Ruim een week hebben we het nu zonder kater king Cros te stellen. Het weer is pet, maar daar hebben onze viervoeters geen last van. De katten reageren allen anders op de leegte zonder de heerser.
Sooty neemt plaats op alle plekjes die Cros gebruikte, buiten en binnen. Alert, om te kijken of hij haar weg jaagt, is ze niet meer. Ondanks de rust die ze nu krijgt lijkt ze hem wel te missen, is het leven uitermate saai.
Oude van jaren Joppie is erg onrustig en blijft nergens lang zitten of liggen. Ook zijn aanhankelijkheid is nog groter. We voelen ons al zo gestalkt door hem. Vermoeiend, maar het hoort erbij.
Nep siamees Merlin alias Sjakie is ondeugender dan ooit, daagt de andere uit en we horen af en toe geblaas en gesis.
DQ lijkt het allemaal een zorg te zijn, non! Die had nooit contact met Cros. Ze gedoogden elkaar en daar was alles mee gezegd. Hij is zich bewust van de extra aandacht, want hij was oogappel 2 en is dus wel degelijk gepromoveerd. Ik bespeur enige arrogantie.
Wat ze opeens weldoen is weer clusteren, overal, ook buiten, bij voorkeur op de bank. Helaas verschijnen er ook hier en daar plasjes op Cros-plekken. Stelselmatig. Ook op mijn RyanAir-proof koffer. Of ik het met Dettol of azijn inspuit maakt geen verschil, dus even blijven poetsen tot de geuren van Cros zijn vervlogen.
De varkens en ezels zien we , natuurlijk?, niet reageren op ons verlies. Maar welleuk om te vermelden dat die roze-witte biggen groeien als kool. Ze vertrouwd schattig en koddig zijn. Een essentieel geluk uitstralen door het gewoon varken kunnen zijn en als trouwe honden je komen halen voor de maaltijd. Door de geweckte pompoen en appeltjes-peertjes ziet hun maaltje er zomers uit. Ze lijken vaak kippenvel te hebben, maar voelen lekker warm als ik ze een body-check geef.
Over kippenvel gesproken;
We verloren 6 hanen in 4 jaar. En vele kippen. Iedere lente kopen we er een stuk of 4 a 5. Meestal vallen er een paar ten prooi aan snelle schuwe jagers als de steenmarter. Die lusten wel een kipje. Toen we hier net woonden en nog geen hond hadden, werd ik verontwaardigd aangestaard door een enorme marter op de rand van de stenen bronbak vlakbij huis. Die vond het niet jedat dat mensen zijn territorium binnen gedrongen waren. Waarschijnlijk is hij weer terug, gezien het verlies van 2 kippen in 2 maanden op hetzelfde stukje pad dat vanaf de oprit naar de stal loopt. Hetzelfde stuk pad waar de varkens eten krijgen en de ezels vaak staan te koekeloeren naar de fratsen van M&M.
Castel slaat altijd aan als er wild in de buurt is. Maar dat kan van alles zijn en ze kan niet op het terrein van de ezels en varkens komen, die omheining zit echt goed dicht, varkenproof! Misschien toch een ren bouwen voor het pluimvee, maar dat kan niet aan het kippenhok gebouwd worden. Geen ruimte voor. We zinnen op een oplossing.
Valonne heeft zichzelf snel en effectief genezen van haar ontstoken teen. Ze vertrekt 1 tot 2 keer per dag om de bossen af te struinen. Daar vindt ze altijd wel wild om achteraan te rennen. Het baarde me zorgen. Want vaak is ze pas na het donker thuis,volledig afgedraaid, modderig en nat. Soms heeft ze geen honger,dan zal er wel een haas in stukjes in de weg van de brokjes zitten. Maar het bos kent ook gevaren. Jagers, mama wild zwijn, afgronden en spitse dode takken van de tamme kastanjes.
Marc vroeg me gisteravond, na het kijken of ze al thuis is en het geven van wat brokjes, of we iets aan Valonne moeten doen. Opvoeden en trainen, zodat ze thuis blijft. Om te voorkomen dat ze op een dag niet thuis komt of we haar ergens zwaar gewond vinden na een dagenlange zoektocht. Mijn eerste impuls was een simpel 'nee'. Het is een jachthondje, ze is jong en energiek. Voor ze ons vond afgelopen zomer, had ze ook weken of maanden rond gezworven, ze was een puberale pup en toen al goed in het najagen van haar instinct. Ze is steeds gehoorzamer, heeft maar weinig correctie nodig. Maar om het lieve mooie beestje kort aan te binden en het te trainen waakhond te worden, beetje luierend op het terras? Dat past haar niet.
Dus Valonne is vogelvrij en ze heeft een veilig thuis waar ze ook gewoon hond kan zijn. Castel is als haar oude zus, waakt wel, lummelt zo wat voor het huis, volgt ons tijdens onze werkzaamheden buiten en is de meest gehoorzame hond die reageert op de kleinste gebaartjes. Castel speelt graag met de varkens en zo leert ze Valonne hoe varkens spelen. Die worstelen elkaar met de kop ondersteboven.
Ollie heeft zijn eerste sneeuw-beleving gehad. Hij wordt er speels van, net als mensen. Dat komt Sarko goed uit, die doet niets liever. Toch is Ollie 'anders'. Heel timide maar toch hunkert hij naar gezelschap, knuffels en zoete woordjes. Neemt af en toe initiatieven die niet bij zijn status als ezel-uk passen. Het geeft hem al wat karakter en Sarko vindt dat allemaal leuk. Wat niet eigenlijk?
En wij, Marc en Tien, zo zonder Cros. Leeg en saai. We mompelen nog steeds zijn namen. Er is nog geen ruimte voor katertje #5. Het moet slijten. Marc zijn nachtmerries luwen al wel, de knoop in mijn maag als ik aan zijn gekerm denk niet. Ook heb ik een levendig voorstellingsvermogen en Marc zijn verhaal doet me toch zeer. Gedeelde smart is ook hele smart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten