Gisteravond wil ik Castel naar bed brengen. Dat houdt in; een knuffel, lieve woordjes en brokjes. Maar geen Castel. Haar bed, wat dekens, is overhoop gehaald en het etensbakje ligt op z'n kop. Ik orden de dekens, schudt het geheel wat op, vul haar bak met brokken en zet vers water neer. Bij het weglopen zie ik twee oplichtende oogjes laag bij de grond, ze is de hort op geweest.
Nogal bang voor een afstraffing komt ze naar me toe kruipen. Wij vinden het heel fijn als ze haar eigen gang gaat. Waken doet ze toch niet.
Vanochtend word ik wakker door de telefoon. Het is Christine uit het nabijgelegen gehuchtje, 5 kilometer lopen hier vandaan. Of we Castel kwijt zijn. Marc zegt haar nog gezien te hebben, maar is er niet eens echt zeker van. Tijdens de regen letten we zowiezo al minder op haar, ze is dan veel in haar huisje en slaapt wat meer.
Maar als we buiten gaan kijken en roepen.... geen Castel!!
Zou ze dat hele eind zijn gaan lopen? Vanuit onze visie niet verkeerd; ze is loops...
Maar wij willen geen pups. Na 10 uur is ze opeens terug. Weer bang voor een afstraffing, dus krijgt ze een dikke knuffel van Marc ter beloning voor dit wandel-initiatief. Het zou dus best kunnen dat ze erop uit gaat en helemaal naar boven loopt. Ehm... loopt.... vliegt, rent, springt en jaagt.
Weer regen vandaag. Maar tijdens de 2 droge uren rommelen we buiten.
Marc ruimt vast troep in de auto voor de déchetterie en ik ga in de moestuin wat tegen het onkruid doen. Natuurlijk kan ik het niet laten echt weer grond vrij te hakken. Ook de enorme acacia-stronk die uit blijft lopen heb ik nu eindelijk uit de grond. Marc komt kijken en geeft me een knuffel.
Ik word én becomplimenteerd met 'mijn' moestuin, én met de boterhammenzorg van gisteren. Het was een schot in de roos. (Zie je wel, denk ik dan bij mezelf)
De moestuin is echt mijn kindje, ik struin er 3 tot 4x per dag doorheen, vaak met slakkenkorrels in de hand, hak of handschoenen. Ik moet hem bijvallen, het gaat er echt geweldig uitzien! De prei'tjes heb ik geoogst, je kunt ze zo eten, zo zacht van smaak, heerlijk.
Maar na de lunch is het niet droog meer en komt de koude natte klets weer uit de lucht. Het groen dat in een paar dagen echt is ontloken is zo fel van kleur, dat als er wat zonnenstralen zijn het pijn doet aan je ogen.
Het stalpad
Pipo die liever buiten in de regen zit en schuilt onder de varens. Zoals altijd met de linkerpoot omhoog...
De oprit, zo anders als toen we hem aantroffen. Toen 1 bloemetjeszee zonder rijsporen, maar nog steeds groen, groen, groen
Beste Martine en Marc,
BeantwoordenVerwijderenMet regelmaat lezen wij ons even bij met jullie 'avonturen' in Frankrijk. Zoals ik al eerder zei, maak hier je vak van! Het leest als een spannend jongensboek. Als ik zo lees van het nukkige acclimatiseren van Marc kan ik me er wel wat bij voorstellen. Maar zoals je zelf al zegt, zal dat vanzelf bijtrekken. Als we de foto's bekijken hebben jullie een paradijsje op aarde gecreëerd. Mochten we in de gelegenheid zijn (en welkom natuurlijk...)zullen we zeker eens langskomen. De ervaring met de internetfraude hebben wij ook gehad toen we een nieuwe auto via internet wilde kopen. Als het te mooi is om waar te zijn, is dat ook meestal zo! M&M, het beste! Ben je weer eens in de buurt, kom gerust langs voor een bakkie en praatje.
Marc had geen tijd in die paar luttele dagen, maar hij had wel even langs jullie willen gaan... en natuurlijk zijn jullie hier welkom. (voor de kids ook leuk!)
BeantwoordenVerwijderenEn schrijven is voor mij zo belangrijk dat het als werk afbreuk zou doen aan de zin van het schrijven zelf. Wat komt, dat komt wel ;-)