La fête

Ik sta vroeg op, zeker voor een zondagochtend. In alle rust bereid ik me voor, loop nog een slakkenkorrelronde in de moestuin en kijk naar de sombere dreigende wolkpartijen die stil lijken te liggen in de hemel en hun lading nog vasthouden.Om half 10 ga ik naar boven met eten en wat drinken, de slakkenteams, het spandoek en extra warme kleren. Drie mannen zijn al wat voor aan het bereiden en ik doe mee. Zodra de parasol is vastgezet tegen het draaien, het spandoek eraan is bevestigd met veiligheidsspelden en de stoeltjes voor de deelnemers staan, krijg ik steeds vragende ogen om uitleg. Die geef ik hen en het gelamineerde vel met spelregels helpen me enorm. Vorig jaar was het druk rond het barretje om een uur of 11. Nu waarschijnlijk niet en ik dwaal wat doelloos rond op het pleintje. Omdat Jeanet jarig is wil ik haar een dikke zoen gaan geven en loop dus door naar het einde van dit dorpje. Het laatste huis met haar stokoude blauwe regen als pergola kan ik niet missen.
Ik word warm onthaald door haar en hun vrienden die we mee hebben mogen maken tijdens een etentje deze winter. Hun zoontje is aimabel met zijn wijze vrolijke koppie en sproeten, maar hij zal ook wel aan het voorbereiden zijn, gezien zijn ook altijd actieve rol tijdens deze festiviteiten. Zij hebben rond 11 uur een afspraak, dus moet ik gaan en gezien het weer is de 'aftrap' van het feest pas vanmiddag. Zodra ik naar het plein loop regent het al en ik zie het somber in. De stemming is wat teneergeslagen, de zangers moeten het podium en de apparatuur afdekken en ik kijk behoedzaam naar het spandoek. Bang dat de verf niet houdt.

Het vullen van de eendjeskuip valt ook niet mee. Met een waterslang die in de openbare toiletten op de kraan is geduwd, proberen de mannen de kuip te vullen. Ik sta er vlak bij en hoor hoe de slang steeds van de kraan afvalt en het water de toiletten inspuit. (Zijn ze wel goed schoon. Meestal is het er te smerig om een plas te doen). Zodra de kuip vol is komen de eendjes uit de oude doos te voorschijn. Het zou me niet verbazen als de eendjes inmiddels de 50 jaar hebben gepasseerd.
Bij navraag weet zelfs de dorpsoudste niet beter of de eerste zondag in mei is er dit feest, met de eendjes, muziek, een barretje en het worst-hakken. En de verkoop van de taarten en cakes natuurlijk.
Onzeker vraag ik me af of de slakkenrace wel welkom is, of het past, omarmt wordt als iets nieuws. Men houd niet zo van nieuwe dingen hier, vooruitgang of moderniteiten.
Mijn onzekere gevoel is alleen gebaseerd op de wetenschap dat ze niet van teveel vernieuwingen houden.

Het worst-hak-spel is ook al opgesteld. Als Felix een wel heel lekkere regio-worst loslaat in de buis, moet de speler proberen met een bijltje de worst in tweëen te hakken. Wat bijna nooit iemand lukt.
Er draait een donkere stationwagen op het plein met een nederlands kenteken... Die moet ik toch kennen, dat kan geen toeval zijn.... K&R die al komen kijken hoe ik het doe met de slakkenrace. Dat vrolijkt op. Zij doen als eerste de test en ja, slakken kunnen snel zijn, maar ons mensen duurt het toch al snel te lang. Maar een slakkenrace werkt goed op de lachspieren.
We kopen een fouace-cake en een pruimentaart, schuilen tijdens een kir en sapje onder een paraplu en besluit met hen mee te gaan naar hun huis voor een bakje koffie en een babbeltje.
Ze brengen me na lunchtijd weer terug naar het plein waar het al wel iets drukker is maar de regen zijn flink uit de hemel valt.
Zo jammer voor een feest als dit, dat eigenlijk niet werkt in de regen.
Het klaart nog niet echt op, maar de muziek start om 2 uur en gelijk komen er meer en meer mensen, onder paraplu's met een lach zoals altijd. Ik heb veel bekijks met de slakkenrace.
Voorzichtig komen de bezoekers bij de opstelling staan, lezen de spelregels en ik zie ze denken. Felix maakt al flink wat reclame, dorpelingen gaan de bezoekers voor. Kindertjes staan met open mond 'hun' slak geduldig te volgen. Zij krijgen bij deelname per definitie een lolly. Ik heb er genoeg!
De burgermeester en zijn vrouw doen een race, meiden van de zanggroep, ouderen en bekenden, iedereen.
Ik begin er iets beter in te zitten en het steeds leuker te vinden. Zou het een blijvertje zijn op dit superoude festijn???
Rond half 4 piept de mobiele telefoon; Marc.
Hij is al in de regio en schrijft zijn wens. Samen zijn, nestje bouwen en in alle rust thuiskomen.
Ik ben net begonnen, het feest ook, ik kan nu niet weg? Tenzij.....
Ik iemand vind die dit leuk vind om over te nemen... Gregoire misschien, dat lieve ventje dat altijd zo vol enthousiasme is.. Maar hoe ga ik dit vragen, regelen? En dan zonder rotgevoel.
Ik kan mezelf niet in tweëen delen... Maar met hulp van jeanet, die weet hoe we elkaar gemist hebben, lukt het me om hem te vragen het helemaal van me over te nemen. Uit te leggen dat ik morgen de spullen wel weer ophaal.
Nadat ik Marc een berichtje had teruggestuurd dat ik niet wegkon hier, heb ik nu ineens de vrijheid gecreëerd gewoon naar huis te gaan. Hem daar te ontvangen, kachel aan en samen te zijn.
Terwijl ik een sms-je intik krijg ik weer enthousiaste deelnemers aan m'n kraampje. Ook is het wat opgeklaard... Gregoire is al niet meer weg te slaan van de slakkenrace, dus er rest mij niets anders meer wat kopstukken gedag te zeggen en naar huis te gaan.
Ik ben de bocht nog niet om onder het kasteeltje of ik kom de volbepakte blauwe LaRo tegen met een lachende manman achter het stuur. Hij keert en komt thuis.....