje hangt ook nog in het midden van het gebouw. Dat blijft gewoon hangen waar het hangt. Ook in onze schuur en in het middenhuis vonden we houten kruisjes, die we gelaten hebben op de plek dat we ze aantroffen. Het kleine kruisje uit 1912 met een zilveren Christus erop is een kleine schat die we koesteren. Dan nog het kruisje wat ik van mijn ouders kreeg, zelfgemaakt, van hout, hangt boven op mijn kamer. Een stil symbool voor de liefde voor mij.
Zo maar een huisje. We denken de oude varkensstal, maar binnen liggen voddige dekens, bossen oud touw, kratjes en uiteraard lege autobanden en oud ijzer.
Uiteraard heeft zo'n oude bakkerij/drogerij (kastanjes voor het meel) een molen nodig voor het meel en ook dit huisje staat nog maar net overeind met de molensteen er nog in. Wat een prachtstukje Aveyron is dit en wat ontzettend zonde dat dit staat te vergaan tot een hoop overgroeide stenen met de topstukjes eruit gesloopt voor de handelaren en hebberts.
Dit vind ik zulke mooie plaatjes... En er staan er hier zoveel van.
Appelbloesem van een laag klein beschadigd vormloos appelboompje. Maar wel onze appelboom die erg lekkere en grote appels geeft. Deze boom krijgt extra knuffels.
De snijbonen zijn gelukkig in hun nieuwe (r)onderkomen.
Tijdens een uitje moet je soms tanken, op het platteland. Pffffff, we diepen 20 euro uit een vakje in de auto, blij dat we ermee thuis komen.
Uiteraard duiken we een naaldbos in, geen bosbouw met die kale bosbodem, maar naaldbomen met een normale onderbegroeiing. Nou jaa, normaal?! Duizenden baby-sparretjes, zover het oog rijkt van 8 cm hoog tot ver in de hemel met open plekken met nog meer kleine sparreboompjes. Allemaal al met fris groene topjes waar het vliesje al vanaf geblazen is door de wind. Veel vogels en wat reëen in het zonnetje aan de rand van het bos. Daar eten we een degelijke avondboterham met brie, ham en zelfgemaakte jam. Kan het nog kneuteriger, genieten?
Een gemiddelde weide nu...
Heel tevreden...
Het kasteeldorpje en de gorges met in de verte de meanderende rivier, ehm... stuwmeer.De kippen en meneer Haan
Ze beginnen al pretenties te hebben, die kippen van ons. De ganserdag lopen ze achter je aan, want mensen = eten. Dit terwijl ze een rijkdom aan beestjes en jonge plantjes kunnen eten. Ze mesten zich vet en nog is het niet genoeg. Ze verkennen wel de omgeving, maar blijven in gepaste straal om het huis heen. De moestuin boeit ze (nog) niet en we proberen ze zoveel mogelijk de helling op richting bospad te lokken. We hebben de fout gemaakt halverwege de dag etensrestjes te geven, oops! Dan blijven ze dus in de buurt, terwijl ze lekker de hort opmoeten.Waar ik sta te koken, het voortraject van het middaghapje, hebben ze vandaag gevonden. Tijdens het koken, loop ik met pollepel in de hand via de achterdeur al "Hop - Hop - Hop" roepend de haan en kipjes naar boven te pushen. Geen kippestront op dat achterterras. Haan kwam dus tussen de middag even polshoogte nemen waar zijn kliekjes bleven. Hij is zelf net zo'n veelvraat als zijn dames. Meneer Haan springt zowaar op het keukenvenster tussen de spijlen en tikt tegen de ruit; "Komt er nog wat van!?" Ik lach me suf terwijl ik aardappels sta te wassen.
We kunnen ook niet rustig eten aan de voorkant, want eerst de haan en dan de kippen verschijnen op de hoge muur achter ons en verdringen zich om ons te zien eten. Schandalig. En elke keer loopt Haan dan rond en zet de eerste stap. Soms de Opperkip die het terras doodleuk op een holletje betreedt. En wij maar proberen met het commando 'Hop' Castel te leren dat ze ze van het terras af moet jagen. Maar Castel snapt er niks van. Ze moet ze bij elkaar drijven, dat snapt ze wel, maar niks zonder opdracht van ons. Dus op eigen initiatief iets doen?? Ho maar. Tis zo'n welwillend beest, maar echt slim??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten