Dronken

Het was zeker weer eens nodig. Dat ik alles even loslaat, mijn te vol geschepte bord een eindje van me afschuif en het koud laat worden zodat het oneetbaar wordt.
Gistermiddag was ik uitgenodigd op een etentje bij H&T met P&W en hun gaste. We toasten met een Kir en moeten binnen eten. Het is niet koud, maar te nat om buiten te zitten.
Castel heb ik thuisgelaten met een volle bak met brokken, de hond van hun buurman Pierre kan nog best kleine hondjes maken en een nest van Castel zien we niet zitten. Tot deze middag ben ik helemaal op schema met alle voorbereidingen en ik kan alles even loslaten.
We smullen van de kookkunsten van H, de rosé, de ambiance en de gesprekken zijn leuk. Ik ben blij W en hun gaste gedag te kunnen zeggen, zij vertrekken morgen, net als Marc die toch een lift heeft gevonden om het rijden te delen.
Eind van de middag is de koffie op en vertrekken P&W, we zwaaien ze uit met een moegespeelde Spetter achterin.
Ik kan nog niet naar huis, heb net even te veel wijn op. Zelfs te veel om na nog een bakje koffie het toch te proberen. Ik realiseer me dat ik het niet meer ga redden om broodjesdeeg te maken vanavond en 50 kleine broodjes bakken op een ochtend lukt ook niet.
Ik besluit ter plekke dat ik morgen maar iets anders moet verzinnen. Ook hun printer doet het niet, dus ook daarvoor moet ik iemand anders met een printer zien te vinden. In het dorpje weet ik maar één persoon met een computer... Is dat wat.
Maar de gesprekken met H&T (in het engels) verjagen mijn getob over prijsjes voor de winnaars van de slakkenrace en T schenkt nog maar eens bij.
Ze zeggen me dat ik echt moet blijven, dat ik in de gîte kan blijven slapen. Morgen weer een dag.
Ik bel nog wel m'n lief en vertel hem dat ik de discipline overboord heb gezet voor 1 dag, dat ik teveel gedronken heb en de boel de boel even laat.
Schuldig voel ik me niet, het bord lag toch te vol en genoeg is genoeg.
We vertrekken na nog een uur of wat geboomd te hebben (ik denk weer terug aan het gedicht dat ik verteld kreeg door m'n mams van Hans Bouma over de liefdessymboliek van een boom) naar hun woonhuis. Maar het glas wijn dat ik daar in handen krijg kan ik beter gelijk weer wegzetten. Er kan echt geen druppel meer bij. Ik plof op de bank en ga liggen. Ik kom ook niet meer overeind. Ik word ingestopt met een dekbed en een fijn kussen onder mijn hoofd. Het glas water naast het geimproviseerde bed doet me goed, ik vul het nog diverse keren deze nacht.
Ik ben zo zelden dronken, zo zelden, dat ik vergeten was dat ik dan alleen hazeslaapjes kan doen en om 6 uur wakker word. Klaarwakker.
Mijn lijf is boos dat ik het dit aandoe, uitgedroogd, dorstig en een wrang gevoel in maag en darmen. Midden in de nacht sta ik op om even buiten frisse lucht te happen, het is droog en ga zitten op de schommelbank op het terras. Een nachtegaal zingt me toe, zo magisch om een vogel 's nachts zo mooi te horen zingen. Wij hebben deze vogel niet, alleen de uilen en een nachtegaal is toch wel heel bijzonder, dat wordt je niet zat ook al wil je slapen.
Gelukkig zijn H&T ook vroeg uit de veren. We drinken koffie en thee, vruchtensap en water. T maakt gebakken eieren als ontbijt. Normaal draait mijn maag zich al om bij het idee, maar nu wil m'n lijf perse wat eten met flink wat vetten. Ik ben vergeten hoe het precies zit als er nogal wat alcohol in je lijf zit, maar ik word even bijgepraat.
Opgefrist maar met een overduidelijke kater ga ik naar huis. H komt met het idee om escargots-recepten te printen voor de winnaars. Ik koop lollies voor de kinderen die mee willen doen.
Thuis is alles zoals ik het achterliet, 5 slapende katten in huis en een rustige maar o zo blije Castel.
Ik steek de schouw aan, drink sap en koffie, werk in Photoshop wat recepten uit en bel Chris of ik gebruik mag maken van zijn printer.
Dan wordt het tijd voor een rondje moestuin in deze nattigheid. Opeens staan er wat rijen boontjes die uit de grond lijken te schieten. Alles is er opeens! Ik neem een douche en doe een dutje. Ik moet toch naar boven voor die printjes en moet met de billen bloot bij Felix dat het niet gelukt is 50 minibroodjes te bakken.
Het is klaar met dat gezuip de komende 5 a 6 jaren. Ik weet weer waarom zo weinig, het voelt gewoon niet fijn. Maar in veilig gezelschap zoals gisteren is het minder vervelend, niet erg en gewoon eens goed alles te laten varen... voor even.
Vanavond vroeg naar bed, heeeeel vroeg.