De dag verloopt verder als gepland. Ik maak slakkenteams en verdeel ze over 10 bakjes met luchtgaatje. De rugnummers zien er netjes uit. Nu maar hopen dat ze net zo snel zijn op de speeltafel als in het aanrecht.
Ik ga naar boven met alle grote spullen als de parasol en de stoelen. Ik kan gelukkig bij Chris de spelregels printen die ik later weer kan lamineren.
Ik snij de bedank-briefjes op maat, leg een mandje voor de prijsjes klaar en kijk een film. Maar opeens voel ik een ongerustheid in mijn maag vallen als een grote kei die ik zonder vooraankondiging door m'n strot geduwd krijg, hij beneemd me de adem.
Ik heb heel de dag nog geen berichtje van Marc ontvangen die vanochtend vertrokken is.
Ik stuur hem dus maar een berichtje. Na een kwartier nog geen antwoord. Ik bel zijn mobiele nummer, het toestel staat uit.
Ik voelde me weer prima en deed m'n ding. Maar dit geeft even een domper op de rust.
Ik hou me maar zoet met het feit dat hij hem zelf even uit gezet heeft, om welke reden dan ook. Maar de kei blijft liggen waar hij ligt.
Na anderhalf uur gaat de telefoon eindelijk over; m'n maatje. Hij maakt het prima en heeft zo een plekje in het bos gevonden. Hij gaat genieten van de auto en het prachtige gebied op Frans land, thuis, een nieuw tussentijdse eindbestemming in de dubbele zin des woords.
Heerlijk, morgen veel afleiding om de dag weer samen te eindigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten