in memoriam; King of Cats

1e zondag van mei 2009, net na een badje.
Het hummeltje kon niet meer eten, dus onder dwang.
Dat duurde niet lang ;-)

Een teer ukkie.

'.... 'kweenie ....'

'Verlicht'
Cros is altijd volledig in balans geweest met het leven en het kat zijn. 

heel zen tussen de grote jongens

Zijn tred, ook al als jongeling. 

 Eind maart 2009 werpt een poes-van-niemand een nestje van 4 kittens in een gehucht met drie huizen, ergens op de hoogvlakten van de Aubrac. De 6 koppige bemanning van de paar boerderijen komen bij elkaar, want dat schorriemorrie heeft weer een nestje van die kippenjatters in spe en elk jaar krijgen ze net niet alle kleintjes te pakken. Het moet afgelopen zijn met het overschot aan ongeholpen verwilderende katten. Men besluit moeders en kids af te maken, zoals men dat hier gewoon is. Een van de 2 dames in het gehucht zegt de leukste mee te willen nemen, ze kent nieuwe mensen in de gorges waar haar familiehuisje ook staat. Die 'volgens mij Engelsen' hebben er zelfs 4, en in huis! 
De kleine is een 4 weken jong als het in een bench wordt gezet, in het donker en kou van de kelder, een dweil over de bench. Een bakje melk zo van de koe erbij, want katten drinken melk, zo stond er in 1946 nog in de schoolboekjes.

Madame Cros, een hondenfanaat en gulle gever van het katje dat niet meer zelf eten kon, smerig was in iedere lichaamsopening en ogen, overdekt met vlooien en teken, had geen sjoege van katten en hoopte dat wij het wel wilde redden. Ternauwernood.

Cros miste de 1e socialisatie met broertjes en zusjes en moeders. De 2e socialisatieperiode bleek voor hem meer te bestaan uit het overleven tussen wezens veel groter dan hij. Hij verwerd tot een hongerwolf en was erg gevoelig voor de sfeer in huis en het welzijn van alle dieren en mensen op zijn terrein. Hij groeide groter en groter, mooier en imposanter, een uitgesproken persoonlijkheid met een dominant trekje.

King Cros kreeg vorm.

Trots was hij ook. De momenten met zijn mensen werden nauwkeurig ingepland. Er mochten geen andere katten getuige van zijn. Dat zou zijn positie maar verzwakken. Altijd, als ik een laatste rokertje deed op het achterterras, even maan-staren, wrikte hij de loodzware deur open om me te dwingen zich op schoot te laten zetten voor een straffe aaisessie, alle spiertjes nauwkeurig nagelopen en warm gewreven. Pas dan hoorde je hem binnenkeels snorren, want spinnen is nooit zijn sterkste kant geweest.

Hij sjokte nonchalant zijn rondjes, als een leeuw met de tenen losjes naar voren gooiend, poten wat uit elkaar. Bleef de poesjes onweerstaanbaar vinden wat resulteerde in het stelselmatig eerst Aai en toen terroriseren van Sooty. De dames bliezen van zich af, maar Aai verloor en kreeg een ander thuis. Sooty lokte Cros net zo goed uit door al te gaan grommen en piepen als King Cros enkel wilde passeren. De koning op het spek binden en er volgenden regelmatige stoeipartijen. Verbaal als ook soms fysiek of ouderwets krijgertje spelen. Dat won Sooty met haar lichte ranke panterlijf al soezend op een dunne vertakking aan de rand van de kronen van bomen rond het huis.

Jagend op Aai die onze veiligheid in de moestuin opzocht.
Het faalde, Cros eigende zich ook de moestuin toe.

Ook an easy catch; muizen als er sneeuw ligt.
Volledig sneeuw-bestendig, maar wel de klontjes aan de buik en achterpoten.
(nat bankstel, stoelkussen of voeteinde.)

Happen deed hij ook,
als je al zijn andere signalen om met rust gelaten te worden negeerde,
moest je het zelf maar weten...

Restjes Garnalen pellen?
Dat was zijn eer te na, Sooty liet het zich smaken.

Zijn winterse manen, volledig chill.

Was dol op lentegroen, vooral boterbloemen.

Cros had een breed arsenaal aan stemmingen met een dito aantal geluiden om zich duidelijk te doen gelden. Voor ons mensen een zeer lieve kater met duidelijke grenzen; hij bepaalde, alles. Hij kon zich prima uitdrukken. Koning voor alle andere dieren, zonder uitzondering. Ook de ezels en de varkens begrepen de taal van de kattenkoning met 's winters de manen van een leeuw en zomers een dunne vacht waarmee hij zich nooit in de zon liet zien. Als op de steppe onder die ene boom. Of de schaduw van een kleine buitentafel, een 'tapis l'hombre'. In alles was deze kater één uit duizenden, onze oogappel. Met zijn langzame maar altijd doorgaande transformaties. Van snel bang en dagen schuilen ergens achter het huis en de schuur tot niet van je zijde wijken, in je klimmen, vragen om een teken-check, want ook die vieze parasieten waren verzot op deze gastHeer.

King & Jerry

Een uitstekende jager die ladders kon beklimmen. Een kat helemaal 'd'ici', ook thuis op de steile daken met lauzestenen. Juist de mooiste en meeste muizen vangend tijdens de regenachtige nachten. De muizen horen, ruiken en zien hem niet, ook geen schaduw. Hij rook en zag hen wel, easy catch met zijn e-norme klauwen. De laatste maanden bracht hij zijn prooien luid roepend binnen. Met de muis nog levend in zijn bek klonk dit steeds grappiger. Hij wachtte met dood bijten tot hij Joppie spotte om dan de muis aan de oude dove te geven. Voorheen met gesis en geblaas zijn prooi altijd verdedigend.

Die klauwen, zijn tenen, en ertussen. Tijdens zijn toch altijd waakzame slaapjes op zijn troon, mocht ik die klauwen masseren, tussen de tenen, de pluimpjes recht trekken. De keerzijde van die zachte wat breed uitgevallen poten, getuige de 5 diepe putjes in de helft van mijn gezicht toen ik hem eens (en nooit meer) op het verkeerde moment en de verkeerde plaats op wilde pakken...

Nooit ziek, nooit zwak, nooit gebeten door een slang, een gevecht verloren of een ander ongeluk. 

Zijn ongeluk zat hem in dat jeugdtrauma, zijn 4e levensweek, of gewoon pech.

****************************************************************************

Ik zat wat bij te praten met de Vlamingen, de dag ervoor terug gekeerd uit het onveilige België. Zij een longontsteking, hij ook verkouden. Een 5 dagen op hun 7 katten passen, voor mij een heerlijk weekje waarin ik ook lekker de handen uit de mouwen kan steken, TV kijk en een wilde kriek kort zet. Net een kostelijke verse paella achter de kiezen, extra wijntje voor ons drie om te klinken op een oplossing voor hun katjes, kipjes en een bouvier in de tuin. Marc had al gebeld voor een update, vergeten te melden wanneer ik thuis zou komen. 

Om 23 uur belt hij weer. Ik schrik gelijk, normaal ligt hij al op bed! U snapt het al; Cros, foute boel.

Hij lag net te slapen en hoort het kattenluik. Vreemde geluiden alsof Sooty en Cros weer bonje aan het schoppen zijn. Een brul en 5 minuten later weer dat kattenluik op een nieuwe manier. We herkennen aan het geklepper welke kat er in of uit gaat. Toen de wel heel vreemde miauw. En nog een kreetje. Ondanks het zware tochtgordijn net achter de deuren van de slaapkamer wordt Marc er wakker van, gealarmeerd. Op de ijskoude vloer ziet hij net achter de deur Cros liggen met een verlamd achterlichaam. Met letterlijk om hulp smekende ogen probeert Cros overeind te komen, wat niet lukt. Hij kruipt op enkel voorpoten over de gladde vloer van lauzestenen naar de wasruimte.

Marc is ontstelt, probeert Cros te kalmeren, hij wordt al snel gebeten en heeft krassen in zijn hand. Aankleden, stekker van de modem erin, 2 minuten wachten, dikke handdoek graaien, Tien bellen. 

En ik zit tussen 7 katten van anderen op 3 uur rijden van huis met een wijntje in mijn hand. Denkt dat Cros gevallen is en zijn rug gebroken heeft. Hij vraagt raad, maar de geluiden van het lijden van onze oogappel schokt me. We weten het alle twee al.Ook de Vlamingen horen Cros, én hun 7 katten. Helemaal niet meer op hun gemak, alert en ook geschrokken. Ik stamel uit "dierenarts bellen, dag en nacht bereikbaar". 

Hij moet Cros in een mandje zien te krijgen, zonder nog meer gebeten te worden hoewel Cros wel blijk geeft van dankbaarheid dat hij niet alleen is. De 30 minuten in het donker met paniekerige lijdende Koning in de auto lijken een uur te duren. Rond middernacht geeft de kordate dierenarts uitsluitsel.

Er is een "ziekte" die een bloedprop veroorzaakt waardoor de gehele achterkant van een kat verlamd wordt. Een zeer pijnlijk moment dat heel zelden met een spoedoperatie te verhelpen is. Zoiets kan hier niet op het platteland en eigenlijk ben ik daar wel blij om. Het pure verdriet en de verslagenheid van deze korte en intense leidensweg voelt voor mij eerlijker dan de lange onzekere weg van een operatie, een herstel wellicht en de daarna onvermijdelijke zekerheid van het elke dag afvragen of het niet weer kan gebeuren. Dan kijk ik niet meer naar de kat alsof ie mijn maatje is, of eigenlijk ik de zijne.  (red. Marc ©)

Cros kreeg direct de hoeveelheid morfine om een paard te kalmeren. Stervende was hij al, maar het lijden had niet mogen zijn. Ook niet die 2 luttele uren, de overgang van 20 naar 21 januari 2015. Voor de euthanasie bleek er al geen bloed meer te trekken. Niet meer nodig na nog 1 laatste echte Cros-blik met Marc.

RIP King of Cats Cros.

Zijn nu lege troon, zelf 'ingelegen', tussen ons in op de leuning van de bank.
Volledig overzicht, prima uitvalsbasis.

A midi was ik gelukkig thuis. Beide een paar uur geslapen, aangeslagen, verdrietig, geschokt, ontdaan, verward, gemis, zo snel, zo intens. Ook dat was Cros. Hij groef al een grafje beneden. Zocht een mooie lauze op, vannacht bedacht en met mij gedeeld aan de telefoon. Zijn oorpluimpjes verwerkt in iedere letter van zijn naam.

En, eindelijk, tijdens dit schrijven kan ik huilen. Zucht, hèhè. Ik kon niet huilen afgelopen 24 uur. Ik kon er niet voor Marc zijn om het samen te doorleven. Ik zat daar omringd door zo begripvolle kattenvrienden, en die 7 katten zelf. Ik kon niet helpen, meehuilen en de aanblik van zijn verlamming voor mijn rekening nemen. Cros niet saampjes zo draperen dat hij net lijkt te slapen. 

Vanmiddag thuis, op een stralende winterdag, ren ik naar Cros, op een bolletje met de poot over zijn snoet, oogjes toe, de pluimpjes overeind. Hij voelt zo zacht en ruikt als altijd. Me ingesteld op het even innig afscheid nemen, een stijf lijfje wat nog steeds is als Cros. Het is fijn. 

We hebben hem vanmiddag begraven, op een bolletje in een blauwe handdoek,stond hem goed. 

We missen hem verschrikkelijk. Mompelen zijn namen, hardop verward zijn onderdanen, maar hoorbaar voor elkaar. Ik laat alle foto's zien vanaf zijn kitten-bestaan.

De hiërarchie onder de 4 achterblijvers is kaput. Sooty lijkt Cros te zoeken. Meestal schichtig en blijf van mijn lijf, nu zwaan kleef aan, zoekend, en onbegrip. DQ is sneller op de hoogte, valt me zo in de armen, loopt me na. Alsof hij solliciteert naar de functie voor Oogappel. Sullerig genoeg om niet ook de functie als Kattenkoning te ambiëren. Merlin hervat zijn frequente love-attacks van het spinnend in je armen springen en in je wegkruipen terwijl zijn motor net nieuwe batterijtjes kreeg. Joppie is te oud het te bevatten, maar we vergissen ons nog dagelijks in zijn kunnen. Hij overleefde 5 katten, allemaal na hem geboren. 

Zijn gedenkteken in een lauze steen.
Beneden aan het meer, net een halve meter boven Shadow en Pipo.
Je bent tenslotte de Koning der Katten.