Thuis komen

Verheugd dat ik boven weg kon rijd ik snel naar beneden in mijn kielzog gevolgd door de andere 4x4. Ik ben wat sneller in die oude bak en heb tijd de deuren van het slot te halen en hem daarna een lange knuffel te geven.
We halen eerst wat dingetjes uit de auto, zoals wat onsjes beleg van de Jumbo. Een donkerbruin fabrieksbrood wat toch eigenlijk ook wel weer eens lekker is. Stroopwafels, een pakje of 8 en z'n schoenen.
Zijn lift is goed bevallen. Een jonge meid die zo'n auto gewoon bestuurt en zonder blikken of blozen wat inschattingsfoutjes rechttrekt en zich verbaasd over een woonauto als deze.
We laten de auto uitpakken tot morgen. Stoken het vuur op, maken een nestje, zeggen weinig, want de indrukken zijn te divers en te veel om nu even 9 dagen bij te praten. Morgen weer een dag.
Na een woonkeuken-picknick en 2 afleveringen StarTrek valt hij in slaap bij het vuurtje. Ik ruim alles op, zet het haardscherm neer, sluit de pc's af en ga ook naar bed waar ik met een tevreden glimlach nog een half uurtje naar zijn gesnurk luister om dan in slaap te vallen.
Ik vergeet m'n wekkertje mee naar boven te nemen en moet deze ochtend om kwart over 7 naar beneden om hem uit te zetten. Het lijkt of Marc zich de hele nacht niet bewogen heeft.
Heel langzaam wordt hij wakker als ik erbij kruip. Al doezelend hoor ik hem koffie maken en de stekkers er weer in doen. Zoals altijd lijkt de ochtend te verlopen totdat marc met het opruimen van het matras de glazen accubak met walnoten van tafel stoot. In 1000 scherven en splinters. Ik schrik me rot en weet nu zeker dat 'thuis komen' wel een weekje kan duren. Dat herken ik van mezelf als ik een week nederland heb aangedaan en weer terug ga naar onze wereld. Onze wereld die zo anders is omdat we in een isolement wonen. Niet omdat we in den vreemde zijn, maar omdat het huis zelf nu eenmaal heel geisoleerd ligt, het leven er anders is, geen mensenleven, maar puur natuur. Wij moeten ons hier voegen in... Niet andersom wat normaal is, dat we de natuur vormen naar ons.
Het valt gewoon altijd tegen je draai weer te vinden, hoe je je er ook op verheugd om het leven hier weer op te pikken. Ik distantieer me een half uurtje, haal de slakken-race kraam op boven, om hem de kans te geven even tot zichzelf te komen en die scherven op te ruimen.
Een knuffel werkt altijd weer het beste en ik trek hem daarna mee naar een verse pot koffie. Eindelijk komen er wat verhalen los. Indrukken, ideëen, voorstellen (van de bank, makelaar, huisoppas) en verder een ontzettend grote berg met info die veel tijd zal vergen om daar wat orde in te scheppen.
Het liefst heeft hij het binnen een uurtje op orde, om zo de auto leeg te ruimen en dan weer verder te kunnen met wat we hier zijn begonnen.
Maar helaas, dat kan echt niet.
Na 2 uur babbelen en roken aan de tafel gaan we koortsachtig wat opruimen. Het is meer verplaatsen dan ruimen, maar zo kan de auto terug het chateau in en hebben we weer wat orde.
Ik besef me hoe heerlijk het is weer samen te zijn en hoeveel tijd we hebben om echt thuis te komen, samen.
De eigen kweek bloemkool smaakt voortreffelijk. Langzaam aan komt er weer wat rust in M&M's bestaan.
Vanavond weer yoga met een bezoekje aan de garage. Marc heeft even wat afleiding door een mini-trekker die hij op internet te koop vindt. Diverse advertenties voor hetzelfde trekkertje varierend van 500 tot 13000 euro?????? Bij diverse aanbieders natuurlijk.
Na wat uitzoekerij en bellen met de garage voor informatie merkt hij dat het thuiskomen snel en relaxed verloopt. Ik ga bij de garage kijken of de aanhanger die ze ons willen lenen om de trekker op te halen smal genoeg is voor de kleine trekker.
Het zal nog wel een weekje duren voor we de 100 boeken een plekje hebben gegeven die hij meenam uit Nederland en we weer helemaal in ons ritme zitten.
Maar het zal onze tijd wel duren, we zijn weer samen, de leegte opgevuld en de stilte deels gehandhaaft.... heerlijk!