dagje weinig

De dag zelf begint prachtig, maar ik stap met het verkeerde been het bed uit dat nog eens extra getriggerd wordt door een man die steeds reageert met 'hè?', omdat het apparaatje nog uitstaat en zijn zoon die me naar buiten dwingt door downloads aan te zetten, waardoor mijn systeem en internetverbinding zo traag wordt dat ik niet kan werken. Terwijl ik 's ochtends fris en fruitig zou moeten zijn, het world wide web lekker snel en het huis leeg is doordat er weer een mooie lentedag gestart is en ik me zo goed kan concentreren. Na net die ene verkeerde opmerking graai ik m'n fototoestel van het bureau, pak shaq en een wc-papiertje en loop weg met Castel. De wandeling is prachtig, alles nog bedauwd, vroege vogels nog niet uitgezongen en de rust wordt alleen verstoord door het bulderen van de rivier. Een stukje voor de sluizen en voetgangersbrug, klauter ik de helling af richting een groot bamboebos door een wildpaadje te nemen en belandt in de natuur waar niets nog aan de aanwezigheid van mensen doet denken. Ik ontdek de wroet- en baddersporen van de wilde zwijnen. Eenden vliegen verschrikt op als Castel ze stoort door als een bezetene een sprintje te trekken richting een poeltje. Zeer oude ruines die ik nog niet kende struin ik af en vind een geweitje van een ree met de helft van de schedel er nog aan, de rest is verteerd, maar die horentjes steken zo boven de oude rietsprieten uit, dat mijn ogen erop blijven rusten en ik blij ben met deze vondst. Peulvormige judaspenning van vorig jaar schittert oogverblindend in de lage felle ochtendzon, onder hen de nieuwe planten met de prachtig heldergroene grote bladeren en al bloemknopjes in de toppen. Prachtschubwortel, een parasiete bloem zonder bladeren die haast onzichtbaar verscholen bloeit tussen speenkruid, kleefkruid en grassen. Lichtgroene aronskelken met het donkerbruine soms rode staafje als stamper, longkruid, bosviooltjes, sleutelbloemen en hier en daar witte pinksterbloemen waar ik heel verbaast naar kijk.

De doorkijkjes via deze wilde uiterwaarden, de stille poeltjes met dansende mugjes en ander gezweef en gezoem, leggen de nadruk op de verdampende dauw. Een ijsvogeltje zet dat verkeerd gelande been weer goed en ik begin slaperig te worden van deze struinpartij alsof de boselfjes me betoverd hebben terwijl ik geen bronwater drink of paddenstoelen eet.

Ooit heeft hier beneden aan de rivier, wat nog geen stuwmeer-inlaat was, een dorpje gelegen met kerk en schooltje. Ertussen en erboven de terrassen voor de wijnbouw met een aantal bronnetjes en een beekje. Nu is er van de bebouwing weinig meer over dan grove half ingestortte muren, begroeit met klimop, braam en struiken als de gaspeldoorn, brem en vlier.Veel bijna platte stukjes bos met een bodembegroeiing van grassen, bovengenoemde kruiden en bloemen en weer de klimop met een wildpaadje erdoor dat goed te zien blijft, omdat er zoveel wilde zwijnen, dassen en reëen leven. Nog steeds duf en niet uitgeslapen ga ik even zitten en ik geeuw. En nog eens en mijn oogleden worden zwaar. Ik loop iets verder voorbij het kabbelende beekje omzoomt door grove hoge grassen en zoek een plekje zonder braampjes. Ik strek me lekker uit, op mijn buik, zoek mijn slaaphouding en leg mijn wang op de capouchon van mijn vest. De aarde ruik ik, de kruiden en bloemen die nog een beetje geuren door de restjes dauw, ik hoor gezoem en zie een tiental soorten vlinders fladderen, van helder wit/oranje tot aan de felgekleurde citroenvlinder aan toe. Het gebulder van het volstromende meer wordt steeds zachter, want ik zak steeds dieper weg in een onaardse doezeltoestand. Mijn luikjes gaan dicht en ik slaap. (de bovenste foto is mijn bloemenbed voor twee uurtjes)

Als ik wakker word is het zo warm dat ik vest en trui uittrek en in mijn topje op z'n elvendertigste naar het bospad loop en daar richting huis wandel. De bui is er goed uit, de mannen werken gewoon door en ik kook kip-paprika-perzik met rijst. En passant komt Harry vertellen over zijn voorgenomen vertrek van morgenvroeg. Echt even een teleurstelling. Ook al is het niet altijd makkelijk om in zijn gezelschap te verkeren, toch is zijn aanwezigheid een leuke aanvulling en is het hier een rustige en heel gezellige bedoening!

's Middags lees ik een uurtje (ik verkleur mijn blote huid schandalig waardoor de heren 's avonds lachend naar het kleurverschil kijken tussen schouders en net onder de halslijn van een wat afgezakte top) , doe de afwas, knuffel een kip en ga bij het werk van de mannen kijken. Harry heeft een horretje voor het driehoekige bovenraampje van de broodoven gemaakt en een latje bevestigd aan het doek op de kopse kant van het zwembad, zodat we het netjes open en dicht kunnen doen en toch de kippen buiten laten. Haan heeft ook niet z'n dag en gaat steeds binnen zitten in het raamkozijntje. Eén van de kippen probeert vanuit de buitenkant waar ze in kan Haan naar buiten te roepen. Ze pikken naar elkaar, maar dat plexiglas ertussen zet geen zoden aan de dijk en Haan spendeert de rest van de dag binnen.

Marc is druk met de autobandenmoestuin. Als dit werkt zou het geweldig zijn! Het is echt geen lelijk gezicht, ordelijk met prima platte ruimte ertussen om te lopen, te oogsten en water te geven. Eind van de middag zaai ik vast bonen en peultjes en zaai ik de kas vol met kruiden, pompoen, komkommer en tomaat.

We eten lekker frietjes buiten met die zelfgemaakte kroketten en tot het donker zitten we in een zwoele lucht naar de vleermuis te kijken en volgen de bijtjes de muurgaatjes in. De honden zijn uitgeteld en wij ook.

Omdat Harry morgen om 7 uur wil gaan rijden gaat hij heel vroeg naar bed na een lange warme vermoeiende maar goede laatste dag. Wij zakken binnen bij de schouw nog even uit.

's Avonds kom ik erachter dat één van mijn favoriete medebloggers is gestopt met bloggen zonder haar archieven nog beschikbaar te houden. Ik schrik en treur er een beetje om. Ze verkoos ook een gedurfde diepte in haar schrijven, plaatste foto's en muziek, bracht me vaak aan het verder denken, steunde me in wat ze schreef en haar reacties die ik vaak kreeg. Ze plaatste citaten en oneliners waar je u tegen zegt en was voor mij een inspiratie mezelf te blijven en te loggen wat ik delen wil. Ik lees de 57!! reacties die ze kreeg op haar besluit te stoppen. Het blijkt een trent om te stoppen met bloggen. Ik kan me voorlopig niet voorstellen het bloggen te laten vallen. Het is me belangrijker dan enige virtuele wereld en een uitlaatklep die me veel goed doet.

Ik blijf nog even. Wie weet, blijft ze wel af en toe mijn blog bezoeken....