Stay Human

Stay Human zou een uitstekend goed voornemen kunnen zijn. Dat is het niet. Retorisch allerminst.

harmonie rond voedertijd van de varkens, alles pikt een graantje mee.

Stay Human is namelijk het onderschrift van elke email die ik van Jos krijg. Jos is een vriend van me. Hij schrijft me wanneer hij aan me denkt. Schrijft me als ik weer eens maanden niets laat horen. Stuurt me epistels en halve bloemlezingen. Uit zijn bezorgdheid over het ter ziele gaan van de mens(elijk)heid en de door hen te controleren gewaande aardbol waarop en waarvan wij mensen leven. Hij schrijft me zijn twijfels. Vervreemd lijken we, vanuit het midden van de maatschappij. 'Ben ik nou gek? Of zij?'

Hij verhaalt me ook over het tegennatuurlijke van de wereld om hem heen als hij zich even onttrekt aan zijn boerderijtje gelegen naast de kerk van een onooglijk klein dorpje op het Ardense platteland.  Naast het eigen boontjes doppen verhuurt hij kamers aan de echte pelgrim. Het pluimage dat zoekend over velden en wegen naar het zuiden afdaalt met een schelp op de backpack is divers en plaatst mijn vriend voor verrassingen maar ook diepe treurnis. Het is altijd lastig als je in staat bent zoveel waar te nemen in mensen, misschien schept dat een band. Want het horen-zien-&-zwijgen is niet voor iedereen weggelegd.

Jos is Nederlander, althans, daar is hij geboren. Dat hij de taal spreekt met een accent verraadt zelfs uit welke uithoek van het kleine land. Hij woont al decennia in het noorden van Frankrijk, koestert zijn schaapjes en zorgt voor de kippen en voorziet zo in zijn levensonderhoud. Maar dat valt niet mee en blijkt tegen de stroom in te zijn. 

Ik ontmoette Jos op Nederlanders.fr. Een forum voor Nederlanders die iets van doen hebben met Frankrijk. Wonen, werken, leven, familie van - en emigranten in spe. Eerst hebben we knetterende ruzie gehad en ik perste er toen dit log uit om te zeggen wat er gezegd moest worden om me mens te blijven voelen. Stay Human. Na enkele weken een persoonlijk berichtje van Jos en vorig jaar kerst verbleef ik even in het Ardense om deze human in de ogen te kunnen kijken. Mager en Ardens winterbleek. Zou armoede verbroederen? Of was het de klik van hetzelfde 'weten'? 

Zo kwam ook de Kluizenaar op ons pad afgelopen jaar. Een aparte verschijning die steeds blijer leek mensen ontmoet te hebben met diezelfde gedachte dat menselijk blijven enig bewust zijn verlangt die 'ernaar handelen' af lijkt te dwingen. En van een gedegen afstand is er een objectiever overzicht op wat mens zijn, menselijkheid, de mensheid aan het doen is. Wat je zelf doet of juist laat. Het waarom eigenlijk? niet uit te vlakken. Stay Human, trouw aan je eigen natuur, aan de wetten ervan. Of je er nu in, van en op leeft, het bent, of niet. Natuurlijk zijn we allemaal. Natuur-lijk zijn, mens. 

Vervreemd lijken we, vanuit het midden van de maatschappij. 'Ben ik nou gek? Of zij?'

"Hoe dichter bij de natuur, hoe zwaarder het wordt". Zijn woorden horen we nog en krijgen steeds meer betekenis als we buiten ons leventje om naar buiten kijken. Het is hetzelfde 'weten'.

Via Facebook ontmoet ik pareltjes van mensen. Soms later ook een echte ontmoeting wat zelden voor niets is. Het aftasten is nu eenmaal eenvoudig met het world wide web. Al wat langer volg ik daar Tom. Een denker levend in, met en van de natuur in Frankrijk. Hij kwam onlangs met een artikel op zijn weblog over Mu Ri. In het kort; het is tegennatuurlijk om tegen de wind in te plassen. Voor tekst en uitleg, kunt u verder lezen door te klikken. 

Na een aantal keer dit log gelezen te hebben vroeg ik me ook weer af; Vervreemd lijken we, vanuit het midden van de maatschappij. 'Ben ik nou gek? Of zij?' Zij die vinden dat we tobben, want zij draaien aan een thermostaatknop. Zij die me voor gek verklaren dat ik me bewust ben van het feit dat er hier nog veel bijen leven, wilde en de honingbij in kasten. Maar dat het wereldwijd mis gaat met de harde werkertjes waardoor de winkels er een stuk leger uit gaan zien in de toekomst. Of de schappen kunstmatig gevuld zien zijn met schreeuwerige verpakkingen, bij voorkeur dubbelop verpakt met onleesbare 'bijsluiters' van wat het wel niet is, doet, wat erin zit, beetje verdraaid, maar dat verkoopt. De bijen hielden het tenslotte voor gezien. Ook hier zal ik het effect gaan voelen. 

En dan ben ik gek dat ik me daar zorgen over maak? Wat niet weet, wat niet deert. Ammehoela. Horen-zien-&-zwijgen kan niet in de natuur. Niet om trouw te blijven aan je menselijkheid, je eigen natuur. 

Stay Human, het zou een prachtig voornemen kunnen zijn. Al zou de wereld niet op z'n kop staan. Recht trekken wat krom is. Mooi praten wat lelijk is.

Green Evelien is ook een wakkere dame. Met een berg aan moed die niet anders kon, hetzelfde in de Zuid-Amerikaanse jungle zag gebeuren wat wij hier ook ervaren. Je kunt toezien hoe de tengels van de zogenaamde vooruitgang zich in de natuurlijke authentieke mens(elijk)heid boren of zelf en bewust (en) doen. Zij verwoordt wat mij tot dusver nog niet is gelukt in dit artikel dat vorig jaar mei verscheen in de Antwerpse Gazet.

Stay Human bleek ook voor haar niet mogelijk in het jachtige leven van nu in druk bevolkt gebied. Dit ook in alle respect voor hen die zich er juist als een vis in het water voelen. Ik zal het alleen niet begrijpen. Af en toe een week Brussel doet me heel goed, in alle opzichten. Maar terug op base voel ik de backbone van de natuur.  En ik dacht ook weer; Vervreemd lijken we, vanuit het midden van de maatschappij. 'Ben ik nou gek? Of zij?'

Stay Human

Onze honden zijn Hond. Dat graaft, rent, jaagt, blaft, speelt, rolt door en eet poep, alle poep. Ze mogen erop uit, zwemmen en ook eventjes wegblijven. Zeker Valonne is een jagertje. Pas nog een enorm wild zwijn midden op de dag. Ze bleef uren weg en we hoorden haar blaf weerkaatsen. Wat kan ze doen, het ukkie tegen zo'n beer? Maar lol heeft ze.

De ezels zijn ezels. Die kunnen klieren, uitdagen, om knuffels vragen, of wortel en hooi. Ze kunnen trappen en briesen. Rollen in het zand met as, spelen en de varkentjes plagen. De ezels staan hier in een prima natuurlijk habitat. Zelfs ruimte voor een stuk rennen. De bochten vindt Sarko prachtig, hoe harder hoe beter.
Die op hun beurt kunnen vrij wroeten, lekker natuurlijk. Alleen hun dunne vacht, zonder vlekken en het oormerk verraad hen, overal. Zij proberen je omver te werpen met de kop met snuit, hun spel. Met de tuinslang spelen, meesterlijk. En je eruit rennen naar de trog met de ezels op je hielen en honden voor je uit. Varkens maken er een drekbende van. Hebben altijd een zwarte modderige natte snuit. Lekker natuurlijk, een lust ze te zien genieten van het varken zijn.

De kipjes mogen er ook achteraan rennen en snoepen tussen de poten en benen mee. De natuur is hard voor hen. Regelmatig verliezen ze een zus of hun haan. De kippen blijven bij hun kip zijn. Tokken, pikken, leggen een ei en slapen graag bij elkaar, natuurlijk op stok.

De katten hebben dan wel altijd brokjes tot hun beschikking. Ze vreten zich vol aan muis en vogel. Het bos is overdaad, het terrein en binnen de comfort-zone. Ook zij gaan erop uit en lopen in een flinke straal rond het huis. De kat is kat en zal daar niets aan veranderen. Blijft trouw aan zichzelf.

Die stenen hier zijn steen. Hard en zwaar. In rotformaties om te versjouwen. 

Dat hout weerbarstig, krom gegroeid en zwaar van bosrank, braam en klimop. Het is hout, wat je er ook van wilt maken. Zwaar, met respect bejegen, wel tot in kleine brokken. Hout is goud.

Net als die bron. Een bron is een bron. Die kan sterven, als een ster. Of elders verder gaan. Of uitgeput raken door zichzelf of een verandering. Van het klimaat of de bodem zelf. Het schudt hier nou eenmaal af en toe, een landverschuiving is niet zeldzaam in de gorges. Dat water is zuiver en al eeuwen in gebruik. Het komt uit de aarde opborrelen en zeer geschikt, haast zoet, om te drinken. Of je spoelt de wc ermee door.

En met wat inzet en creativiteit gaat ook de aarde meedoen met het geven van groenten en fruit, kruiden en houtwallen, veldjes gras met bloemen. Het is niet de natuur die mee wil werken, wij willen met de natuur meewerken vanuit ons menselijk kunnen. Kennen. En het 'weten', dat groeit. 

Stay Human blijkt tegen de stroom in te zijn. Toch maar een voorbeeld nemen aan de beesten om weer mens te zijn?

de beesten mogen beest zijn

 Ten slotte kwam ik op de valreep van het jaareinde dit stukje tekst tegen;

Zit niet zo te focussen.

Als je een lens neemt, een bol geslepen stuk glas, of zoals Antonie van Leuwenhoek, een waterdruppel, de eerste microscoop, Dan kun je die in de zon houden. Als je dan de juiste afstand hebt gevonden dan bundel je met de lens de zonne-energie op een enkel punt. Alle energie gebundeld in een punt. Totale focus. Dit punt heet het brandpunt van de lens. Niet voor niets want als je een voorwerp in de geconcentreerde zonnebundel plaatst dan vliegt het onmiddellijk in de fik.
Niet voor niets ook dat de term focus door coaches en managers en allerhande veelvuldig gehanteerd wordt.
Daar schuilt een gevaar in. Want wat is dat eigenlijk, die focus die je vraagt, of die van je gevraagd wordt? Welke energie moet je bundelen. Wiens energie? Is het goede energie?
Wat is het resultaat van het bundelen van die energie? Waar is het brandpunt? Wat wordt er verbrand?
Hoeveel mensen werken er niet aan destructieve dingen met veel focus. Wat als zij zouden ontfocussen? De uitvinder van de atoombom was te laat. Hij huilde bittere tranen toen zijn blik zich verwijdde.
Welke focus wordt er van jou gevraagd? Is het niet blindstaren? Welke energie moet je bundelen. En wat voor focus vraag je? Is het diepgang of oppervlakkigheid?
Als je even niet focust en om je heel kijkt, het hele landschap, de voorgrond, de achtergrond. Het perspectief ziet, voordat je scherp stelt, oordeelt, focust, dan zie je iets bijzonders. Allemaal mensen en groepen mensen die blind alle soorten energie bundelen en daarmee grote gaten branden. Een en al focus en rook. En het kan dan heel goed dat je je focus verliest. Even, of langer. Van de schrik.
Je houdt op een lens te zijn. Je ervaart plotseling dat je telkens opnieuw scherp kunt stellen. Perspectief kunt kiezen. Je eigen perspectief. Dat je je eigen energie wel wilt vinden voordat je een brandpunt maakt.
Je eigen energie, je inwendige zon.
Allen Watts kan daar mooi over vertellen. Over hoe een krantenfoto van dichtbij enkel zwarte puntjes is. En dat je dan afstand moet nemen om een gezicht te zien. En dan neemt zijn stem je verder mee naar waar alles alleen maar golven is. Energie zonder focus, zonder oordeel.
Dus zoom in, zoom uit. Je bent een mens geen lens.

Van Albert van Iperen (Overdaad)

Stay Human 

Dank Jos. En Tom. En al die anderen. Voor het zijn van een mens.