Donderdag

De nacht is onrustig, een vreemd maar heerlijk bed naast een snurkende Marc en een onrustige droom laat me woelen. Ik word dan ook gewekt door hem om 7 uur met de lief uitgesproken zin dat woelmuisje 10 maar eens wakker moet worden.
Het duurt even voor ik zover ben en kijk verrukt naar het prachtige uitzicht vanuit het raam, zo de Middellandse zee op. P is al verse croissants halen bij de bakker en terwijl ik mens van mezelf probeer te maken, m'n ogen steeds verder open doe, komt hond Spetter even aan mijn voeten snuffelen. Ik heb geen idee van de tijd, als het 10 uur is geloof ik het ook. Het is fris maar niet koud als ik op het terras ga zitten en de koffie hoor pruttelen in de keuken. Nu is het wel heel rustig buiten en alleen de vogels kondigen een mooie heldere dag aan. Ik maak vast wat foto's in de tuin.



Een leuk onderdeurtje, het uitzicht zelf vanaf het balkon, een mooie border vol bloeiende vetplanten en hoor dan de broodjes arriveren.
Ik ontbijt nooit, zeker niet als ik niets hoef te doen 's ochtends.... Maar dit wordt wel een heel kostelijk ontbijtje met verse aardbeien en meloen, geurende croissants en de chocolade-croissants die bij iedere bakker weer anders smaken. Op ons bord ziet het eruit als plastic voedsel dat gemaakt wordt voor reclame-folders en kookboeken. De smaak is alles behalve kunstmatig, zeldzaam lekker en zo eet ik me dus vol aan lekkernijen voor we naar het strand gaan.



De mannen pakken de auto vol met de materialen die terug naar de Aveyron moeten. P's aanhanger was op en werd behoed voor de schroothoop door een Algerijn op de déchètterie van St.Tropez zich over de met puin geladen aanhanger wilde ontfermen.
Ik loop een rondje, ruim het ontbijt-servies op en geniet van de zeelucht die door alle open ramen naar binnen waait. M'n bikini heb ik al aan onder een leuk tuniekje aan dat ik van Marianne kreeg.
Ik heb er helemaal zin in om wat te soezen en te bakken op een gehuurde strandstoel met naast me een fris drankje en verder een leeg hoofd.


Honderd meter verderop liggen zo'n 25 meter uit de kust 7 hele kleine zeilbootjes te dobberen aan elkaar. Een klasje kinderen met rode zwemvestjes aan krijgen op de kant instructie en worden later in de bootjes geholpen. Ze vertrekken later voor een zeilles, voortgetrokken door een motor-bootje ons zicht uit.


Rond half 10 liggn we dan op P's vaste stek. Hij was zo slim een boek mee te nemen... Wij hebben niets te doen en zitten en liggen, draaien ons nog eens om. Warm is het niet, het strand is nog leeg en wij bezetten drie stoelen terwijl de rest nog leeg blijft. Ik ga wel foto's maken van dit schitterende zicht, zo leeg en kalm. Geen hordes 'beach-boys' en bruin verbrande dames in inni-mini bikini's, geen harde muziek uit de strandtenten, maar af en toe een wandelaar op leeftijd of twee dames die met hun voeten door de branding waden. Het is een rustig mooi en schoon strand zonder al te veel poespas aan de rand van de grote strook natuurgebied.
We nemen nog een drankje, P leest en Marc gaat zo nu en dan een wandelingetje. Verplicht niksen kan ontzettend lekker zijn. Heel in de verte ligt een fregat die voorbij gezeild wordt door een 2-master en ik probeer de boten op de plaat vast te leggen. (het lukt, maar vaag blijven ze in beeld zonder contrast of diepte)
Marc denkt, ik droom, Spetter slaapt en waakt en P leest.... heerlijk zo'n lege ochtend.



De wind wordt harder en hoe graag ik ook wil, het water is me te koud en mijn lijf te koel om een lekkere duik te nemen. De zon voelt alleen heet aan uit de wind en wij liggen er vol in. Getrouw smeren P en ik ons in terwijl Marc op zijn hoed en gevoel vertrouwd.
De lunch gebruiken we bij dezelfde strandtent, mosselen op z'n provencaals, spaghetti bolognese en een bord kebab en friet.
De salade vooraf vind ik nog het lekkerst en nog vol van het ontbijt weet ik toch het bord leeg te eten.
De andere kant van Marc

Voldaan en inmiddels wel flink verkleurd wordt het toch tijd om dit tafereel achter ons te laten en de meer dan 8 uur durige rit aan te vangen.
Kwart voor 2 verlaten we de compound en rijden via dezelfde wegen het gebied uit. We verwonderen ons over de olijfbomen-kwekerijen waar we de meest bizar gevormde olijfstammen zien staan. Alsof ze ouder zijn dan 5 eeuwen, altijd gekoesterd en zorgvuldig gesnoeit om ze kort te houden zodat je bij de olijven kunt. Nu verworden tot luxe-artikelen decoratief bij de villa's die als hagelslag over het landschap verspreid liggen.

Vlak voor we een enorm grote stad inrijden in spitstijd, stoppen we langs de weg naast een nogal drukke rotonde om de domdom om raad te vragen over de route. Een ekster zit te roepen op een elektriciteitsdraad langs de weg, aan de rand van een perzik-kwekerij. Ik denk weer aan alle bordjes op de parkeerplaatsen langs deze drukke wegen waarin de ekster symbool staat voor dieven die gebruik maken van de vermoeide reiziger die vergeet de auto op slot te doen als deze een plas doet in de gebouwtjes. Het beestje kijkt schrander naar mijn camera en roept er nog een vriendje bij. Ik heb niet de indruk dat ze dit grote zwarte apparaat graag willen hebben en zodra ik een 2e foto wil maken zijn ze dan ook verdwenen.






Weer die enorm lange kronkelweg, maar nu met een werkauto met een minikraan achterop die na 10 kilometer zijn staart loost door op een oprit even te wachten tot iedereen voorbij is. We starten de lange rit niet op een snelle weg, maar willen het gebied ten noorden van St.Tropez zien. Het zijn weer de dorre vlaktes met kort gegraasde heide, de brem en naaldbomen waarvan de kronen prachtig hoog en halfrond voor veel schaduw zorgen. Afgewisseld met enorme velden vol klaprozen en kamille, boterbloempjes en de lila klokjes die voor flinke kleurcontrasten zorgen tussen het oude groen van alle groenblijvende struiken en bomen.
We beginnen een beetje aan te voelen dat we zo snel mogelijk de tolweg moeten zien te bereiken om voor middernacht thuis te kunnen zijn. Geen vrijheid om verder te dwalen, er nog een dagje aan te plakken, te avonturieren en daar worden we niet echt blij van. We proberen nog wel met een schep van P wat uitlopers op de wortels van de eikenboompjes uit de grond te krijgen en zetten de scharminkels in een oude verfemmer die we gevuld hebben met water. De emmer krijgt een plekje achterin de bak.
Na een mooie rit over de vlaktes richting het noorden moeten we nu toch echt naar het westen gaan rijden. De zon draait met ons mee en schijnt op de voorruit, dwingt ons beide ramen en luchtkleppen open te zetten, de zonnekleppen naar beneden te klappen en met een zonnebril op ingesmeerd met factor 30 achter het stuur te zitten. Het wegenstelsel zit wat gek in elkaar; naast de tolwegen die van grote toeristische stad naar grote toeristische stad lopen, zijn er geen makkelijk begaanbare provinciale wegen naar het westen. Eind van deze middag, gaar en al prikkende ogen van de zon, zijn we genoodzaakt weer helemaal naar Marseille te rijden, 'terug' naar het zuiden dus, om via de snelle wegen met hoge tol-prijzen voor vrijdag thuis te zijn.
Dit keer rijden we over het viaduct van Millau, het stokpaardje van de Aveyron. We zijn de enige op deze weghelft en ik heb dan altijd de neiging de auto maar gewoon stil te zetten midden op de weg en naar het lege asfalt te kijken. Ik mag dit niet doen, de nooddiensten zullen heel snel ter plekke zijn en daar zomaar stoppen kan echt niet.
De rit wordt erg lang en vermoeiend, maar voor het donker zijn we al in bekend gebied en kunnen zo voort maken op de binnenwegen.


Thuis zijn we heel moe maar erg blij. Het is elf uur, de maan is net boven de berg uitgeklommen, Castel kan haar geluk niet op en schranst haar bakken eten leeg, de katten zijn niet weg te slaan en Cros kletst ons de oren van het hoofd.
Als we een auto konden knuffelen, kreeg deze er twee. De LaRo heeft ons weer zonder te sputteren thuisgebracht, maar ons wel duidelijk gemaakt dat we echt een goede garagemoeten zoeken en er flink wat (dubbelglas) geld tegenaan moeten smijten om dit supersterke voertuig nog op de weg te houden. Koelvloeistof lekt, banden zijn oud, reminrichting dient vernieuwd, differentieel lekt olie, ruitenwissers doen het vaker niet dan wel en de stoelen vallen uit elkaar... Maar hij rijdt geweldig goed en de motor lijkt onverslijtbaar.

Het waren twee erg lange vermoeiende dagen, maar zo de moeite waard. We spoelen het strandzand nog uit onze oren en haren en gaan rozig naar bed.