Werken voor de poet

We hebben het onszelf zo vaak gevraagd. Net zo frequent als dat anderen het voorzichtig opperen. Waarom geen betaalde baan zoeken, voor de broodnodige inkomsten. Heel normaal.

Je komt er nog eens uit, ontmoet mensen, verdient geld. Klinkt logisch, toch?

Maar de rits met ‘maren’ wordt steeds langer.

De ‘want’-en dus ook.

Stel, ik ga voor het minimum loon part time in het verzorgingstehuis werken.

Stel ik doe dit ’s ochtends 5 dagen per week. Dan gaan de dieren zorg missen, voor dag en dauw moet ik van huis weg, ‘s winters nog in het donker. Dan staan de ezels en varkens nog op stal, de kippen zitten nog in dromenland op stok, de honden zijn nog in diepe slaap en de katten zouden verontwaardigd verliggen op het voeteneind. Het is een half uur rijden. Relatief nog heel dichtbij. Ik kom dan rond half 1 weer thuis en zal direct een stevige hap moeten koken voor de harde werker die minder tijd heeft kunnen besteden aan de reparaties van de daken, het haardhout hakken en versjouwen, verbeteringen in en aan de moestuin, enzovoorts. Want hij doet dan de dierenronde en alle klusjes die ik ’s ochtends tussen neus en lippen doe. Komt hij daar niet aan toe, dan liggen die werkzaamheden op me te wachten voor de middag. Van de werkzaamheden 's middags komt er 5 dagen niets.’s Zomers is het ’s middags doorgaans te heet buiten om überhaupt de kop buiten het koele stenen cottage te wagen. Dat werk zal dus tot de avond moeten wachten. Alle middagen regen, sneeuw of vrieskou zijn voor veel zelfvoorzienend werk verloren en die ochtenden ben ik weg, werken voor een kleine 400 euro per maand. Daar kan ik dan mijn groente en hout voor kopen in plaats van de facturen van EDF en France Telecom, verzekeringen en alles dat niet aan planten of bomen groeit. 

Het wordt al iets minder logisch.

Zou ik dan beter af zijn om full time te gaan werken, misschien? Die 2 keer een half uur op en neer kost een sloot diesel, dat krijg je hier niet vergoed, net zo min als de 2 uur tijd die het naar m’n werk rijden minimaal ‘kost’. Nu is mijn tijd nog gratis. Als ik voor de minimale poen ga, niet meer. 

Een ezel trainen om dat hout te leren versjouwen? Geen tijd voor. Mest de moestuin in sjouwen? Met een koplampje op ’s avonds? En hoe moet Marc dan die daken en ander werk doen waar hij een extra paar handen voor nodig heeft? Hij mist dan zijn grondvrouw en ‘stand by’. Want met dat SMIC (minimum loon) hier in Frankrijk kun je echt geen dakdekker laten komen. Ook geen kraantje huren voor het uitgraven van een gebouw zonder drainage.

Stro en hooi in ruil voor het schoonmaken bij de familie Ravelac is ook uitgesloten, ook weer kopen, van die 800 euro, ongeveer.

De dag brak aan dat we gingen helpen om de varkens te verwerken. Lange dagen zijn dat. En voor al die andere hele dagen die sommige klussen nu eenmaal van deze mens verlangen kan ik niet zomaar vrij nemen. Ook zo af en toe een weekje eruit zal lastig worden.

En het tehuis ziet me aankomen met het verzoek om de dienst even om te gooien omdat het me prettiger is tijdens de hitte ’s middags te werken.

Okee, ander baantje dan? Toch als zelfstandige de tuintjes doen en de bomen in? Dat wordt dan het oprichten van een micro-entreprise. Om de vaste lasten aan de overheid te betalen voor deze verplichte bedrijfsvorm (anders niet verzekert tijdens het gegoochel met kettingzaag in de toppen van verwaarloosde bomen naast mooie oude gebouwen), moet ik weken draaien van 38 uur minus reistijden. Anders kan ik de inkomstenbelasting niet betalen. Naast het feit dat ik de kleine Franse lettertjes echt niet kan lezen. (Dat gaat me in het Nederlands in het lichtgrijs op de achterzijde van formulieren al slecht af.) Thuis zijn wordt dan alleen 's avonds en 's nachts. Het onszelf bedruipen gecomprimeerd in de weekenden.

Marc een baantje dan? Als dakdekker terwijl zijn hersenen beginnen te koken met zijn lichte huid. Of de blaren op de handen van de hete lauzestenen. Nu werkt Marc ongeveer vanaf wakker worden tot aan naar bed gaan. Ontbijten gaat aan het bureau met zijn 3D-programma’s open en de tekenpen in de linkerhand, terwijl de rechter zijn crusli naar binnen werkt. Geen reistijd, geen reiskosten, en om voor een baas te werken is hem vreemd. (Tenzij ik de baas ben terwijl ik in een boom bungel, maar dat is ongeveer uniek te noemen en valt hem niet altijd mee.)

Het lijkt of we ploeteren en rommelen. Beide, eerlijk gezegd. En ja, we komen maandelijks geld te kort. Een oplossing zou kunnen zijn dat we krielkipjes zien te vinden die wel hun eieren uitbroeden. Dat we 2 extra varkentjes nemen. Dat we zoveel mogelijk spullen zien te vergaren met ruilhandel van goederen en of diensten. Dat we een gat in de markt van de virtuele werelden zien te vinden en de moestuin zo zien te verbeteren dat de opbrengst ook door de winters heen helpt. Met dit laatste zijn we goed op weg.

Ook het schrijven blijft voor mij een lichtpuntje. Als de basis klaar is, voor zover mogelijk, zou ik hypothetisch tijd over hebben me te storten op al die verhalen op de plank. Er zitten heuse boeken tussen, maar ze vergen tijd. Veel meer tijd dan die part time baan en ook veel meer tijd dan ik nu kan vrijmaken.

De gestolen momenten potten we op, voor 's avonds. Dan kunnen we toch genoeglijk op de bank zitten om een woordje te leggen of een film te kijken. Werken voor geld lijkt normaal. Maar is het voor mij niet meer. 

Werken voor de poet, wil wel, kan niet.