Je suis Martine

De raderen draaien. Al vanaf vroeg in de middag van 7 januari.
Oorlog? Tegen welke vijand dan wel?
Massale angst. Vrijheid, gezag, massa en de haast logische hysterie na een bloedbad in ons veilig gewaande en democratische Europa, grondwetten, doodstraf, God & Allah, geschreven woorden en afbeeldingen met tekstballonnetjes, fysiek geweld dat leidt tot de dood, veiligheid.
Pesten doet geen zeer, mag evenmin gezien worden als geweld. (Van wie mag dit niet? )
Wat is wijsheid?
Wat is nog waar?
Me zonder tegengeluid van mijn kant op de vingers laten tikken doordat ik me uitte op facebook? Ik vroeg me namelijk af of vrijheid van meningsuiting boven respect staat en wat respect nu eigenlijk is. Het plaatsen van die vraag was al te veel. Of te vroeg. Maar waarom te vroeg?
Het was de eerste vraag die ik mezelf stelde en daar mocht geen ruimte voor bestaan, niet in het openbaar in ieder geval.
Stond het het collectief rouwen in de weg? Had ik moeten volgen?
En de raderen bleven draaien.
Hebben wij respect getoond al die eeuwen? Voor anders denkenden? Voor andere religies? Wij, in dit zo vrije en veilig gewaande westen? Wat is er mis als je het nodig vindt om anderen op de hak te nemen, te pesten, te beschimpen? Voor je te laten werken, soms geketend. Weg te rukken uit je roots, je familie, je volk.
Mensen doen verschrikkelijke dingen. Georganiseerd als groep of cel, individuen en hele volkeren. Geïndoctrineerd, vinden wij. Of denken wij, met onze hersenen, waar we maar 10% van gebruiken. (film; Lucy) Achteraf kunnen we ons dan 'veilig' verschuilen achter termen als respect, vrijheid, veiligheid. En ja, ook de democratie waarin respect het onderspit moet delven (voor vrijheid van meningsuiting) en verworden is tot een zwakke 1-woords-leus die zelfs al als icoon van een handje met de duim omhoog weer gelijk getrokken is met 'like', goed, van belang. Lekker makkelijk ook en je hoeft nergens over na te denken.
Respect? Wat is dat heden ten dage nog?
Wat is wijsheid?
Als het mijn gemoederen zo bezig houd en ik een conflict met mijn revolutionaire en toch ook radicale echtgenoot verschillende malen maar net weet te voorkomen, wat is dan wijsheid? Wat te doen of juist te laten.
Blogger staat iedere dag open, het concept vul ik aan, wordt weer leger door het schrappen.
Waar sta ik, wat vind ik? Moet ik mijn mening klaar hebben? En wat als ie niet strookt met de mainstream? Mondje dicht dan maar.
Vanaf woensdag heb ik nog nooit zoveel gelezen.
Veel verschillende invalshoeken gezien, veel 'meningen' en reactie's, van voornamelijk Nederlandse media. Nederlanders in Frankrijk uitten zich bijna verdeeld. Via een Nederlandse journalist die woont en werkt in Frankrijk krijg ik dat andere perspectief door. Dat van de Franse collega journalisten en hoe het het privé-leven pakt.
Collectief in shock en toch allemaal wel met een soort doorgeslagen extremisme. Lynchen die idioten. Wat nou 'eerlijk proces'?
Even los van het feit dat ik blij ben dat mijn belastingcenten niet gaan naar extreem dure openbare processen die leiden tot levenslange heel dure opsluiting van de daders van dit bloedbad, bedenk ik me dat ik graag wil publiceren over Charlie Hebdo.
Want de media verwart me.
Ik kan associëren als de beste en vanaf de rand van de Franse maatschappij is er ook gelegenheid tot 'birdsview'. Niemand die ik me gek kan laten maken, geen partner die bovenop het nieuws zit, maar enkel reageert op de naakte feiten die ik hem vertel.
Even buiten mij om, los van onze kleine idylle die bestaat uit twee niet in God of Allah gelovende individuen, is er in onze gemeente niets dat aan het drama doet denken. Alleen intellectueel JP, de man van mijn vriendin, zit zwaar gechoqueerd aan de beeldbuis vast gekleefd en slaat enkel de ogen ter hemel als ik even aanklop voor restjes voor de varkens. Hij kan er met zijn gevoel en verstand ook niet bij. (Weet dat de man blind is en enkel naar de televisie kan luisteren.)
Ook moet ik blij zijn blank en Europees te zijn. Ik werk namelijk als ondersteuning in het huishouden en stel me voor hoe het voor mij zou zijn als ik Madame Mahmoud zou heten.
In deze geïndividualiseerde maatschappij hebben we nog steeds grote behoefte aan saamhorigheid. Kuddedieren waren we, zullen we altijd blijven. Dus uiteraard grijpen we de gelegenheid aan om ons als groep te laten horen. Het volk dus. Ik vroeg mij deze week af waarom we alleen die saamhorigheid kunnen/willen ervaren als er iets verschrikkelijks gebeurt? Met mensen ver van ons bed. Mensen die we niet kennen. In dit geval 'Charb' en collega's (+beveiliging). Bij leven uitgejouwd en bedreigd. Zeg maar flink gepest, als volwassene die kritiek bleef uiten, door volwassenen, die dat maar niets vonden.
En opeens gaat de hele wereld prat op solidariteit, iets dat we anders maar mondjesmaat tonen, mits het doel of de richting ons aanstaat, natuurlijk. (Daar heb je hem weer, natuurlijk.)

Ik ben ook gepest, beschimpt, beledigd, onderdrukt. Woorden doen geen zeer? Beelden ook niet? 
Ik heb liever een klap op mijn smoel, dan dat ik heel mijn leven de blauwe plekken niet van mijn ziel gepoetst krijg. Zo weerbaar ben ik niet. Ik, en wie met mij?, heb nog een lange weg te gaan. Dat realiseerde ik me afgelopen woensdag toen ik een aanvraag deed voor PRI, om sterker te worden en te blijven in deze krankzinnige wereld waarin ik deel uitmaak van de mensheid. Een mensheid waarvoor ik me bijna ga schamen. Maar naar wie toe? Moeder aarde en het leven dat ze ons geeft?
Wat is wijsheid?

Hieronder een greep uit de media en de reacties die ik van vrienden en kennissen onder ogen kreeg. 

Volkskrant 10 januari
Als de hartenkreet 'Je suis Charlie' van duizenden burgers in de avondlucht iets wil zeggen, dan is het dit: het vrije woord mag niet worden gecensureerd door geweld. Maar juist als hommage aan de vrijheid van meningsuiting wordt kritiek nu gesmoord..... Jeannette Bougrab, levenspartner van de doodgeschoten Charlie Hebdo-hoofdredacteur Stéphane 'Charb' Charbonnier, vindt het ongemakkelijk, zegt ze in een interview op de Franse televisie. De duizenden die scanderen 'Ik ben Charlie', dat biedt haar geen troost. Haar Charb, die was echt Charlie Hebdo, maar werd bij leven regelmatig bedreigd en uitgejouwd.

Inbox 9 januari
Met de recente ontwikkelingen in het toneelspel dat haar laatste hoogte- dan wel dieptepunt kent met de ellende rond Charlie Hebdo lijkt de polariserende motor weer op volle toeren te draaien. 
Propagandatochten als steunbetuigingen aan iets dat vrijheid wordt genoemd en borden met daarop een wel heel eufemistische vertaling van we zijn een beetje dom, je suis Charlie. 
De eerdere vervoering slaat om in bijna misplaatst medelijden en er klinkt intern een gesmoorde roep: stop alsjeblieft, maak geen karikatuur van jezelf.
Het nostalgische beeld van een verzorgingsstaat bevindt zich ook in zo’n deplorabele staat. 
Het is het niet meer en alsjeblieft: stop. 
Was het slechts de verzorgingsstaat dan ging het nog maar om alle gepropageerde waarden als vrijheid, zekerheid, vrede en democratie, ze zijn het afvoerputje nabij.
Slechts nostalgische gevoelens en cognitieve dissonantie houden de oogkleppen op hun plaats waardoor de schijn hoogtij viert. 
Zonder vernieuwende spanning verliest het alle glans en resteert slechts eindeloze herhaling van een uitgeblust concept. 
Herhaling als concept is niets meer dan propaganda en er wordt dan ook niet eens meer getracht er wat van te maken. 
Het is niets meer en dat wordt u in het gezicht gesmeten. Achtergelaten identiteitsbewijzen is een herhalend concept evenals de gemaaktheid van gechoqueerde politici en onderlinge verbondenheid in een georkestreerd evenement. Schijn en een nostalgische hang naar bescherming van een comfortzone die altijd al schijn was. 
Het is dat het publiek nog vraagt om een optrede, maar zelfs de spelers weten van gekkigheid niet meer hoe ze er wat leuks van kunnen maken.
Hoe dik moet het er bovenop liggen om niet meer spannend en prikkelend te zijn? Hoeveel mensen moeten er nog sterven? 
In welke bochten moeten politici zich nog wringen en op welke wijze moet de media daar dan maar weer wat van maken? 
Het is niets meer, een concept in verregaande staat van ontbinding. 
Vermoeiend voor de spelers, pijnlijk voor de slachtoffers en slechts ten bate van een apatisch onderuitgezakt publiek dat maar niet verder lijkt te komen dan bis.

Documentaire 
A class divided

Volkskrant 11 januari
Het is oorlog

De opinie van Jos Collignon
Volkskrant 8 januari

Uit Achter de samenleving
Het kwaad
Het kwaad is de vernietiging van vrijheid. Elke foutief idee is bedacht door het kwaad om de waarheid voor je te verbergen. Het kwaad is niet de duisternis en het is niet het angstaanjagende onbekende. Het kwaad is niet één of andere occulte menselijke psychologische benadering, en het is ook niet inherent aan ons karakter. Het is niet bovennatuurlijk en bovenal bestaat het echt! Als je vrij bent kun je mooie dingen, vrede, voorspoed en vreugde in de wereld brengen. Je zult al deze zaken om je heen vinden. Mannen en vrouwen zoals jij hebben deze dingen gemaakt. Het kwaad onderwerpt je. Het kwaad kan gevonden worden in woorden zoals macht, dwang, belasting, geweld, diefstal, censuur en politiek. Merk op dat in deze dingen geen vreugde te vinden is. Geen van deze zaken is van enige waarde voor de mensheid.
Geweld
Je lichaam laat je principes uitoefenen op elk aspect van de realiteit. Met je lichaam heb je de gereedschappen in handen om te functioneren in de fysieke wereld. Dankzij je lichaam kun je heel veel; het is een geschenk van zuivere vrijheid. Mensen gehoorzamen het gezag, ofwel de autoriteiten, als ze aan geweld blootstaan. Geweld bedreigt je lichaam. Het bedreigt je interactie met de fysieke wereld. Mensen die blootstaan aan geweld zijn genoodzaakt om te gehoorzamen omdat ze de vrijheid die hun lichaam ze brengt
willen beschermen. Pijn en verminking (woorden en daden) beperken je mogelijkheden om te functioneren in de fysieke wereld. De dood vernietigt die vrijheid helemaal. (De Correspondent 10 januari
Wat-een-land-van-een-lichaam-kan-leren-in-een-week-als-deze)
Perspectief
De culturen op aarde geven hun volkeren verschillende systemen van moraliteit. Verdraaide definities van goed en kwaad kunnen overal op de planeet gevonden worden. In de ene cultuur is iets goed, in een andere is het een taboe. In de ene cultuur is een woord verschrikkelijk, in een andere is het dat niet. Criminele daden worden compleet verschillend gedefinieerd in tegenovergestelde culturen. Als een gezag onder mensen is ingeburgerd, is het kwaad óf onmiskenbaar te zien, of bijna onmogelijk om te herkennen, hetgeen compleet afhankelijk is van het feit of je onderdeel van de bijbehorende cultuur bent. Ook al zijn er maar weinig mensen die de onderdrukking in hun eigen cultuur kunnen herkennen, toch blijft de cultuur wel continue onderdrukken. De meeste mensen vragen zich ontzet af hoe een gemiddelde Duitse soldaat deel kon nemen aan de moord op Joden. De meeste mensen vragen zich ontzet af hoe miljoenen gewone mensen onder de noemer Communisme hun broeders naar een zekere dood konden leiden in de handen van de politie. Er zijn ontzettend veel voorbeelden in de geschiedenis te vinden; ze komen voor in elke cultuur die ooit is ontwikkeld. Cultuur houdt een dodelijke macht over de menselijke natuur. Het is niet waar dat de schurken uit het verleden hun gezag misbruikten. De waarheid is dat zij het doel en het ontwerp van het gezag perfect uitvoerden. Tirannie is altijd vermomd als cultuur en wetgeving.

Bescherming

Om een cultuur te scheppen en het vrije denken te manipuleren, moet het kwaad een vijand creëren. Het is voor degene die uit is op de macht niet belangrijk wie die vijand is. In ruil voor gehoorzaamheid bieden de mensen die op macht belust zijn bescherming tegen deze ‘vijanden’. Het gezag `beschermt´ je tegen de door hun verzonnen vijanden. De prijs voor die (ongevraagde en falende) bescherming is gehoorzaamheid aan het gezag. Deze bescherming en bijkomstige vereiste gehoorzaamheid zijn niet vrijwillig. De vijand is alleen maar bedacht om de last van gehoorzaamheid in de gedachten van de mens te verlichten. Culturele vijanden zijn een illusie.

Benjamin Franklin heeft ons geleerd dat degene die zijn vrijheid opgeeft ter wille van veiligheid, al snel geen van beide zal hebben. Dat is een absolute waarheid. Het patroon van tirannie heeft als doel je ervan te overtuigen dat je behoefte hebt aan veiligheid en je daarvoor je vrijheid moet opgeven in de vorm van gehoorzaamheid aan het gezag. De vraag naar veiligheid wordt aangewakkerd door degenen die aan de macht zijn. Dit is waarom het gezag vaak haar eigen vijanden schept. Vergis je niet. Het is niet de vijand waar de heersers op azen. Ze zijn op jouw gehoorzaamheid aan hen uit. De illusie en eigen schepping van culturele vijanden is enkel ontworpen om het denkvermogen van de mens te beperken. Het is ontworpen om de mens ervan te overtuigen dat de échte vijand niet het kwaad is dat over hen heerst, maar een

denkbeeldige externe vijand, een soort van demon die hen kwaad zal doen. Dit is de leugen van de tirannie. Het vereist je gehoorzaamheid aan het gezag omdat alleen het gezag je zou kunnen beschermen tegen deze ‘vijanden’.
Beperking van de vrijheid van meningsuiting 1

Het meest essentiële wapen van de cultuur is de beperking van de vrijheid van meningsuiting. Hoewel er in het (recente) verleden gewelddadige versies van dit wapen te vinden zijn, bestaat het in elke cultuur als de geldende moraal. Het doel van de beperking van de vrijheid van meningsuiting is om er zeker van te zijn dat diegenen die gedwongen werden om zich te voegen naar de wil van het gezag nooit de moed zullen krijgen om terug te kijken. Om ervoor te zorgen dat de gehoorzaamheid behouden blijft, vereist cultuur van iedereen die ze in bedwang heeft dat ze de wil van het gezag opleggen aan degenen rondom hen. Het leert mensen om hun ongehoorzame buren ‘gek’ of ‘gestoord’ te noemen. Het vereist van mensen dat ze zich tegen
diegenen keren die niet gehoorzamen aan de culturele voorschriften. Cultuur veroordeelt iedereen die niet gehoorzaamt aan de culturele voorschriften als immoreel en asociaal. Daarnaast geeft cultuur zijn meest gehoorzame volgers mooie benamingen zoals nobel en rechtdoorzee. Diegenen die het beste de culturele regels volgen, vooral door het veroordelen en bespotten van hun vijanden, worden beloond voor het stigmatiseren van diegenen die minder makkelijk gehoorzamen aan het gezag. Dit is de onderdrukking van de menselijke vrije wil die het kwaad van de culturele normen bewijst. Diegenen die ongehoorzaamheid aan het gezag vertonen of een opstand tegen het gezag voorstellen, worden verbannen, gehekeld, bespot en gedemoniseerd. Het is moeilijk om de eenzaamheid aan te kunnen die geassocieerd wordt met de weigering om je te voegen naar de algemene culturele norm. Dit is hoe de beperking van de vrijheid van meningsuiting tot wapen gemaakt is om de vrije wil van mensen te breken. Het is een wapen dat ontworpen is om je te dwingen tot gehoorzaamheid. Zo gauw mensen elkaar dwingen om hun vrijheid van meningsuiting aan banden te leggen binnen een cultuur, is het gezag ingesteld. Het heerst nu over de mensen die inmiddels zelf de wil van het gezag afdwingen naar elkaar toe. Dit is het ontwerp van cultuur, en het gezag kan nu met je doen wat het wil.

Beperking van de vrijheid van meningsuiting 2

Vrijheid van meningsuiting wordt ingeperkt door cultuur, dit doet het omdat vrijheid van meningsuiting wijsheid bevordert. Menselijke communicatie versnelt het groeien en leren op een exponentiële wijze. Mensen leren zelf principes door te experimenteren in hun omgeving, maar ze leren veel sneller als ze hun gedachten kunnen communiceren door met elkaar te spreken. De vrijheid van meningsuiting is het krachtigste wapen van de mensheid. Hiermee kunnen kinderen en volwassenen sneller kennis opdoen op elk gebied waarover ze iets willen leren. Cultuur kan het zich niet permitteren dat de menselijke kennis zich snel verspreid. Als mensen hun eigen waarde en potentieel leren kenen, dan zouden ze zich nooit onderwerpen aan het kunstmatige gezag dat hen is opgelegd en wat hen onderdrukt. Cultuur gaat over dwang, over overheersing. Culturen zijn bedacht om de mensen die de macht hebben te beschermen, om diegenen te beschermen die gezag hebben. De taak van cultuur is om ervoor te zorgen dat de vrijheid van meningsuiting

beperkt wordt. Om dit te bewerkstelligen stelt het een model in om gedachten te ontwrichten en aan te geven wat gepast en ongepast is om te zeggen.

Theo van Gogh
Het zwarte schaap

De Correspondent 10 januari
Wat-een-land-van-een-lichaam-kan-leren-in-een-week-als-deze

Volkskrant 9 januari

Volgens Ayaan Hirsi Ali

Uit Den Helder Actueel
Ik ben geen Charlie

NRC 10 januari

Cartoontje lager zingen van Youp van 't Hek


Je suis Martine. Juist daarom gaat het leven op het Franse platteland door alsof er helemaal geen oorlog is. In pais en vree verzorgen we onze dieren. Valonne heeft een splinter in haar teen, die laat ze er niet uithalen. Iedere middag, en dit zonder uitzondering, vertrekt ze. Om net na de schemering afgepeigerd en hongerig thuis te komen. We denken dat ze met behulp van dat gejakker en gejaag in het bos zelf de zwelling kapot prikt in de bramen, maar monitoren haar wanneer ze er is.
Ik ga voor het eerst met de Piteba aan de slag. Anders blijven we zitten met 30 kilogram walnoten. Het kost me 3 dagen om een beetje gevoel te ontwikkelen voor dit waardevolle speeltje. Biologische olieen zijn hier niet te krijgen en anders onbetaalbaar. Marc worstelt zich door zijn 3D ontwerpen. Wat geen enkele dag van een leien dakje verloopt. 'Waanzin' hoor ik hem roepen. Waanzin ja. Om maar iets van euro's te verdienen voor die druppel op een gloeiende plaat. Maar de EDF en France telecom zullen nooit betaald willen worden met verse boerenkool of een fles walnotenolie.
Onderwijl draait niet alleen die oliepers. Maar ook mijn raderen.
Wat is wijsheid?

Je suis Martine, zo meteen op het kleine dorpsplein zonder fontein. En ik hoef mijn naam niet te noemen om te bevestigen dat ik mens ben.