Wat mensen van je vinden

We zitten weer wat dagen in de strijd van de onmacht, geboren uit onrecht. De kwetsbaarheid van ons mensen ons te laten raken door roddel en achterklap, jaloezie en afgunst. Wat mensen elkaar denken aan te kunnen doen om hun hart te stillen met een soort van wraak, op weinig positiefs gefundeerd dat echt niets te maken heeft met de liefde. Waar het in essentie altijd om draait, mits we geld natuurlijk even buiten beschouwing laten.
Gisteren, tijdens een toch al moeilijke dag waarbij een klus voor ons niet ging zoals we gewend zijn, kwam er weer eens een via-via aanklacht binnen op SecondLife. Het gaat ons in dit online-spel niet om de knikkers maar om het spel. Niet om de inkomsten in eerste instantie, duidelijk een 2e positie, maar om onze creativiteit en de waardering die we daar krijgen.
Als er dan weer eens klachten komen, breed uitgemeten op het forum, over 1 van onze duizenden producten, en dan ons als mens erin betrekken, dan maken we ons daar beiden ontzettend druk om. Het is ronduit kwetsend als je integerheid zo in twijfel wordt getrokken. Verwoest meer, met de benodigde roddel en achterklap bij collega's geëtaleerd! Van slag zijn we dan en aangezien dat echt een amerikaanse 24-uurs economie is, gaat dit gebeuren altijd nog wat dagen door.
We doen ons best goed te reageren, als we reageren, maar steken doet het. Beschuldigd en aangeklaagd worden, gebant en doodgezwegen worden is geen pretje als je je van geen kwaad bewust bent en gewoon met plezier je ding doet.
In stilte met precies dezelfde emoties doen we vandaag ons ding en staan we stil bij het gegeven van "Wat mensen van je vinden".
Het lijkt soms alsof het belangrijker voelt en is wat anderen vinden dan wat je zelf voelt en ervaart.
Zal de collectieve rouw en het medeleven hetzelfde zijn als er 61 ooster-buren omgekomen zouden zijn tijdens deze enorme vliegramp?
Hoe objectief zijn we zelf? Wat voel je als je nooit gepest bent op school en er een klasgenootje van je kind getreiterd wordt?
Wat doet het je als je buren een lot winnen in een loterij en ze die week erop de grootste villa in het dorp kopen en 2 keer per dag met de wel zeer luxe wagen door je straatje rijden? Als je zus of broer die luxe vakantie boekt, waarvan jij alleen maar kunt dromen om welke reden dan ook?
Het doet waarschijnlijk zeer als je een familie-lid bent van de verongelukte ooster-buur en je dit beseft, ervaart, weet. Het doet enorm veel verdriet als je het getreiterde kind ziet en weer terug denkt aan je periode op de basis-school. Je zult spijt hebben dat je die villa in je eigen dorp hebt gekocht en niet 20 gemeentes verderop. En je zult ook niet bij je broer of zus op thee-visite gaan om uitgebreid en geinteresseerd de vakantieverhalen en -foto's te bekijken, terwijl je leven zo vlak en saai verloopt omdat je weer naar de caravan gaat voor 3 weken met je oude vehikel waarvan je de APK maar net kunt betalen.
"Wat mensen van je vinden" lijkt van weinig belang. Maar is dit wel zo?
Voor het internet-tijdperk was het wat moeilijker elkaar door het slijk te halen. Een dorpsroddel kon uitmonden op de brandstapel of zorgen voor enorme pesterijen, zodat de 'getroffenen' gedoemd waren de biezen te pakken en maar te verhuizen. Waar je je nu ook bevind op deze aardkloot, eraan ga je toch en wel via het nogal anonieme makkelijke medium 'Internet'.
Wat dit betreft sta ik vierkant achter de rede van Koningin Beatrix, hoewel ik verder weinig heb met de monarchie, behalve dat wij Nederlanders er toch een stuk van onze identiteit aan verlenen. (Liever Bea dan Sarkozy!)
Je kunt iemand van je vriendenlijst schrappen, in je mobiel, je mail-programma, Facebook, Hyves, Twitter enzovoorts. Maar het beschermt je niet tegen de kwetsuren van openbare smaad, roddel, spam, virussen, achterklap, vooroordelen en veroordelingen die niet eens gebaseerd zijn op de waarheid, maar op "wat mensen van je vinden".
Het ongebaseerd oordelen voelen we allemaal en waarschijnlijk maken we ons er allemaal aan schuldig. We vergeten al snel wat we de ander aandoen en wassen graag onze handen in onschuld door alle verantwoordelijkheden voor onze eigen keuzes maar even ergens anders te deponeren.Hand in eigen boezem steken heb ik alleen Napoleon op afbeeldingen zien doen. Of hij het echt deed.... waarschijnlijk niet! Lees de geschiedenis er maar op na. (En dan moet je je niet vergissen in geschiedkundigen die al deze gebeurtenissen opschrijven, of dat echt objectief genoemd mag worden trek ik persoonlijk in twijfel)
Het is soms wel heel fijn te merken dat dieren je misschien niet verstaan, maar je wel aanvoelen. Onze castel en de katten, ze weten dat ze het geweldig hebben hier. De poezen vinden het normaliter niet leuk nauwkeurig onderzocht te worden, met die hardemensenhanden. Maar als ik ze ontteken wil, laten ze alles toe, zitten bijna stil en laten zich nogal flink 'bevoelen'.
Ons hondedier Castellebeest heeft een geweldig leven vergeleken met een gemiddelde franse jachthond. Uberhaupt hoe men hier met honden omgaat is niet altijd even kies.
Toen als underdog tussen grote volwassen jachthonden altijd in een kleine kennel heeft ze hier haar eigen huisje, met dekens en gevulde bakken. Ik verhaal eerlijk over onze twijfel, wat te doen met haar als ze daadwerkelijk zwanger blijkt te zijn, want we merken dat ze hier te weinig aandacht krijgt. Ze heeft het gewoon nodig om als gezelschapsdier tot haar recht te komen. Onze schrik over haar vermoedelijke zwangerschap kwam hard aan en twijfel en vragen stormen op ons af.
"Wat mensen van ons vinden" draagt niet bij aan onze besluiten in ons nieuw gekozen leven. We weten dat we goed zijn voor onze eenheid en wat ons omringt. Castel voelt het en we zijn blij haar blij te zien. Ze vertrouwt ons, ook als we een betere leefomgeving voor haar zoeken, want dat zou de enige weg voor ons zijn om haar weg te doen. Zolang we geen beter plekje voor haar weten, mag ze ons blijven verblijden met wie ze is.
Dat we ons van wilde katten willen ontdoen, zodra ze onze katten aan gaan vallen, die enkel hun territorium bevechten, is ons goed recht. Doen we dit niet (en we zitten dan opgescheept met wilde katten die in de toekomst zeker onze kippen proberen te happen) dan doen we onszelf en onze katten geweld aan. (Castel doet niks ;-)
Wat mensen van ons vinden die deze blog volgen? Ik heb geen goed idee. Ik blijf hele leuke reacties krijgen die me stimuleren te blijven schrijven zoals wij ons nieuwe leven ervaren. Ook zonder reacties of de minder leuke. Ook de minder leuke dingen, de emoties en de tegenslagen.
De gasten die we altijd als een verrijking hebben mogen ontvangen. Marianne, Edith, Roel en MarK, allen even waardevol als spiegel & inspiratiebron (gevaarlijk in SecondLife om een andermans producten als inspiratie te mogen 'gebruiken', de aanklacht is daar op gebaseerd...) en om zoveel van te mogen leren. Ook wat zij echt van ons vinden weten we niet. Het waren gasten, die na thuiskomst hun eigen leven weer oppakken. We halen er allemaal uit wat ons aanspreekt.
"Wat mensen van je vinden" is voor ons het meest van toepassing op de mensen om ons heen; de fransen. Dat is, voor zover relevant, wel voor ons van belang. We leren onze lessen op een harde manier. Als wij een dode boom omzagen die niet op ons land staat, neemt men gewoon je kettingen mee die je daar laat slingeren. Als je hier met een grote mond in je eigen taal je leven blijft leven met inbegrip van in je thuisland gekochtte spullen, laten ze je het merken op een niet mis te verstane wijze. Is er een vorm van openheid, integerheid en de wil tot open communicatie, dan is zelfs de taal niet van belang, de woorden niet of waar je je boodschappen haalt. Dan is het de mens zelf die gezien wordt en de deuren opent die je nodig hebt.
"Wat mensen van je vinden" is niet relevant voor wie mensen echt zijn.